Bjarmi - 20.12.1936, Blaðsíða 2

94
B J A R M I
HAKN FANN
JÓLIN
Jóiaaunir.",:tr vc - a liðnar. Það
var komið aðfangadagskvöld
og hátíðin sjálf byrjuð. Úti ríkti
kyrrð og þögn, Það var enginn á
ferli nema nokkrir, sem voru að
skila af sér síöustu jólasending-
unum. 1 kvöld voru aJJir heima.
Og mörg heimili voru það, sem
aðeins fengu þetta eina kvöld
ársins, að sjá alla heima að
kvöldi tiL Pað var eins og þau
reyndu að gera allt sem bjart-
ast og alúðlegast, til þess að
menn skildu þó finna, að þrátt
fyrir aHt, þá væri bezt heima.
Og menn fundu það líka þetta
kvöld.
Pað leið fljótt eins og venju-
lega. Veizlumaturinn var etinn
með hægð og hátíðieik. Eftir
stutta hvíld var jólagjöfunum
útbýtt og því næst var farið að
syngja sálma og ganga kring-
um jólatréð. Pað hafði verið
gert ár eftir ár og því var hald-
ið enn. Pað heyrði til þessu
kvöldi heimil,anna. Góður og
sjálfsagður siður, sem ekki var
vert að leggja niður, einkum
vegna barnanna, því að þau
höfðu gleði af þvf.
Annars var það nú svo og svo
með gleðina, þetta kvöld hjá
sumum. Tilfinningin, sem bjó í
hjartanu, var meiri dægrastytt-
inu, þótt myrkrin vildu ekki
meðtaka hann.
Og þessi dýrðarljómi hins ei-
lífa Guðs sveipaðist mannlegu
holdi, hann gjörðist maður, og
hinn eiljfi sonur fæddist, sem
lítið mannsbarn inn í þessa til-
veru; Orðið varð hold og bjó
með oss og vér sáum hans dýrð,
dýrð, sem eingetins sonar frá
föður. Er hann hafJi lokið er-
indi sínu og hreinsun gjört,
syndanna settist hann til hægri
handar hátigninni á hæðum, og
ber all.t með orði máttar síns,
já, hann er síðan sjálfur inni-
haldið í þeim fagnaðarboðskap,
sem Páll segir um, að sé krapt-
. ur Guðs til hjálpræðis hverjum
þeim sem trúir. —
Ef vér því viljum eiga hinn
sanna jólafögnuð þá ber oss að
meðtaka í fullum sannleika jó^a-
boðskapinn, Og til þess að full-
ur sannleikur sé í jólasöng vor-
um:
ingar tilfinning en gleðistund..
Peim fannst eins og vanta sjálfa
myndina í þann glæsta ramma,
sem með margra daga önnum
hafði verið gerður utan um há-
tíðleik þessa kvölds.
Minnsta kosti var því svo
varið með HaHgrím. Hann
hafði lagzt út af til þess að
hvíla sig á legubekknum í borð-
stofunni. Par fannst honum
meira næði fyrir sig heldur en
innan um hátíðarhald heimilis-
ins, sem fór í'ram í næstu stofu.
Hann var eitthvað svo undar-
lega órór hið innra.. Ástæðan.
fannst honum einkum sú, að
þetta kvöl,d, kæmi ekki með all-
an þann hátíðleik og ánægju,
sem hann hafði vænzt eftir, eft-
ir allan þann mikla undirbún-
ing, sem fram hafði farið. Og
nú lá hann og braut heilann um
hvað það eiginl.ega væri, sem
vantaði. Hann var viss um, að
það væri meira en lítið, það
hlaut að vera aðal-atriðið.
kjarninn, sem allt þetta hátíða,-
hald væri myndað utan um.
Annars var það tilgangslaust,
eða átti minnsta kosti ekki að
skipa hefðarsætið, frekar en
önnur veizlu- eða hátiðarkvöld
ársins.
Pað var annars merkilegt
»Sá Guð, er rœður himni háum,
Hann hvílir nú í dýrastalli lág-
um;
Sá Guð, er öll á himins hnoss,
Varð hold á jörð og býr með
oss«.
Pá þurfum vér að hafa reynt
það fæðingarundur á sjálfum
oss, að Jesús Kristur hafi fyrir
trúna tekið sér bústað í hjört-
um vorum, svo að hann lifi í oss
og vér í honum.
Ef þú ennþá átt ekki þetta,
láttu þá boðskap þessara jóla
knýja þig til að þiggja Guðs
náð, og dragðu það ekki.
Svo: »Gl,eðileg jól!«, þau verða
gleöileg, ef þú átt virkilega Jes-
úm sem frelsara þinn, ef þú í
sannleika lifir í ,honu,m. Án
Jesú verða öll jól fánýt.
Guð gefi oss að eignast og
eiga hið sanna líf í Guði og þar
með gleðileg jól.
Amen.
hvað hann gat verið órór út af
þessu frekar í ár en undanfar-
in ár. Og þó -— hann vissi það,
ef hann átti að vera sannur við
sjálfan sig, að það var ekki
merkilegt. Því hann fann þaö
innst í hjarta sínu;, að jietta or-
sakaðist af því, að hann komst
ekki hjá því að viðurkenna, að
Guð hefði kallað á hann til sam-
félags við sig.
