Bjarmi - 25.03.1958, Blaðsíða 8

B BJARMI
TIL UMHIJGStJNAR
þeir geta verið œgilega harðir og
vondir viÖ börn sín. Þeir lemja
þau og misþyrma oft alveg ægi-
lega og mæðurnar geta orðið ein-
kennilega grimmar og æstar.“
„Er ekki erfitt fyrir börnin, sem
eru ekki orðin gangandi, að skríða
um innan um öll þau skordýr, sem
þarna eru?“
„Jú, mörg þeirra fá ljót sár— og
þá ekki sízt vegna þyrna, sem
stingast í fætur þeirra. Börnin
hafa margs konar ljót sár, ekki sízt
þau, sem eru með syfilissár, en
mörg eru fædd með þann sjúkdóm
eða fá hann snemma ævi sinnar,
því nóg eru tækifærin til þess að
smitast, þar sem óþrifin eru eins
og þarna og nær því allir eru með
veikina. Annars bjálpar penicillin
afarvel í baráttunni við þessa ægi-
legu veiki. Annars varð mér ekki
um sel eitt sinn, er Kristinn Frið-
rik var að fálma í fætur eins pilt-
anna, sem bjá okkur voru til að-
stoðar í eldhúsinu. Eg sá sár á
fæti lians, af hreinustu tilviljun,
þvi að ég fylgdist með, er dreng-
urinn reyndi að liefja sig upp, með
þvi að laka um fót piltsins. Við
rannsókn á sárinu sá Ingunn strax,
að þetta var syfilissár. I annað
sinni var hjá okkur maður, liann
var að vinna fyrir okkur. Ilann
var með veikan fót, mjög svo
þrunginn og stóran, svo að við
töldum, að liann væri með svo-
nefnda fílaveiki. Drengurinn var
alltaf utan í honum. Eitt sinn kom
einn norski kristniboðslæknirinn
við hjá okkur á ferðum sínum. Um
leið og honum var litið á fót
mannsins, sá liann, hvers kyns var
og aðvaraði okkur. Maðurinn var
með holdsveiki.“
„Er mikið um holdsveiki í
Konsó?“
„Já, hún virðist vera mjög út-
breidd, sem er ekki að furða, þar
sem engar ráðstafanir hafa til
þessa verið gerðar til þess að liefta
útbreiðslu veikinnar.“
„Er ekkert holdsveikrabæli í
Eþiópíu ?“
„Jú, ameríska kristniboðsfélag-
ið, sem starfar þar, Iiefir reist fyr-
irmyndar lioldsveikranýlendu. Þar
er allt fyrsta flokks, Iivað aðbúnað
og útlit snertir. Mikill fjöldi holds-
veikra manna hefir leitað þar hæl-
is. Forstöðumaðurinn, og sá, sem
reist hefir þetta fyrirmyndar hæli,
sem vekur aðdáun allra, sem sjá
það, hefir nú verið sviptur leyfi
til þess að veita þvi forstöðu, þar
senv hann er talinn skorla á fulla
læknismenntun. Hann hefir ein-
hverja sérmenntun til starfs síns,
en ekki full læknisréttindi eða
menntun. En hins er og að gæta,
að þetta er hið eina, sem gert er
fyrir þessa sjúklinga í sjúkraliús-
málum, Rikið gerir ekkert. Nú lá
við borð, að loka þyrfti þessu liæli.
Þá brá enskur kvenlæknir, sem er
ráðgjafi í heilbrigðismálum í Add-
is, við og sagði upp starfi sínu
hjá rikinu og tók að sér forstöðu
hælisins. Hún ber því læknislegá
ábyrgð á því gagnvart ríkisvaldinu
og unnt er að halda starfseminni
áfram. Þessi kona er sérmenntuð
Einhver hefur sagt: „Kristur
einn getur frelsað heiminn. En
Kristur getur eklci frelsað heiminn
einn“. — Hann hefur kallað oss,
tn'úaða menn, til þess að vera sam-
verkamenn sínir í þessu stórkost-
lega verki.
Á ANDVÖKUNÖTTUM
Mikil eru þau áhrif, sem snefn-
leysi hefur haft, bæði til góðs og
ills. Flestir svefnvana menn verða
bitrir og óánægðir, og það er
ákaflega skiljanlegt. Það er annað
en gaman að valca þreyttur og
þjakaður} þegar síðan bíður starf.
Samt þarf svefnleysi elcki að
hafa eyðileggjandi áhrif í trúar-
legum efnum. Eg er taugalæknir
og hef hitt margt svefnvana fóllc.
