Bjarmi - 01.02.1958, Side 1

1.—2. tbl. Reykjavík febríar 1958 52. árg.
Ólafur Ójafsson kristnlboðl:
Ge§tur í Kon§ó
Þegar ég naut þeirra einstöku
forréttinda að geta heimsótt
kristniboðssíöðina i Ivonsó á síð-
astliðnu liausti var mér efst í hug
að íeyna að vera „augu og eyru“
því fólki hér heima, sem hefur
átt þátt í að senda þangað kristni-
hoða og styrkja þá siðan til
starfs.
Staðnum og stöðinni hefur ver-
ið Jýsl í Bjarma. Þó var það mér
sem opinherun — þegar liíllinn
rarn inn á stöðvarsvæðið —
livernig Guð liefur þar svarað
liænum sinna trúuðu heima á ís-
landi og hreytt gjöfum þeirra í
starf að andlegri og tímanlegri
heill nauðstaddra manna í heiðnu
Jandi. Sjón er sögu ríkari.
Kristniboðunum voru fluttar
kveðjur að heiman og þeim valin
yfirskrift úr uppliafi Filippíbréf-
ins: „Eg ])aklca Guði mínum í
Iiverl skipti, sem ég liugsa til yðar
og gjöri ávallt í öllum bænum
mínum með gleði hæn fyrir yður
öllum, vegna samfélags yðar um
fagnaðarerindið —“ Kristnihoð-
arnir eru okkar dýrmætaata og
áærsta framlag til starfsins. Við
höfum ríka ástæðu til að þakka
Guði af lijarta fyrir þá alla —
og hiðja fyrir heim. Það sögðu
mér tveir læknar í Eþíópíu, að
meira reyni á líkamlegt þrek
kristnihoðanna en nokkur heima
geti gert sér fulla grein fyrir.
Hins vegar er þeim heitin sérstök
náð i vandasömu verlci, sérstakr-
ar nálægðar Droftins Jesú sjálfs.
Það fær engum dulizt, sem til
Konsó kemur.
Kristnihoðið er rekið með þeim
hælti, að hjá jafn frumstæðum
þjóðflokki og Konsómenn eru
vanlar í uppliafi allt til alls.
Fyrst og fremst hentugt húsnæði.
Adane, pilturinn, sem oft hefur
verið nefndur í bréfum Felixar,
er að steikja smásteik á pönnu
•yfir hlóðum í kofa sínum. Smá-
steikin er aldrei soðin.
Stari'ið líður fyrir það ef dregst
á íanginn að koma því upp. Nú
er miklum erfiðleikum bundið
að hyggja hús í Konsó, eins og
kunnugt er af skrifum Felixar.
Þar er mikill skortur á efnivið
og svo alger vöntun á fagmönn-
um að leit' er að þeim, er rekið
hefur nagla, lialdið á sög eða
hefli. Því furðulegra er að tekizt
hefur að reisa slcóla, hyggja hús,
sem á að verða sjúkraskýli og
liefja smíði íhúðarhúss. — Það er
eitt dæmið um nægjusemi
kristniboðanna, að það var látið
sitja á hakanum, íbúðarhús
handa þeim hjrggt síðast. Enn er
hvergi nærri séð fyrir þörfum
starfsins í þessu efni, eins og
skiljanlegt er. Verða kristniboð-
arnir sjálfir .til frásagnar um það.
Daginn eftir að ég kom suður
til Konsó •— liinn 29. sepb. s.l.
haust — vorum við boðin til
kirkjuvígslu á norsku nágranna-
stöðinni. Er hún á Gidolehálend-
inu 50 km. fyrir norðvestan
Konsó. Vegur þangað spillist
aldrei svo, að hann sé ekki akfær.
Nágrennið er háðum stöðvum til
hagshóla, því að langt er og
stundum tímunum saman alófært
til annarra kristnihoðsstöðva.
Mér var forvitni á að koma til
Gidole. Þar starfar Birkeland
krislniboði, sem hér var i heim-
sókn lyrir þremur árum, ákaflega
traustur niaður og starfi okkar
Galla gröf. Margs konar líkneskj-
ur úr tré eru reistar á gröfunum
og segja þær oft eitthvað um hinn
látna, venjulega atriði, sem halda
eiga heiðri hans á lofti.
velviljaður Og þar er nú í hygg-
ingu sjúkrahús, sem vonir standa
tii að starfrækt verði i samvinnu
við í'slendinga að einhverju leyti.
