Bjarmi - 01.02.1958, Blaðsíða 6

6 BJARMI
Lausn úr álögum
/ álögurn var ég og elckert ég vissi til bjargar,
og eins er um fjöldann, sem reikar hinn greiöfæra veg,
/ hugsunarleysi hann lifir og frelsinu fargar.
Ég flaut þar með straumnum, að síðustu óttaðist ég.
Að dyrum var knúið, og andinn í óráði stundi,
ég eygði í vonleysi fjötra, sem bundin ég var.
En nú get ég fagnað, því náð hef ég frelsarans fundi,
hann fjötrana leysti og þjáningu, hjartað sem bar.
Nú greini ég óma frá himnesku hörpunnar strengjum,
þá hljóðnar hver tónn, er í sál minni grátklökkur býr.
Eg skynja í lcyrrðinni þytinn frá eilífðar engjum,
er andvarinn blómklulckum hringir, og náttsvalinn flýr.
Eg teyga þann bikar, sem barátta lífsins mér réttir,
þótt beiskur hann reynist, ei dreggjarnar eftir ég skil.
Ég þekki þann vin, sem að byrðar og bölinu léttir.
Hans boðorð er „Lífið“, að týna því aildrei ég vil.
Ég veit, að þú brosir, sem trúir á mátt þinn og megin,
en myndi ekki ráðlegt að kanna hinn torsótta stig.
Eg veit það af reynslu, að frelsinu yrðir þú feginn
og fagnaðir lausninni að eilífu, rétt eins og ég.
H u g rún.
en það var ekkert á móls við Vi-
mal. Hún gat ekki einu sinni etið.
Kjúklingarnir í karrý voru góðir.
Við átum með fingrunum. Karrýið
var svo heitt og sterkt, að tár komu
fram í augun á mér. Það var þó
bragðgott. Það var engin þörf á
neinum sjálfvirkum sorpílátum -—
mýsnar sáu um þær litlu leifar,
sem eftir urðu.
30, marz. Klukkan 5,30 í morg-
un var drepið veikt á dyr mínar
— það var Mercybai. „Komdu
fljótt,“ sagði hún, „cg get ekki
vakið barnið mitt.“ Eg stöklc fram
úr rúminu og fór með henni. Barn-
ið liennar var ekki sofandi —
drengurinn var dáinn. Enn einn
dýrmætur böggull niðri í ind-
verskri mold. — Mercybai hefur
þegar jarðað þrjú ungbörn sín.
2. maí. I dag bað ég kokkinn
um koss. Auðvitað ætlaði ég ekki
að gera það. Hann brosti. Enginn
liefur nokkurn tíma sagt mér, að
sama orðið sé notað um „koss“
og „korn“, nema það er svolítill
mismunur á beygingunni.
30. júní. Ég fór í húsvitjun með
Hirabai í dag. Hún er lcona ind-
verska prestsins. Ilún er kölluð
biblíukona. Nafn hennar þýðir
gimsteinn, og það er hún einmitt.
Hún elskar indversku konurnar og
segir þeim frá Jesú, hvenær sem
liún fær tækifæri til þess. Hún
veit, að apaguðirnir og fílaguðirn-
ir geta ekki hjálpað þeim í eymd
þeirra eða svarað bænum þeirra.
Við staðnæmdumst og töluðum
við hóp kvenna. Hirabai fór að
segja þeim sögu úr Biblíunni. Þær
hlustuðu ekki, — þær störðu að-
eins á mig. Eg var klædd einkenni-
legum klæðnaði, rétt eins og lítil
stúlka, og hvað var ég með á fót-
unum? Ein konan benti á mig og
spurði Hirabai: „Er þetta karl-
maður eða kvenmaður?“ Á þess-
ari stundu tók ég ákvörðun: Næsta
skipti, indverskan búning.
1. júlí. Fór aftur í liúsvitjun
með Hirabai. í þetta sinn var ég
í indverskum sarí (kyrtli). Hira-
bai var glöð. Konurnar hlustuðu
á biblíusöguna 1 stað þess að horfa
á mig. Mér leið betur.
15. ágúst. Fyrsti fullveldisdag-
urinn. Indland er frjálst land.
Skrúðgöngur — öskur — bjöllur
— heróp — „Jai IIind“ (sigur Ind-
lands). Alls slaðar almenn ringul-
reið. Tilfinningarnar á hápunkti.
Eg var ekkert mjög hreykin af
hvíta andlitinu á mér og fannst
heppilegast að hylja það. I aug-
um Indverja eru öll hvít andlit
brezk. Það var molluliiti í dag.