Og ég get sagt, að sumum hefur
svefnleysið orðið hin mesta bless-
un. Það er hægt að læra að not-
færa sér andvökunæturnar, að
minnsta kosti sumar stundirnar.
Kyrrðin, einveran og hinn hái
stjörnuhiminn geta veitt hina
mestu auðlegð. — H. I. Schou, yf-
irlælcnir.
FRÁ KlNA
Margir minnast enn Kína og
hinna kristnu þar. Kína hefur ver-
ið lokað land í allmörg ár. Fregnir
berast þaðan við og við og eru þó
af skornum skammti. Sumar eru
slæmar, aðrar velcja von og gleði.
Blaðið „Utsyn“ birtir eftirfarandi
grein og hefur hana eftir „Orient-
misjonæren“:
1 héraði einu hafa hvorki meira
né minna en 600 manns verið skírð-
ir síðustu 2 ár. 1 þorpi einu í þessu
héraði voru aðeins 3—U kristnar
fjölskyldur um það leyti, sem
kristniboðarnir urðu að hverfa úr
landi. En nú eru aðeins 3—U fjöl-
skyldur, sem eru ekki kristnar.
Einn söfnuðurinn, sem hafði
orðið að reyna svipað og Páll í
Filippí, hefur vaxið úr 300 upp í
3000 manns. Ur öðru héraði ber-
ast þær fréttir, að lcristnum mönn-
um á 28 kristniboðsstöðvum, sem
Upplandatrúboðið starfrækti, hafi
fjölgað úr 2000 í 3939.
Mikið magn af Biblíum er stöð-
ugt sent inn í Kína. Maður nokkur
hefur skrifað, að hann eigi svo
annríkt við að selja Biblíur, að sér
í kvensjúkdómafræði, trúuð kona,
sem nýtur virðingar. Þessi ákvörð-
un hennar hefir vakið mikla at-
hygli.“
Tíminn líður. Umræðuefnið er
óþrjótandi. Þetta er aðeins lduti
af því, sem spurt var og sagt. Ef
til vill verður tækifæri til þess að
koma síðar með eittlivað af því,
sem óritað er af samtalinu. Þótt
stiklað hafi verið á stóru, hefir
vonandi ýmislegt skýrzt fyrir
þeim, sem þetta lesa — — og þá
er tilgangi greinarinnar náð.
gefist varla tóm til þess að neyta
matar. Á stað einum i öðru héraði
hittust hinir trúuðu í jarðholu. En
brátt kom % Ijós, að hún reyndist
allt of lítil, og reistu þeir sér því
kapellu.
Oft fara hinir kristnu fótgang-
andi margar mílur yfir fjöll og
firnindi til þess að komast á guðs-
þjónustu. Þeir hafa með sér nesti
til ferðarinnar. Kinverskur prest-
ur lýsir þeirri fórnfýsi og auð-
sveipni, sem margir hinna kristnu
eiga til að bera: „Fyrir dögun
teggja þeir af stað i hina löngu og
erfiðu ferð sína yfir fjöllin til þess
að komast á sunnudagsguðsþjón-
ustuna. Jafnvel á haustin, þegar
allir eru önnum Jcafnir, fara þeir
þessar ferðir og lcomast á leiðar-
enda rétt fyrir hádegi. Þeir neyta
nestisins og eru síðan viðstaddir
guðsþjónustuna. Þeir segja sjálfir,
að Kristur sé þeim svo dýrmætur,
að þeir endurnýist á sál og líkama,
i stað þess að vera þreyttir og illa
fyrir lcallaðir. Þeim veitist þannig
lcraftur til hinnar löngu heimferð-
ar, sem tekur ekki enda fyrr en
um miðnætti.
Við og við kemur það fyrir, þeg-
ar yfirvöldin senda njósnara sína
á samkomurnar til þess að lcomast
að því, hvernig á því geti staðið,
að þetta fólk skuli vera áfjáð í að
sitja svona lengi i lcöldu guðshúsi,
að sumir þessara „spæjara“ verða
sjálfir gripnir af Guðs anda og
frelsast“. Dýrð sé Guði!
REIÐI GUÐS
Sterkur er tónninn um reiði Guðs
i Biblíunni, elcki aðeins i Gamla
testamentinu, heldur einnig hjá
Jesú og postulum hans.
Reiði Guðs v arir yfir þeim,
sem vilja ekki trúa á Guðs son,
lesum vér í Jóhannesar guðspjaUi.