í Gidole er starf að krislnihoði
um það hil helmingi eldra en í
Konsó, með mannafla og muna
jafuan tvöfalt eða þrefaþ. meiri
en þar. (Hafa þó Norðmenn 6 aðr-
ar stöðvar í Suður-Eþíópíu). —.
Munur er því eðlilega mikill á
svnilegum árangri starfsins á
þessuin tveim stöðvum, en sam-
anhurður þó lærdómsríkur.
Um 500 manns, fólk á ölluin
aldri, tróðst inn i nýju kirkjuna
í Gidole og tók þátt í vígsluat-
höfmnni. Fjölmargir komust
ekki inn en sátu eða stóðu fyrir
utan kirkjuvegg og fvlgdusí með
gegnum dyr og opna glugga. —
Þella fólk var komið víða að. Síð-
an vakning varð í Gidole fvrir
eitthvað 4 árum hafa mvndazt
hópar kristinna manna á einum
100 stöðum í nágrenninu, en
starfið þó hvergi eldra en 8 ára.
Þetta er lærdómsrikt og upp-
örvandi. Hvað getur ekki skeð i
Konsó? Hvað er Guði ómáttugt?
Eg saé með þá hugsun eina.
Viku síðar var ég á samkomu
i Konsó. Hún var haldin í skóla-
húsinu. Samkomugestir voru um
200 fullorðinna. auk barna. Mig
minnir Felix segði mér, að þar
hefði verið fólk frá 12 þorpum.
Eg held að ég hafi aldrei séð
Kristniboðsbifreiðin nemur staðar
á ferð sinni um hérað.ð og þyrp-
ast landsbúar að. Drengurinn með
kollhúfuna var heimavistarnemi
í fyrra, en er nú yiftur.
guðsþjónustugesti jafn fálæklega
iil fara. Samkoman stóð allt að
{iví helmingi lengur en venjuleg
guðsþjónusla, en hefði gjarna
mátt vera lengri eftir því að
dæma live seint fófkið var lil að
rísa úr sætum og fara út. Hve
margir þarna voru kristnir veit
ég ekki gerla, en víst er að flest-
ir eða allir virtust reiðubúnir að
verða það. Nokkuð er síðan
hryddi á vakningu meðal fólks á
Konsóhálendinu, með svipuðum
liætti og orðið hefur í Gidole.
Þeir, sem minnast kristniboðs-
ins i Konsó í hæn, þurfa að hiðja
þess öllu öðru framar, að Guð
veki sér þar upp votta og gefi
kristniboðunum — sem ekki sjá
framúr aðkallandi störfum á alla
vegu — fleiri samverkamenn.
Það er furðulegt að þegar á
öðru ári harnaskólans í Konsó
eru nemendur 70—80, hafa þó
Konsómenn engan skilning á þörf
harnafræðslu í skólum. Þarna er
þegar stór hópur ungmenna und-
ir sterkum áhrifum lifandi trú-
ar og góð von um að þaðan megi
vænla hæfra samverkamanna. —
Þrír efnilegir piltar hafa verið
sendir til framhaldsnáms í Gi-
dole.
Þegar Norðmenn hófu krilstni-
boð i Suður-Eþiópíu, að tilvísun
og með fullu samþykki Ilaile Se-
lassie keisara, setti hann þau skil-
yrði ein að þeir starfræktu skóla
og sjúkraskýli á slöðvum sínum.
Hann vissi þörfina á því manna
hezt. Landlæknirinn i Addis
Aheba sagði mér, að i Eþíópíu
væri nú einn læknir á hverjar
200 þús. manna, en íbúar væru 15
miiljónir. Hlntfallið er langóhag-
sla'ðast í suðurliluta landsins.
Það gefur að skilja, að hjúkrun-
Felix Ólafsson, kristniboði, að
vinnu. Hann er að búa til lás á
efri ramma (loftramma). Hamar-
inn og sporjárnið eru gjafir frá
kristniboðsvinum.