Bjarmi - 20.12.1936, Blaðsíða 5

B J A R M I
97
stofuna sat »amma Lun.d« við
hið girnilega matborð og beið
hans, en kisa var hin ánægju-
legasta að i,epja mjólkina sína.
Þetta var Stefáni næstum, því
um megn- Hann var sár svang-
ur eftir að hafa verið atvinnu-
laus í marga daga og að mestu
eða öllu ieyti matarlaus. En
samt sem áður fann hann sár-
ast til þess, hve hjarta hans
hungraði. En í hvert sinni, sem
hann leit framan í ljóiryandi
andlit »ömmu Lund«, í'annst
honum eitthvað hlýtt og óskilj-
anlegt snerta hjarta sitt.
»Stefán, þú sagðist heita Ste-
fán?« sagði »amma« og lagði
hendina á hamdlegg hans. »En
hve mér þykir vænt um það.
Þú ert í inniskómum hans Ste-
fáns míns og situr á stólmum
henni ömmu og horfa, inn í arim-
eldinn í stað þess að reika edn-
mana og sárfættur um á þjóð-
veginum! Og hve það var yndis-
legt að fá að sofa í rúmi eftir
að hafa, sofið nótt eftir nótt í.
útihúsum og hlöðumi, þar sem
rotturnar voru á hlaupum al],t í
kringum mamn. Stefán hafði
því tæplega fyrr lagt höfuðið á
koddann, en hann féll í væran
og draumfausan svef*n,
Hann vaknaði ekki þegar
amma. gamla læddist snemma.
um morguminn inn í herbergið
til hans. Andlit hennar Ijómaði
af ánægju og umhyggju, þegar
hún lagði jól.ag'jafirnar á stólinn
við rúmið hans. Það var hrein
skyrta, hálsldútur, bindi og
vasaklútur. Hun hafði þegar
| gefið margt af því, sem dreng-
hans. Þess vegna ætla ég aðeins
að kalla þig Stebba og þú verð-
ur að kalja mig' ömmu«.
Þa,u hjálpuðust að við það að
taka af borðinu. og þvo upp. Að
lokum skreyttu þau lítið jólatré,
og þó að Stefán verkjaði af
þreytu vildi hann ekki fyrir
nokkurn mun missa af neinu.
En þegar allt var búið og amma,
settist stynjandi i hægindastól-
inn sinn, leit hann, í kring um
sig andvarpandi.
»Nú verð ég að fara«, sagði
hann hálfhikandi.
»Það kemur ekki til nokkurra
mála«, sagði amma ákveðin,
»þegar rúmið hans Stefáns bíð-
ur þín! Þú ætfar þó ekki að láta.
mig vera, aleina með henni kisu
á jólanótt og jóladag? Sérðu:
það eklíi, Stefán, að ég má eklvi
missa þig«.
»Ó, hve það va,r sælt, að finna
að einhver mátti ekki án manns
vera. Ö, hvílík blessun, að sitja,
svona öruggur við hljðina á
urinn hennar átti, en hún brosti
ánægjulega þegar hún hugsaði
u:m nýjan frakka og ónotaða
skó, senn hún geymdi.
Það var enginn, í öljum bæn-
um, eins hamingjusamur og
hún »amma«, þegar hún og
Stefán Hallberg komu aftur
frá messu, meðan jólaldukkurn-
ar hljómuðu, eins og enduróm-
ur þess fagnaðarboðskapar, sem
þau höfðu nýlega heyrt. Og live
hún var. glöð, þegar þau: komu
heim, og hún fór að bera fram
veitingarnar. Augu hennar
ljómuðu og það lék bros um
varir hennar.'
Hinir hörðu drættir í andliti
Stefáns urðu. líka smátt og
smátt mildari. Iíið þunga augna-
tillit hans varð léttara, og kuldi
sem hafði náð tökum á hjarta
hans, tók að hverfa við þennan
kærleika.
En seint um kvöldið, þegar
þau sátu við arininn og voru að
steikja epli á glóðunum og
þögðu bæði, þá var eins og legð-
ist þungi yfir hann. Á morgun,
átti hann aftur að yfirgefa,
þetta heimili, þar sem hann
hafði mætt svo miklum kær-
leika og skilningi. Hann átti að
byrja á nýjan leik að reika
svangur o>g þyrstur um.
