Bjarmi - 16.06.1958, Blaðsíða 3

BJARMI 3
MINNINGARORÐ
Uwww Þóreyju Mugwwwksilóttwwr
„Ég er ekki búinn að álta mig á
þvi ennþá, að hún Eyja sé dáin.“
Þessi setning, eða eilthvað henni
likt, hefir margoft hljómað frá
vörum olckar, vina Þóreyjar Magn-
úsdóttur, eftir að hún lézl þann
23. maí síðastliðinn. Þrátt fyrir
það, að við höfðum nokkurn tíma
fyrir andlát hennar vitað, aðliverju
stefndi, var jafn einkennilegt, að
hún skyldi vera horfin, er stundin
kom. Við þekktum hana sem liina
þróttmiklu, glaðværu stúlku, sem
sannarlega virtist mörgum okkar
fremur eiga lifsþrek til að hera.
Þórey Magnúsdóttir var fædd
hér í Reykjavík 25. september
1917, dóttir hjónanna Magnúsar
Gíslasonar, verkamanns, Þórsgötu
9, og konu hansíÖlafarMagnúsdótl-
ur. Þórey var því rúmlega fertug,
er hún lézt. Við vinir hennar og
kunningjar munum ávallt minn-
ast hennar með mikilli virðingu
og þakklæti. Ber þar margt til.
Dugur hennar, einbeitni, ósérhlífni
og ekki sízt glaðvær lund og
skemmtilegt viðmót hlaut að afla
henni vina. Þegar svo við það bætt-
ist einslætt trygglyndi og hrein-
skilni, lilaut mat vina hennar á
henni að vera eftir því.
Ég á minningar um Þóreyju allt
frá bernskudögum hennar. I
bernsku hennar og æsku var liún
meira en daglegur gestur á heimili
okkar. Þær systurnar Þórey og
Ingibjörg og systurnar hér á Þórs-
götu 4 voru óaðskiljanlegar leik-
systur og síðar vinstúlkur. Þegar
um fermingaraldur, er Þórey liafði
tekið við hússtjórn á lieimili föð-
ur síns, er missti konu sina árið
1927, ávann Þórey sér virðingu
okkar og aðdáun. Sifellt var hún
með ungu systur sína, Ingibjörgu,
konu Hermanns Þorsteinssonar
fulltrúa hjá S.I.S., í fylgd með sér
og var hvort tveggja í senn góð
systir og umhyggjusöm fóstra. Sú
umhyggja, sem hún þá, og æ síð-
an, sýndi systur sinni, vakti virð-
ingu okkar, og sú virðing óx með
árunum. Þá lét hún sér og mjög
umhugað um föður sinn og ann-
aðist bann og heimili hans allt til
banalegu sinnar. Þessi sama rækt-
arsemi kom fram við alla vini
hennar. Ilún var frábærlega minn-
ug og notaði það ávallt til þess að
minna á, þegar muna skyldi merk-
isdaga vina og vandamanna til
þess að gleðja þá. Vorum við vinir
Þóreyjar henni oft þakklátir fyrir
það, hve hún í tima minnti á, að
nú þyrfti þessi eða hinn að fá
lcveðju frá vinahópnum. Víst er,
að stundum liefði margt slikt
gleymzt, ef umhyggju Þóreyjar
liefði ekki notið við. Þessi sama
árvekni kom og fram í öllu starfi
hennar fyrir kristilegt starf, sem
hún unni af einlægni. Síðustu ár-
in var það fyrst og fremst sumar-
starf K.F.U.K. i Vindáshlið, sem
naut áliuga Iiennar og krafta. Átti
hún sæti í stjórn þess. Finna allir
kunnugir, að þar er nú skarð fyrir
skildi. Við i K.F.U.M. og K. mun-
um samt einna lengst geyma
myndina af lienni sem stúlkunni,
er innti af hendi þjónustu i söng
og hljóðfæraleik. Um fermingu
byrjaði hún, ásarnt vinstúlkum
sínum, að leilca á gítar og syngja
i „Ungmeyjakór K.F.U.K.“ Brátt
liættist svo við söngur í þeim hópi,
er söng á æskulýðsvikum félag-
anna og Öðrum samkomum, svo
og á kristilegu mótunum.Þær stall-
systurnar fimm á Þórsgötu 9 og 4
og Guðfinna Jónsdóttir sungu
lengi saman á samkomum og
fundum i kristilcga starfinu og
sungu sig þá sannarlega inn i
lijörtu okkar. Og síðar söng Þórey
bæði i Kvennakór K.F.U.K. og
blönduðum kór félaganna. Er
þetta starf þeirra oklcur, sem þess
nutum, óslitin röð dýrmætra
minninga, sem færðu okkur ríku-
. lega blessun.
