Bjarmi - 01.02.1958, Blaðsíða 4

4 BJARMI
ö
’nnur

dddinari oCundby tœh i
?má
Handleiðsla Drottins
Treystið fyrirheitunum.
Mig langar til þess að segja svo-
lítið frá því, hvernig mér lærðist,
að ég yrði að treysta fyrirheitum
Drollins algerlega en ekki hug-
myndum sjálfs mín um það, livað
hezt væri. Eg varð að læra það,
að vera fús til þess að hefjast
handa um það, sem Guð sýndi mér
skýrt og greinilega, er ég hafði
rætt um það í hæn minni, og þá
yrði ég einnig að treysta þvi, að
hann mundi sjá fyrir mér.
Ég minnist sérstaklega atviks
nokkurs, er ég kom til Þrándheims
ásamt Sten Bugge rektor og Gran
prófessor. Það var árið 1946. Við
áttum að fara til Selbu, og þá átti
ég ekki meiri pcninga eftir en að-
eins fyi'ir fai’gjaldinu þangað.
„Góði Guð, á ég að fasta í dag?“
spurði ég, er ég sá, að ég átti ekk-
ert fyrir matnum. Nei, ég átti að
fai'a inn í matsal gistihússins og
setjast til borðs ásamt hinum. Ég
gerði það, og ég liugsaði um það,
að fróðlegl væri að sjá, hveniig
þetta mundi leysast.
Er við vorum rétt aðeins setztir,
kom maður nokkur, sem ég kann-
aðist lítilsháttar við. Hann spurði,
hvort hann mætti setjast við borð
okkar. Við snæddum saman og
ræddumst við, og er máltíð var
lokið, segir liann: „Mér fannst
þetta reglulega skemmtilegt. Má
ég ekki greiða matinn fyrir okkur
alla?“ Þetta kom sér auðvitað á-
gætlega fyrir mig. Þegar hann
liafði lokið greiðslunni, sat liann
um stund dálítið einkennilegur á
svip. Loks sagði liann: „Ég skil
þetta ekki, en ég get alls ekki losn-
að við þá hugsun, að ég verði hvað
sem tautar að gefa yður fimmtiu
krónur. Ég hefi aldrei gefið lækni
peninga, svo að ég skil ekki, livað
veldur þessu.“
„Þakka yður fyrir, það kemur
sér mjög vel,“ sagði ég.
Við fórum því næst til Selbu,
og er við komum þaðan aftur, átti
ég fjörtíu krónur eftir. Við liöfð-
um talað um það, að við skyldum
fara á einhvern greiðasölustað og
snæða Þrándheimsþorsk, en ég
lmgsaði sem svo, að bezt væri að
kaupa farseðilinn heim með járn-
brautinni áður, til þess að öruggt
væri, að ég ætti hann. Ég gerði
það, og þá kom í ljós, að hann
kostaði þrjátíu og níu krónur.
„Ég á þá að minnsta lcosti ekki
að vera með ykkur við þorskátið,“
sagði ég. Ég notaði svo fimmtiu
aura til þess að fara á eitt sjúkra-
liúsanna og afganginn fyrir fari
inn í bæinn. Ég fékk svolítinn mat
lijá vini mínum einum á sjúkra-
húsinu. Þegar ég kom til þess að
sækja ferðatöskur mínar á gisli-
húsið, sagði varðstjórinn: „Læknir,
það kom maður með bréf til yðar.“
„Já, það eru sjálfsagt peningar,“
svaraði ég. „Ég liefi verið peninga-
laus í marga daga.“
Honum fannst þetta einkenni-
legt tal, en ]iá lók ég upp umslagið
og út úr þvíekomu tveir hundrað-
krónuseðlar. Þess var ekki getið,
frá hverjum þeir væru.
„Þarna sjáið þér,“ sagði ég. „Ég
liefi beðið Guð um þessa peninga
og hér fæ ég þá.“
•Varðstjórinn varð svo vandræða-
legur yfir slíku tali í móttöku
gistiliúss, að liann skauzt brott.
Sjö ár liðu, án þess að ég heyrði
nokkuð frá honum. Þá fékk ég
allt í einu bréf. Hann var erlendis
og ritaði: „Ég get ekki gleymt deg-
inum í móttökuherberginu forð-
um, og nú verð ég að fá að koma
og verða sannkristinn maður.“ —
Ilann er nú forstjóri eins af stóru
gistihúsunum og hefir orðið okk-
ur til mikillar ánægju.