Páll ritar um þá, sem með iðrunar-
leysi og vantrú safna sér reiði á
þeim degi, er reiði Guðs og dómur
mun opinberast.
Orðið má misskilja. Það er ekJci
átt við vonzku, heldur heilaga óbeit
Guðs og viðbrögð gegn allri synd.
Guð hlýtur að bregðast þannig við,
því að hann er heilagur.
Þar með er ekki kærleikur
Guðs úr sögunni. Hann lét refsing-
una lcoma niður á sínum eigin syni,
af þvi að hann er heilagur lcærleik-
ur. Og nú býður hann sérhverjum
syndara réttlæti Krists, sem frels-
ar frá reiðinni, sektinni og dómin-
um. En sé þessari fórn kærleikans
hafnað, er engin önnur leið til þess
að lcomast undan reiðinni.
Ef þennan þátt vantar í guðs-
myndina, hverfur virðingin fyrir
tign Guðs og aldrei fæðist í sálunni
spurningin um það, hnernig hægt
sé að finna náðugan Guð.
Krafa lögmálsins missir brodd
sinn og fagnaðarerindið sætleika
sinn. Afleiðingin verður einnig sú,
að dregið er úr gildi dauða Krists.
1 stað þess að vera staðgengils-
dauði undir reiði Guðs, verður ein-
ungis um að ræða auglýsingu á
kærieilca, sem tekur syndina ekki
svo alvarlega og fyrirgefur án
fórnar. Þá missir einnig réttlæt-
ingin sína djúpu merkingu, og boð-
unin mun, snúast um óhamingju
mannsins og lausnina frá henni.
En hljóðni tónninn um sekt synd-
arinnar og refsingu, þá hverfur
það, sem raunverulega getur vakið
manninn. — Utsyn.
TÖLURNAR TALA
Kristilegt starf er mjög blóm-
legt í Noregi, svo sem kunnugt er.
Leikmannastarf innan kirkjunnar
hefur verið unnið árum saman. Hin
stóru kristilegu félög byggjast á
mörgum smáfélögum og hópum
fólks víðsvegar um landið. Árbók
norsku kirkjunnar fyrir árið 1956
lcom út í loJc ársins sem leið. Hér
eru nolckrar tölur, sem gefa vís-
bendingu um hið margvislega
starf, sem unnið er.
1 Kristniboðsf élaginu norska eru
7700 minni félög og hópar, og í
Lútherska kristniboðssambandinu
4-000 félög. Heimatrúboðið saman-
stendur af 2800 félögum. Innan
kirkjunnar eru 3200 sunnudaga-
skólar. 180,000 börn hljóta þar
fræðslu 9000 kennara. Samtals eru
talin vera yfir 30,000 félög innan
kirkjunnar, og hafa þau um 1600
launaða starfsmenn. (Prestar
lcirkjunnar eru 1000). Framlög
þessara félaga til kristilegs starfs
nema tugum milljóna króna. Mörg
blöð eru gefin út á vegum félag-
anna. Talið er, að þau lcomi út í
yfir 400,000 eintökum. Stærst er
„For Fattig og Rik“, málgagn
Heimatrúboðsins. Upplag þess er
49,000 eintölc. Næst í röðinni er
„Utsyn“, blað Lútherska kristni-
boðssambandsins, 41,500 eintök.
(Utsyn).
VONLAUSIR
Heiðingjar deyja vonlausir og
guðvana. Eitt af því hræðileg-
asta, sem ég hef lifað, er að nera
viðstödd jarðarför heiðingja. —
Vissulega syrgja þar menn, sem
ekki eiga von. Sorti og sorg um-
lykur allt. Enginn hugsar um að
lauga hinn dauða eða leggja hann
til eða smíða kistu. Aðeins nokkr-
um tíma eftir andlátið eru þeir
jarðaðir — með ópum og óhljóðum.
Hálmdregilinn sinn og muni sína
fá þeir með sér í gröfina.
Þeir eiga enga upprisuvon, sem
veitir birtu. Þess vegna hvílir á
oss sú kvöð að flytja þeim fagnað-
arerindið. - G. Liland, Zwasilandi.
Ritstjórn:
Bjarni Eyjólfsson, Gunnar Sigurjónsson.
Áskriftargjald kr. 25.00 á ári.
Gjalddagi 1. júní.
Afgreiðsla: Þórsgötu 4. Sími 13504.
Pósthólf 651.
Félagsprentsmiðjan h/f