Davíð hafði hitasótt og gat elcki
lireyft hægri fótinn. Pabbi hans
og mamma eru amerískir kristni-
boðar. Pablii hans er að lialda sér-
stakar Youth for Christ samkom-
ur (æskulýðs-samkomur) í Kal-
kútta. Það var áhættusamt að fara
niður í borgina til þess að sækja
lækni (á fyrsta fullveldisdegi Ind-
lands), en ég fór samt. Læknir-
inn kom strax, hann leit á Davíð
og sagði síðan: „Ekkert til þess að
hafa áhyggjur af. Mislingar.“
„Hvað um fótlegginn á honum?“
„Elckert, hár hiti orsakar oft
lömun um stundarsalcir.“
Þessa sömu nótt sendum við eft-
ir olclcar eigin kristniboðslækni.
Hann ók 80 mílur í jeppa eftir
vondum vegum. Ilann leit á Davíð
— mænusótt.
14. október. Iíom til Poona í
dag til þess að taka fyrsla tungu-
málapróf mitt. Eg er alveg stirðn-
uð af ótta og lcvíða. 1 eitt ár hef
ég elclci gert neitt nema eta, sofa
og dreyma Marathi-tungumálið.
Nú, eftir nokkrar klukkustundir,
verð ég að hrökkva eða stökkva.
Ef ég fell — verð ég áreiðanlega
send heim. Indverski kennarinn
minn (pundit) sagði mér, að ég
liefði 50 möguleika á móti 50 að
standast prófið. Ég virði það við
hann, live mikið traust hann ber
til mín.
Prófinu lokið — fer frá Poona
í fyrramálið.
1. nóvember. Bréf frá Poona
í dag með góðum fréttum. Undur
og furðuverk! — ég stóðst tungu-
málaprófið. Var svo glöð, að ég
gat eklci etið morgunverðinn minn.
Ég fór út og sagði öllum indversku
konunum tíðindin, — þær voru
einnig glaðar og óskuðu mér lil
hamingju.
Butnabai var sérstalclega upp-
örvandi. Hún sagði: „Nú getur þú
talað alveg eins og hann Balu
minn.“ Balu er þriggja ára gamall,
-— hann getur í raun og veru elclci
talað — hann er smámæltur.
29. janúar 1948. Gandhi slcot-
inn. Ilvilikt áfall fyrir allt Indland
— og allan heiminn. Afleiðingarn-
ar eru hræðilegar. Uppþot um allt
Indland. Fylgjendur kongress-
flokksins kveilctu í heimilum allra
áhangenda afturhaldsflolclcsins í
Poona. Alla leiðina frá Bombay til
Kalícútta og upp til Karachi, —
elclcert nema blóðsúthellingar og
ringulreið. Hvernig mun veslings
Indland standast þetta, — mun það
lcomast yfir þetta, eftir að vera
búið að missa liinn milda leiðtoga
sinn ?
27. febrúar. I morgun var bar-
ið að dyrum hjá mér. Þegar ég
opnaði, stóð tveir lögregluþjónar
fyrir utan. Hvað hafði ég gert?
Eg var alein — og óttaslegin. Ilvað
vildu þeir? Þeir vildu vita, hvort
ég vildi tala fáein orð til lieiðurs
Gandhi annað kvöld í samkomu-
húsi borgarinnar. Það var minn-
ingarguðsþjónusta. Ég sagði þeim,
að ég skyldi koma.
28. febrúar. Glöð, að dagurinn
í dag er liðinn. Eg var mjög ótta-
slegin, þegar ég gelck niður eftir
til samkomuhússins. Tarabai
(dóttir prestsins olckar) fór með
mér. Við lcomum að samlcomuhús-
inu og slcildum ilskóna olckar eftir
fyrir utan. Eg hafði klæðzt ind-
verslca lcyrtlinum mínum við þetta
tælcifæri. Er við vorum lcomnar
inn, fylgdi fundarstjóri mér upp
á ræðumannapallinn. Það var
molluhiti. Um 500 Indverjar sátu
fyrir framan mig, suma þeirra
þekkti ég. Þarna var maðurinn,
sem seldi mér indversku ilslcóna
mína, og slcólalcennarinn, sem ég
hafði heimsótt í skólastofuna einn
daginn, og nolckur slcólabörn. Ég
var kynnt og tók að tala gætilega
á enslcu. Þeir störðu á mig með
tómlátum svip. Þá breytti ég til
og fór að tala indverslcu, og þeir
brostu. Nú skildu þeir. Eg talaði
fáein orð til heiðurs Gandhi. Síðan
sagði ég þeim, livers vegna ég hefði
lcomið til lands þeirra. Það var
dauðaþögn. Ég vitnaði i Biblíuna:
Jóh. 3,10. Aðrir ræðumenn voru
á eftir mér. Eg gat elclci slcilið þá
mjög vel nema það, að þeir sögðu,
að Ganclhi liefði dáið jiislarvættis-
dauða, eins og Jesús Kristur. Sam-
komunni var lolcið, og við fórum.