Nákvæm upphæð.
Já, þetla var í Þrándheimi. Marg-
oft síðar var ég í þeirri aðstöðu,
að mér virtist ókleift að komast
af fjárhagslega. Dag nokkurn
liafði ég lialdið samkomu i
Drammen. Þá kom lilil telpa, um
það hil tólf ára, eftir samkomuna
og vildi umfram allt lauma til mín
einum af þessum rauðu tveggja-
króna seðlum, „bolsévíka“ eins og
við kölluðum þá, það var á styrj-
aldarárunum. Ég hugsaði strax
sem svo: Eg get alls ekki tekið við
tveimur krónum af lítilli telpu á
þessum tímum. Hvernig svo sem
á því stóð, varð sú meðvitund ákaf-
lega sterk, að Guð ætlaði mér eitt-
hvað með þessu, svo að ég stakk
seðlinum í vestisvasann.
Daginn eftir stóð ég á brautar-
stöðinni og ætlaði að kaupa far-
seðil lil Hamars. Þá kom í ljós, að
hann kostaði kr. 11,70 en ég átti
aðeins eftir tíu krónur í veskinu
mínu. Ég varð liljóður um stund
og velti ]iví fyrir mér, livernig ég
ætti að ráða fram úr þessu. Þá var
eins og Drottinn hvíslaði að mér:
„Þú fékkst tvær krónur í gær!“
Ég tók þær upp úr vestisvasan-
nm, og þar með var því máli borg-
ið.
Ég hefi þannig margreynt það,
að ég hefi fengið nákvæmlega þær
uppliæðir, sem ég þurfti á að
lialda. Eg minnist þess, að eitt
sinn var mér hoðið til vina um
hvítasunnu, en þegar ég var í þann
veginn að leggja af stað, vprð ég
allt í einu að láta af hendi fimmtíu
krónur til ólijákvæmilegra út-
gjalda. Þar með hafði ég ekki næga
peninga. Lestin beið um stund á
járnbrautarstöð nokkurri, og ég
skrapp snöggvast til vina, sem þar
áttu heima, til þess að heilsa þeim.
Þá segir liúsfreyjan allt í einu:
„Það er langt síðan Guð hefir bent
mér á sérstakt verkefni, sem ég
ætti að gera, en i dag fannst mér
gre.inilega, að ég ætti að gefa þér
þessa peninga. Ég hefi talað við
manninn minn um það, og það á
að vera tiund af peningaupphæð,
sem við liöfum fengið greidda.
Það kom í ljós, að um var að ræða
fimmtíu krónur, sömu upphæð og
ég hafði greitt og skorti því.
Jólagjafir fyrir 500 krónur.
Á sama hátt fór eitt sinn, er Guð
liafði gefið mér vísbendingu um
að fara til staðar nokkurs í norð-
urhluta landsins. Þá athugaði ég
það ekki, að ég átti ekki nægilegt
fé fyrir fargjaldinu, svo að ég gerði
engar ráðstafanir til þess að afla
þess. Meðan ég var að ganga frá
ferðatöskum minum, kom maður
nokkur til mín og stakk einhverju
í vasa minn. Ég liafði svo nauman
tíma, að ég gleymdi að atliuga,
livað það væri, þar lil ég kom á
járnbrautarstöðina. Þá tók ég það
upp úr vasanum og sá, að þetta
voru þúsund krónur.
Eitt er mikilvægt í þessu sam-
bandi, og það er, að vér megum
engu lialda eftir af þvi, sem Guð
gcfur oss. Vér eigum ekki að lála
af hendi meira en það, sem oss er
ætlað, en vér eigum lieldur ekki
að lialda neinu, því að ef vér lok-
um fyrir útrennslið, lokum vér
um leið aðrennslinu. Þess liefi ég
gætt að safna ekki fyrir þvi, sem
Guð hefir gefið mér, því að það er
hið heimskulegasta, sem unnt er
að gjöra. Ég liefi aldrei þurft að
taka lán, því að ég hefi sagt sem
svo: „Sé þetla frá þér, Drottinn,
verður þú að sjá fyrir fénu, sem
ég þarf til þess að gjöra þetta.“
Það hefir ávallt staðizl. Eins og t.