Eg var staddur uppi í Vatna-
skógi, er liringt var og mér til-
kynnt lát Þóreyjar. Á sömu stundu
steig upp í huga mér minning, sem
oft hefir komið til mín. Það var
fyrir 22 árum. Við vorum rúm-
lega 30 saraan i útilegu í hraun-
jaðrinum suður og austur af EIl-
iðavatni, þar sem nú er Heið-
mörlc. Það var um verzlunar-
mannahelgina, og dvöldum við
þarna tvo sólarhringa við söng
og íhugun Guðs orðs. Fyrsta
lcvöldið var undurfagurt veður,
eins og fegurst getur um það leyti
árs. Skyndilega var kvöldkyrrðin
rofin af mildum og þýðum
stúlknasöng. Ég leit þangað, sem
söngurinn kom frá. Uppi á hnúk
bar við gullroð sígandi sólar
stúlknahóp og frá lionum barst að
eyrum mér og annarra, sem þarna
voru, söngurinn, sem síðan er mér
ógleymanlegur:
Ég finn Guðs djúpa frið í mínu hjarta,
ég finn og veit, að Jesús er mér nœr.
Ég storminn óttast ei né myrkrið
svarta,
hann er minn hirðir trúr og vinur kœr.
Ég finn Guðs djúpa frið í sálu minni,
sá friður huggun veitir minni önd,
er bylgja dauðans brotnar hinzta
sinni,
sem ber mig heim að Ijóssins fögru
strönd.
Ég hefi sjaldan fundið jafn kyrr-
látan frið mér i hjarta og það
sinni. Stúlknahópurinn dreifðist.
Þær komu gangandi niður að
tjöldunum hægt og hljóðlega í
kvöldkyrrðinni. Ég mætti Þóreyju
og þremur öðrum og við skipt-
umst á nokkrum orðum um þann
boðskap, sem þær liöfðu sungið
okkur og sjálfum sér. Mér fannst
á hljóðleik þeirra þá, að þær hefðu
verið nærri Drottni sinum. Þessi
minning kom enn einu sinni til
mín, er andlátsfregn Þóreyjar
barst mér. Nú skynjaði ég hana í
enn fyllri dýpt. Bylgja dauðans
hafði brotnað á Þóreyju og borið
hana „heim að ljóssins fögru
strönd“, sem liún söng um kvöld-
ið ógleymanlega og söng um rétt
fyrir andlát sitt. Hún dó með þenn-
an unaðslega frið i hjarta og sofn-
aði inn í fylling þess friðar, sem
hún bafði fengið forsmekk af í
samfélagi við frelsara sinn.
Við vinir hennar kveðjum hana
með söknuði og þakklæti fyrir
bugljúfl samfélag á ævibrautinni
og þó fyrst og fremst fyrir sam-
félag í trú og starfi.
Bjarni Eyjólfsson.
tJr dagbúk hjúkrunarkonunnar
22. febrúar:
Kl. er 7 að morgni Ég var að
koma frá manninum, sem komið
var með í gærkvöld. Hann lifir
ennþá, æðasláttur er betri, en
sprautur liafa
engin áhrif. Kl.
9, þegar ég fór að
vinna, var mað-
urinn albata. Það hefur skeð eitt
undrið enn. Cholli, sem er nú kom-
inn, svo að nú hefi ég 2 aðstoðar-
menn, var alveg undrandi og sagði
strax, er liann kom í vinnuna. „Er
maðurinn dáinn?“ „Nei,“ sagði ég,
hann er nú albata.“ Hann trúði
mér ekki, fyrr en ég kallaði á
manninn og tók af honum skýrslu!
