Bjarmi - 20.12.1936, Blaðsíða 1

24. tölublað
Reykjavík, — jólin — 1936
30. árgangur
LÁIHIUGIL
EFTIR SÉRÁ FRIÐRIK FRIÐRIKSSON.
Les: Hebr. 1,1—5.
Þetta er pist'iH jóLadagsins. En
pistill þýðir sendibréf, og orðið
í ávarpi messunnair táknar
þetta,: Þetta er bréf til vor, stíl-
að til vor, a],l,ra, sem í kirkju
komum á jóladaginn, en það er
einnig- bréf, stílað til þín, sen>
þetta les. Og- þetta er bréf frá
Guði, því að hainn lagði þjóni
sínum, sem skrifaði það í hug og
penna.. Það er bréf Guðs um
soninn sinn, er ha.nn sendi oss
í fyljingu tímans. Vér getum
sagt: Það er meðmæli Guðs Föð-
ur með Syninum. Þess vegna
skulum vér hugleiða, það nú a
þessum jólum.
Fagnaðarerindi jólanna kemur
nú til vor að nýju. Oss er sagt
frá dýrðlegum viðburðum við
fæðingu Jesú Krists Vér heyr-
um uro engla prédikun og engla-
söng. Það er svo fagurt og lyft-
andi og á jólunum verða menn
oft hugfangnir, hlusta gagntekn-
ir af innri velværð á al]t þetta
og syngja í barnslegri hrifningu:
»Heims um ból, helg eru jól!«
og aðra jól,asál,ma, jafnvel marg-
ir, sem annars leiðist sálmasöng-
ur og prédikanir, líta aldrei í
Guðs orð, koma sjaldan eða aldr-
ei í kirkju. En á jólunum verða
þeir gripnir af viðkvæmini, og
eitthvað barnslegt kemu;r fram
í sál þeirr a og huga. Á aðfanga -
dagskvöldið fá menn sig varla
til, að fara að stæla um sann-
indi trúarinnar, ekki um hina
undursamlegu meyjarfæðing
eða annað af því dularfulla í,
boðskapnum. Þeir syngja með
gleði: »Signuð mær son Guðs 61«,
og þetta: »Það barn oss fæddi
fátæk roær — fátæk mær —.
Hann er þó dýrðar Drottinn
skær: Hallelúja!« Já, jólin hafa
ennþá eitthvert töfravald yfir
hugum manna.
En þegar dýpra, ér litið, þá
taka menn þetta sem jólaskraut,
sem heyri nú einu sinni jól-
unu.m til, eins og sýningu í búð-
arglugga fyrir jólin. Það má sjá
á því að raunveruLegt gagn
gjörir það ekki í kristilega
átt. Þessi notalega jólavið-
kvæmni uanbreytir engu í lífi
þeirra, eða afstöðu, þeirra til
hans, sem þeir sungu um. Eftir
jólin koma algengir dagar, og
þá er ekki lengur áhrif af gleði-
boðskapnum: í hjörturo þeirra og
lífi. Þannig er það hjá fjölda
mörgum, sero kalla sig kristna.
Hví er jnú ]>essu þannig vai’ið?
Hví hafa jólin svo l.ítil áhrif
eftir á? Hví breytist ekki líf
manna meira, við jólin, en oft-
ast á sér stað? — Ég hygg aö
það komi til af því að menn
taka ekki almennt jólaboðskap-
inn a,l,varlega. Þeiro finnst hann
ekki koma beint til sín, sem boð-
skapur frá Guði, ekki snerta þá
persónulega. Þess vegna, rennur
jólagleðin eins og út í sand og
skilujr svo lítið eftir.
Enn kemur pistilj jólanna til
þín, sem þetta, les eða heyrir,
kemur að vísu með gleðiboðskaip,
en um leið roeð fullkomna a,l-
vöru. Nú ta],ar Guð til vor mn
soninn, með syninum og fyrir
soninn.