d., þegar ég kom úr íangelsinu ár-
ið 1943. Morgun einn, er ég var í
í’úmi mínu, kom mér allt í einu
í hug: „Sendu jólaglaðning lil að-
standenda allra þeirra, sem voru
í sama bragga og þú í fangabúð-
unum í Grini.“
Fyrst hugsaði ég sem svo, að
þelta væri liégómi. Þessi liugsun
væri ekki frá Guði. Auk þess
mundi það kosta rúmar 500 krón-
ur, og ég átti þær ekki. Ég sagði
því: „Góði Guð, sé þetta frá þér
komið, verður þú að staðfesta það
með því, að senda mér það fé, sem
til þess þarf.“ Því næst varpaði ég
þessu frá mér.
Þennan sama dag kom skógar-
eigandi nokkur úr Auslurdal til
mín. Hann hafði nýlega orðið fyr-
ir afturlivarfi og langaði til þess
að við hefðum sambænastund.
Þegar við höfðum lokið bæninni,
segir hann: „Guð liefir hent mér
á, að ég ætti að gefa þér fimm-
hundruð krónur, sem þú gætir not-
að Iianda föngunum eða aðsland-
endum þeirra.“ Þá gat ég ekki
lengur verið í vafa!
Svipað þessu liefir margoft kom-
ið fyrir mig, þegar ég hefi fengið
vísbendingu um að verja fé lil eins
eða annars. Eg liefi þá sagl: „Jæja,
ég get vel greitt þetta fyrirfram
— og það liefir aldrei brugðizt, að
ég fcngi endurgreiðslu.“
Vísa mér veg þinn, Drottinn,
lát mig ganga í trúfesti þinni,
gef mér heilt hjarta,
til þess aö óttast nafn þitt.
Eg vil lofa þig, Drottinn, Guð
af öllu hjarta minn,
og tigna nafn þitt að eilífu,
því aö miskunn þín er mikil viö
mig.
Sálm. 86, 11—13.
BRAUÐ LIFSINS
Margt hefir Jesús óneitanlega einkennilega sagt.
Auðyelt væri að nefna mörg dæmi þess. Flest af því
segir hann til þess að leggja áherzlu á það, að hann
sé oss mönnunum algerlega ómissandi, ef vér eigimi
hólpnir að verða. Meðal þeirra orða eru t. d. „Ég er
ljós heimsins. — Ég er dymar. — Ég er upprisan og
lífið. — Ég er brauð lífsins,“ svo að nokkur séu nefnd.
Hvað segir t. d. hið siðasta þessara orða oss? „Ég er brauð lífs-
ins.“ Hvað er átt við með orðinu brauð? Daglegt brauð, það er auð-
skilið. I»að er allt það,sem oss er nauðsynlegt til lífsviðurhalds. Þannig
er hann einnig fyrir sál vora. Spurt er: Höfum vér þörf fyrir Jesúm?
Er það ekki aðeins fyrh' þá, sem vilja, og svo geta aðrir látið það eiga
sig? Þetta orð Jesú segir oss: „Þér getið alveg eins spurt: Er þörf á
því að fá brauð — fá mat?“ Nægir það sumum? Geta aðrir Iátið það
eiga sig að neyta daglegs brauðs? Nei. Þannig getum vér heldur
ekki lifað nema fyrir Jesúm Krist. Hann er brauð lífsins, þ. e. a. s. sá,
sem nærir og viðheldur lífi voru. Án þess að meðtaka hann, mundu
sálir vorar deyja,
Þetta orð um að Jesús sé brauð lifsins segir oss því um sjálfa
oss, að vér, mennirnir, séum sjálfum oss ónógir. Það er svo á öllun:
sviðum. Líkami vor þarf að fá næring utan að, ef hann á að lifa. Hann
getur ekki lifað af eigin mætti. Hjarta vort þarf að fá svar utan að
og hugur vor einnig. Vér getum ekki verið tilfinningalega nógir sjálf-
um oss. Vér þurfum að hljóta „næringu“ utan frá.
Þessu hungri verður ekki fullnægt nema með því einu að með-
taka náð Drottins Jesú Krists, já, meðtaka hann sjálfan, sem er brauð
lifsins.