Hann leit upp og horfði inn í.
hin blíðu og spyrjandi augu,
sem hvíldu á honum. Skyndi-
lega var eins og hjarta hans
oþnaðist. Hann féll á kné og
grúfði andlit sitt í kjöltu henn-
ar.
»Stefán, villtu ekki segja mér
al,lt?« spurði hún og strauk uim
leið hár hans, sem þegar var
farið að grána,
Og hann sagði henni frá öllu,
hverning hann hefði misst heim-
ili sitt, hamingju, vinnu og einn-
ig Guð — hann sagði frá því í
sundurlausum setningum, eins
og barn, sem játar yfirsjónir
sínar í faðmi móður sinnar.
»ö, Stebbi nrinn, þú hefir
misst allt af því að þú mazt
Guð sízt af öllu. Uppsprettur
hjarta þíns eru þornaðar og
verða að fyllast á ný. Guð hefir
beðið eftir þér, til þess að gefa.
sálu þinni af ríkdómi kærleika
sín.s, Vertu kyrr hjá mér,
Stefán, og við skulum sameigin-
lega taka á móti náðargjöfum
hans. Því að úr því að þú ert
einstæðingur, og ástvinir mínir
eru farnir frá mér, þá finnst
mér, eins og Guð hafi gefið okk-
ur þá jólagjöf að láta okkur
hittast«.
títi snjóaði, svo> að mjöllin
huldi hið kuldalega land, en inni
í litlu stofunni ríkti friður, sem
æðri er öllum skilningi.
(Jnlegranen ).
ÍUDifíímr maður er þeíía?
JESÚS KRISTUR fæddist í
fátæks manns hreysi, undir
kringumstæðum, er naumast
gátu bágbornari verið, — en
ljúfir ómar himneskra lofsöngva
fylltu loftið. Það var búið urn
hann í jötu, — en vitringar úr
fjarlægum landsálfum komu: til
að veita honum lotningu og
stjarna á himni lýsti þeim leið.
Fæðing hans braut í bága við
lífsins lög, og burtför hans úr
heiminum laut ekki lögum dauð-
ans. Ekkert undur er yfirnátt-
úrlegra og óskiljanlegrai en líf
.hans og kenning.
Hann átti hvorki kornekrur
né- fiskiveiðaskip, — en hann
mettaði 5 þúsundir manna og
hafði afgangs að borðhaldinu
loknu'bæði brauð og fisk.. Hann
var ríkuír en gjörðist vor vegna
fátækur, til þe,ss að vér auðguð-
umst af fátækt hans. Hann
líknaði þjáðum og vakti upp
dlauða, — en sjálfum sér forð-
aði hann ekki frá þjáning háð-
ungarinnar og krossdauðans.
Synd fékk ei saurgað hann né
rotnun snortið líkama hans.
Jörðin drakk í sig blóð hans, er
hann lét líf sitt til laugnargjalds
fyrir mannkynið, — en dufts
hans f Akk hún ekki krafizt.
Krcssfest-'ng havs er hámark
allra misgerða mannanna, — en
um leið óumflýjanlegt skilyrði
endurlausnar vorrar og hjálp-
ræðis.
Sárfáar hræður syrgðu frá-
fall hans, — en sólin byrgði and-
lit sitt og himinn og jörð hjúp- .
uðust svartri sorgar slæðu.
Mennirnir herða hjörtu sín svo
að jafnvel misgerðin mestu
skelfir þá ekki, — en jörðin
skalf undir þunga hennar og
björgin klofnuðu. Allt er til
orðið fyrir hann og allt í tilver-
unni veitir honum lotningu: —
nema mennirnir einir. Þeir voru
honuim verstir, er hann unni
mest.
Hatursmenn ofsóttu, hann.
Unnendnr og áhangendur
brugðust honum. — En ofsækj-
endur hans munu kveinandi
beygja, kné sín og viðurkenna,
eigi síður en áhangendur hans,
að »Jesús Kristur sé Drottinn,
Guði föður til dýrðar«.
1 þrjú ár aðeins boðaði hann
sitt fagnaðarerindi, Hann skrif-
aði ekki bækur. Hann bað eng-
an um styrk til starfs síns. En í
1900 ár hefir verk hans og per-
sóna gnæft eins og klettur upp
úr ölduróti mannkynssögunnar.
Jesús Kristux er í gær og í
dag hinn sami og um aldir.
Náð verið með yður og friður
frá honum, sem er og var og
kemur!
Ólafur Ólafsson.
. ...........................