Og það var ekki minnst und-
arlegt. Hann hafði aldrei sinnt
eilífðarmálunum, eins og það
var kajjað, og þess vegna varð
honum það svo ljóst strax, þeg-
ar hann stóð frammi fyrir
spurningunni um afstöðu sína.
til Guðs, að hann jiekkti ekki
Guð og trúði alls ekki á hanm.
Og svo auk þess þá fann hann
það svo vel, að ætti hann ekki
Guð, þá væri líf hans kalt, autt
og einskis virði. Því eins og
hjarta hans hafði verið undan-
farin ár þá fann hann, að innst
í hjarta hans ríkti skynjunar-
Jaus tilvera, en ekki líf.
Hann stundi.
Einungis að Guð hefði gert
meira en að kalla. ö, að hann
hefði líka gefið honum líf meo
kallinu. Pá hefði ekki jiessi óró-
leiki ásótt hann. Þessi þrá eftir
hví),d ,þessi bið eftir friði var ó-
fxilandi — og innst inni fannst
honum hún csanngjörn, Ef Guð
var kærle'ksríkur, því gaf hann
honu,m þá ekki frið? Pví lét
hann hann bíða í þreytu, óþolin-
mæði og efa?
Hann langaði til að gráta,
eða þá láta tilfinningar sínar fá
útrás á annan hátt.
En var þetfa ekki allt saman
blekking? Hafði ekki Björn,
skél,afélagi hans, verið að leika
með hann, j>egar hann fór að
tala við hann um Guð, trú og
frelsi? Nei, það gat ekki verið.
Björn var svo sannur og einlæg-
ur,að hann hlaut að hafa reynt
það sem hann vitnaði um. Og
a.u:k þess myndi hann ekki hafa
hafnað öllu því, sem hann hafoi
hafnað, ef það væri ekki rétt.
sem hann sagðist hafa reynt.
Og hvað ynni Björn á því að
játa, sig syndara og talaumsynd
sína og vanmátt, ef það væri
ekki veruleiki?
Jú, hann fann það, að það
sem Björn hafði bennt honum á,
það var staðreynd. Hann komst
ekki hjá því að sjá þær sömu
syndir hjá sér.
En einungis að hann fengi að
sjá meira en myrkur og synd. ö,
að hann fengi að sjá ljósið og
reyna þann sigur, sem Björn, já
þúsundir höfðu. reynt. Frelsi,
frið, samfélag við Guð — þá
ætti hann gleðileg jól,.
Hann stóð upp. Svona gat
hann ekki legið lengur. Hann
mátti ekki eyðileggja fyrir sér
hátíðina, með tómum þunguni
hugsunum.
Hátíðina?
Orðið endurhljómaði í hjarta
hans. Nei, hann eyðilagði ekki
hátíðina, því hann átti hana
ekki, aðeins rammann.
Öróinn óx. Hann gat ekki ver-
ið inni, hann varð að fara út.
Hann var til, Iiess neyddur.
I-Iann fór fram og sagðist mundi
ganga út nokkrar mínútur.
★
títi ríkti kyrrðin. Heiðskír
himininn og djúp róandi þögn.
Jöirðin földuð hvítum hjúp. Já,
víst var það hátíðlegt og frið-
sælt.
Eln í ihjarta hans var ekki
friður. Hann varð að eignazt
samfélag við Guð — og gleðOeg
jcj,
Öróleikinn óx. Hjarta hans.
sendi bæn upp til hæða. Hann
varð, því hann fann að Guð kall-
aði á hann. Og Guð — hann bjó
hátt uppi í dýrðinni fjarri hon-
um. En þó fann hann hann
kalla á hjarta sitt. Sterklega og
með mætti. Nú vissi hann að
óróinn kom a£ því. Undarlegt að
kall frá Guði skyldi valda óró-
leika. En hann skildi það samt.
Guð var svo fjarri honum —
syndugumi, máttvana sesku-
manni.
Hann hafði gengið langt án
þess að athuga það.Hann heyrði
sájmasöng út um opna glugga.
En hvað hann óskaði þess að-
englarnir vildu syngja honum
friðarsöng, eins og hirðunum
forðum. Hann þurfti á því að
halda.
★
Hann sneri aftur heim. Hann
var búinn að vera of lengi úti.
Hann greikkaði sporið. Jólafrið-
inn mundi hann ekki finna úti
heldur. Petta yrðu: leiðinlegustu
jól, sem hann hefði l fað.
Hann beygði inn á litla þver-
götu, Þegar hann var skammt
kominn niður eftir henni kom
einhver á móti honum.
Þegar hann kom nær, sá
hann að það var gömul kona,
fátækjega búin. Pegar þau
mættust staðnæmdist konan.
Hann staðnæmdist l;ka.
Pau horfðust í æ'gu augna-
blik- Pví næst sagði hún: Gleði-
leð iól — í Jesú nafni«.
Hún rekk burt, með ljómandi
andlit af gjeði. Hann stóð kyrr,
lengi lengi. Pað hljómaði stöð-
ugt fyrir eyrurn hans: 1 Jesú
nafni! 1 Jesú nafni!
Nú sá hann það. heyrði og
fann Hann vissi það. Gleðileg
jól eg friður var aðeins í nafni
Jesú!
★
Hann gekk heim. ö, hve hann
var glaður! Hann vissi hvert
hann átti að leita, svo hann