23. febrúar.
Ég verð að bæta við. Nú kom
maðurinn, sem ég get ekki kallað
annað en Lazarus. Ilann var að
koma og borga fyrir sig þau með-
ul, sem hann hafði fengið. Hann
borgaði með gleði 5 sliillinga (það
er mikið). Hann situr nú hérna úti
og ætlar að vera á samkomum.
Jæja, ég var að koma af sam-
komu. Það var eitthvað á annað
hundrað manns. Það var mjög gott
að vera þar. Á eftir voru nokkrir
vitnisburðir. Það var hrífandi.
Þarna var maður, sem hafði ný-
lega látið tæma kofann sinn. Hann
var töframaður. Og þar var sá,
sem var að mínu áliti nærri dá-
inn. Já, áfram gæti ég talið upp.
Þarna vitnaði Barsja, sem þið öll
þekkið orðið. Að síðustu kom kona,
sem óskaði, að við bæðum fyrir
sér ....
24. febrúar.
Það liefur verið viðburðarikur
dagur í dag. Það, sem gladdi mig
þó mest er, að það kvöddu mig
tveir sjúklingar i kvöld, því að þeir
ætla að fara snemma á morgun.
Þau eru búin að liggja liérna
lengi og voru bæði borin hingað
á börum. Annað var karlmaður.
Það var liræðilegt að sjá liann.
Hann var aðeins bein og skinn og
allt bakið flakandi í sárum.Þaðvar
eiginlega hvergi hægt að koma við
hann. Það var mjög gott að tala
við hann. Hann sagðist vilja trúa
á Jesúm, hvort sem hann lifði eða
dæi. Fyrir nokkru var hann orð-
inn svo hress, að hann gat gengið
svolítið með staf. Hann ætlaði ekki
að trúa því sjálfur fyrst, þegar ég
sagði honum að labba sjálfum í
skiptingu. Hann kallaði á tvo inenn
til að bera sig, en ég sagði að liann
ætti að labba einn. Hann bara
brosti og hristi liöfuðið. Ég bað
aðstoðannennina að láta hann
koma einan. Nei, það var eklci
liægt. Svo fór ég og reisti hann
á fætur, og hann kom slcjögrandi
með staf. Nú gengur liann um
allt með staf. Hann var á sam-
komu i gær. Hann er svo glaður,
að það er alveg dásamlegt að sjá
hann. Það liefur raunverulega orð-
ið breyting á þeim manni, utan og
innan. Ilann Ijómar af gleði og lof-
ar Guð. Nú er eins og lófastórt
sár eftir á bakinu á honum.
Ivonan, sem lika var borin liing-
að, var með háhljóðum, þegar hún
kom. Það var mjög erfitt að hreyfa
hana. Hún var með þennan liða-
mótasjúkdóm, sem svo margir eru
með hér. Ég varð að taka mikið
af grefti og vökva lit úr liðamót-
um liennar. Smátt og smátt fór
lienni að skána. Hún fór að geta
skriðið út úr kofanum. Nú er
lienni alveg batnað. Hún gengur
um allt og lofar Guð. Börnin henn-
ar eru einnig glöð. Ég vildi, að
þið gætuð séð þau.
Jæja, þið eruð sjálfsagt orðin
leið á þessu endalausa stagli i mér,
cn annað lief ég ekki að skrifa.
Þetta eru aðeins smáþættir úr
mínu daglega lífi, sem mér sjálfri
þykir ánægjulegt starf, þótt það
stundum sé svolitið erfitt. En live-
nær hefur Guð sagt, að við mund-
um sleppa við alla erfiðleika, ef
við tryðum á liann? Aldrei. En
hann hefur lofað að vera með oss
alla daga, og loforð lians bregð-
ast aldrei ....
Jæja, það var verið að koma
með barn, sem var mjög veikt.
Piltarnir Cholli og Dimbarú voru
að koma af sambænastundinni,
sem er á mánudögum. Það er ekki
alltaf, að ég geti talað við fólk,
þótt ég liafi túlk. Móðir barnsins
var ein með því, og ég hefði gjarn-
FRAMHALD Á 4. SÍÐU