Hann talar til vor um soninn.
Hann segir oss frá, hvílíkur
hann sé, hver hann var áður en
hann fæddist hér á jörð, og að
hann hafi sett hann erfingja
allra hluta, sameiganda að al,lri
tign og veldi og dýrð. Hann seg-
ir oss írá, hvað sonurinn gerði
í upphafi: Guð skapaði heimana
fyrir hanin, þ. e.: lét hann frarn-
kvæmla alla sköpun. Um þetta
sama vitnar og Jóhannes í jóla-
guðspjallj sínu: »1 upphafi var
Orðið og Orðið var hjá Guði og
Orðið var Guð. AUir hju.tir eru
gjörðir fyrir það og án þess varð
ekkert til, sem til er orðið«.
Svo mikill er sá, sem jóiin
boða. Þannig vitnar Guð um son
sinn og dýrðarverk hans frá ei-
lífum tíðum. Ég fer að ígrunda
þetta nánar. »Fyrir hann eru
heimarnir gjörðir«. I upphafi
all,ra hluta var hann, var til
undan öllu upphafi. Smiðuyinn
er til fyrr en smiíðisgripurinjn.
Byggingameistarinn var við í
byrjun hinnar miklu byggingar.
Vér segjurn: Heimurinn: þ. e.
hiroinn og jörð og aJ,lt, sem í
þeim er. Ég veit ekki hve marg-
ir heimar hafa verið til, en »fyr-
ir hann eru, heimarnir gjörðir«.
Þannig vitnar pistilljnn umhann,
er fæddjst á jólunum í Betle-
hem. Og pistijlinn er meðmada-
bréf Guðs til vor með honum,
vitnar um að verðugt sé að gefa
honum gaum, og að överðugt sé
að syngja um hann út í bláinn
án fullrar alvöru. Því hvernig
er honuro lýst, hvermg er hann?
— »Hann er, segir orðið, ljómi
dýrðar Guðs og ímynd veru
hans. Guð býr í því Ijósi, sem
enginn fær til komizt, og eng-
inn fær séð, en ljómínn af ljós-
inu opinberar oss það. Vér sjá-
um ekki sóljna sjálfa, en ljómi
hennar opinberar hana. Sonur-
inn er dýrðarljóroi hiins ósýni-
lega Guðs, sem opinberar oss
hann. Enginn þekkir Föðurinn
nema sonurinn og sá, sem son-
urinn vill opinbera, hann. Sá,
sem vér tignum á jólunum er
Ijómi dýrðar Guðs, opinberun
hins eilífa. kærleika og eilífa
roáttar. All,t skyn, sem mennirn-
ir um aldir hafa á Guði, er
runnið frá syninum, sem opin-
berar Guð. Ifann var Ijósið, sem
skein í rnyrkri heiðninnar, og
birti hinum hreinustu og beztu
meðal, heiðingjanna svo mikið af
verui og eðli Guðs, sem þeir gátu
gripið.
Hann skráði á töflur hjart -
ans í samvizkuinni hin eilífu lög
réttfætis og dyggðar, svo að
heiðingjarnir, eins og postulinn
Páll segir, gjörðu ósjálfrátt allt
það, sem lögmáljnu er sam-
kværot, það var hans raust um
Guð, sem þeir heyrðu óglöggt að
vísu í samvizkum sínum, svo að
þeir fundp þar óskráð lög, sem
æðri voru öllum mannasetning-
uro- Eitt heiðið skáld segir að
engin dauðleg vera megi dirf-
ast:
»að brjóta óskráð boðorð Guðs í
brjóstum oss; þaiu eru ei ný, en
eiljft gildi eiga sér, Og enginn
veit, nær opinberuð urðu þa,u«.
— Þetta erui allt geislar af dýrð-
arljóma Guðs, geislar frá hon-
um, er upplýsir hvern mann,
frá honum, sem skein í myrkr-