Ilslcórnir olclcar voru enn fyrir ut-
an.
2. apríl 1952. Á morgun sigli
ég til Amerílcu. Mig langar ekki
til þess að fara — þetta eru heim-
kynni mín núna. Þetta er mitt
fóllc. Eg er í raun og veru lirædd
við að fara til Ameríku. Það er
svo mikill hraði í lífi þeirra, þeir
hafa of milcla peninga. Það er ekki
þörf fyrir mig í Ameríku. Þar er
margt af kristnu fóllci og margar
lcirkjur. En ef til vill ætti ég að
fara — lcannslce ég geti sagt unga
fóllcinu, þar, að Guð hafi þörf fyr-
ir það á Indlandi.
Ilirabai er mjög veik. Mér geðj-
ast eklci að því að yfirgefa hana.
1. maí. New York — Frelsis-
styttan — undarleg tilfinning. Svo
mörg livít andlit. Tízlcan hefur
breytzt á þessum fimm árum, —
mér fannst ég vera eins og forn-
gripur frá miðöldum.
Bréf frá Tarabai beið mín. Ilira-
bai er látin — daginn eftir að ég
fór frá Indlandi. Hin indverska
móðir mín .... Ilún er sælli nú.
Hún mun aldrei framar verða
sjúk.
Frá höfninni fórum við til Aðal-
járnbrautarstöðvarinnar. Margt
fólk, — fleiri hvít andlit. Burðar-
mennirnir börðust nú elclci um far-
angur minn, — ég gat elclci einu
sinni fundið burðarmann. Ef til
vill lit ég elclci út fyrir að vera
nógu efnuð. (His, Magazine).
Kristniboðinu bárust eftirtaldar gjaf-
ir í febrúarmánuði: — G. A. (baukur)
kr. 74,15; E. B. kr. 200; U. D. KFUM kr.
310,25; Konsókirkjan í Hafnarfiröi kr.
525; H. Snorrason kr. 100; Sjöstjarnan
kr. 325,27; A. G. (An) kr. 100; frá hjón-
um kr. 300; áheit N. N. kr. 200; Innk.
í sunnudagaskóla KFUM og K kr.
80,71; happdrættisvinningur G. kr. 200;
M. og E. kr. 900; frá Doddu kr. 78; I.I.
kr. 100; vextir af Sogslánsbréfi kr. 300;
H. S. kr. 100; Kvenfélagið Fjólan kr.
100; kona í Hólmavík (í bauk St. G.)
kr. 100; R. Ó. kr. 75; S. Helgadóttir kr.
500; S. og U. kr. 500; E. M. kr. 50;
Móttökusamkoma Kristínar og Felixar
Ólafssonar kr. 13,427,41; Innk. á sam-
komu bræðranna Bjarna og Þórðar
Jóhannessona kr. 620; Ó. G. og D. R.
kr. 500; M. kr. 500; Ó. J. sjúkrastarfið
í Konsó kr. 500; vextir af tíeyringi kr.
4,500,00; afh. af gjaldkera Kristniboðs-
deildarinnar í Hafnarfirði kr. 1,900;
frá Steinunni kr. 50; G.V.G kr. 50; M.
G. kr. 610; G. H. kr. 100; Innk. á
kristniboðssamkomum í Hafnarfirði
kr. 4,119; afh. af gjaldkera Kristni-
boðsfélags kvenna í Reykjavík kr.
23,641,52; afh. Ól. Ól. eftirtaldar fjórar
gjafir: Þ. S. kr. 1000; Þ. J. kr. 50; S. J.
kr. 100; K. D. kr. 600.
Minningargjafir.
1 febrúar bárust kristniboðinu eftir-
taldar minningargjafir: Guðrún Odd-
geisdóttir gefur til minningar um
Geir Marínó Vestmann, 4 .febr. s.l. kr.
500; Þ. I. gefur til minningar um
Markús Sigurðsson kr. 500; Ó. J. send-
ir minningargjöf um Sigurjón Jónsson
kr. 200; og loks senda nokkrir vinir
minningargjöf um H. G. kr. 330.
Um leið og vér blessum minningu
látinna vina, þökkum vér, að kristni-
boðið skyldi vera látið njóta dýrmætra
minninga um þá.