Bjarmi - 01.07.1958, Blaðsíða 2
2 BJARMI
Birgir Albertsson, kennari:
„Ákalla mig á degi neyðarinnar”
Það er 3. júní sumarið 1955.
Hópur nýútskrifaðra kennara og
stúdenta er staddur í Lærdal í Nor-
egi. Veður er dásamlegt, sólskin
og liiti. Laufið á skógartrjánum
bærist ekki. Það er undarlegt að
koma á þennan stað, til þessa forn-
fálega bæjar innst við Sognsæ, sem
er meðal lengstu og dýpstu fjarða
Noregs. Sjálfur stendur bærinn
skammt frá botni fjarðarins, en
til beggja handa rísa tíguleg, brött
fjöll svo nærri, að þeim, sem öðru
er vanur, verður um og ó. Sólar
nýtur hér aðeins liluta úr degi.
Þó eru sumur oft mjög þurr og
úrkoma nær engin. Margir binna
fornu landnámsmanna eru taldir
hafa komið frá þessum slóðum,
og bvernig gætir áhrifa fornnorsk-
unnar í ríkara mæli.
Við Islendingarnir leikum á als
oddi og njótum lífsins á allan hátt.
Erfiði og amstur allra prófrauna
er að baki, og allir byggja gott
til framtíðarinnar. En við nánari
íhugun kemur í ljós, að margt fer
öðru vísi en ætlað er. Það er Guð
einn, sem þekkir liið ókonma.
Klukkan er orðin tiu. Það er
yndislegt sumarkvöld. Söngur
fuglanna og niður lækjanna er bið
eina, sem rýfur kvöldkyrrðina.
Náttúran lofsyngur skapara sinn.
Við erum þrír á ferð allhátt uppi
í fjallshliðinni skammt fyrir ofan
bseinn. Dtsýnið er tignarlegt, enda
erum við hér staddir til að njóta
betur ábrifanna af dvöl okkar á
þessum stað.. Við höfum tímann
fyrir okkur og setjumst niður til
að hvilast og horfa yfir bið hrika-
lega landslag. Gróður er tekinn að
minnka, runnar og tré aðeins á
stangli, en gróðurlitlar klappir
mest áberandi. Hægt og þægt þok-
umst við upp á við, og liúsin fyrir
neðan verða smátt og smátt minni.
Þá er skyndilega hrópað til mín,
og ég skynja, að einhver hætta er
í aðsigi. Ég reyni að stökkva til
hliðar, en það er um seinan. Eitt-
hvað stefnir á mig, og allt liverfur
mér sýnum. Steinn hefur hitt mig
í höfuðið og ég fell til jarðar, stór-
slasaður. — Félagar mínir liorfa
á mig velta ósjálfbjarga niður
snarbratta fjallshlíðina. Þeir vita,
heild, og því fái enginn mannlegur
máttur breytt. Hingað til hefur kirkj-
an verið eina stofnunin, sem verið
hefur órofin heild í Þýzkalandi, án
tillits til austurs eða vesturs.
GUÐLEYSISARÓÐUR er nú mjög
aukinn í Austur-Þýzkalandi. Einn
þáttur hans er sá, að tekinn hefur
verið upp 10 mínútna dagskrárliður
í útvarpið, er samsvarar guðrœkn-
isstund þeirri, sem víðast hvar er í
útvarpi kristinna þjóða. 1 þœtti þess-
um er stutt hugleiðing um svonefnda
„vísindalega” lífsskoðun, sem hjálpa
á mönnum að lifa án trúar.
að fyrir neðan gín við hengiflug.
Hér getur enginn mannlegur mátt-
ur gert neitt til lijálpar — Ivrafta-
verk gerast ekki lengur, segja ýms-
ir. En sem betur fer get ég borið
vitni um bið gagnstæða. Öld
kraftaverkanna er ekki liðin. Guð
er liinn sami í gær og í dag og
um allar aldir — Lítil birkihrísla
verður til að draga úr ferðinni, og
á örmjórri syllu fyrir ofan hyl-
dýpið nem ég staðar. Ég ligg hér
við fótmál dauðans, alls óvitandi
um það, sem gerzt hefur, og tím-
inn er mér óþekkl liugtak.
En lijá félögum mínum gegnir
öðru máli. Þeir skunda til hjálpar
liið bráðasta. Báðir vita þeir, að
hvert augnablik er dýrmætt. Ann-
ar þeirra hraðar sér niður til Lær-
dal, en hinn heldur mér á hnjám
sér til að varna þess, að ég falli
fram af brúninni. Allt er gert,
sem í mannlegum mætti stendur.
Mínúturnar sniglast áfram, og bið-
tíminn verður erfiður þeim, sem
gætir mín.. En allir gera sitt ýtr-
asta mér til hjálpar, og björgun-
arsveit og allmargir skólafélag-
anna eru brátt komnir á staðinn.
Þeir leggja sig beinlinis í liættu á
leiðinni niður til að flytja mig
sem varlegast við hinar erfiðustu
aðstæður. En allar hindranir eru
að lokum yfirstignar með Guðs
lijálp. 1 skyndi er mér ekið til
sjúkrahúss byggðarlagsins, sem er
nokkru framar í dalnum. Það fell-
ur í skaut aðstoðarlæknisins að
gera það, sem unnt er til hjálpar,
þar sem yfirlæknirinn er staddur
í Osló þennan dag. Aðstoðarlækn-
irinn sagði það síðar, að sér liefði
verið skapi næst að leggja árar í
bát, svo vonlítið virtist um bata.
Allir töldu víst, að dauðinn yrði
yfirsterkari. — En livað lítið sem
er, er í hendi Guðs, og hann lítur
í náð sinni til okkar, syndugra
manna. Mér var ekki ætlað að yfir-
gefa þennan heim. Hinn rétti tími
var ennþá ekki kominn. Kærleikur
Guðs var að verki. I>rem dögum
síðar fékk ég aftur meðvitund.
Ég get ekki neitað því, að ýms-
ar spurningar og bugsanir komu
fram í liugann, þegar mér varð
Ijóst, hvernig komið var fyrir mér.
Örvænting og óróleiki fylltu hug
minn og hjarta. Hver var vilji
Guðs? Hafði liann mig að leik-
soppi? — Síður en svo. Guð hafði
sinn tilgang með þessu, og síðar
skildi ég, að Guð veit ávallt, hvað
hverjum einstökum er fyrir beztu.
„Fel Drottni vegu þina og treyst
honum, hann mun vel fyrir sjá.“
(Sálm. 37,5). Þetta urðu lausnar-
orð mín. Drottinn Guð gat hjálp-
að. Treysti ég því? Já, betur en
nokkurn tíma fyrr. Nú laukst það
upp fyrir mér, að ég átti lifandi
frelsara, Drottin Jesúm Krist, sem
var þess albúinn að veita mér alla
lijálp, bæði andlega og likamlega.
Ég fann, livað ég átti mikið. í stað
örvæntingar og ásökunar fylltist
hjarta mitt gleði og þakklæti til
þess Guðs, sem bafði hrifið mig úr
greipum dauðans og veitt mér nýtt
líf í samfélaginu við sig — Átt
þú þella nýja líf?
Sumri er tekið að halla. Það er
kominn ágúst. Skemmtiferðaskip-
ið Brand VI klýfur öldur Atlants-
hafsins. Við, sem þar eru stödd
um borð, gleymum stað og stund.
Andi vináttu og bræðralags er þar
ríkjandi. Allir eru eitt í trúnni á
Drottin Jesúm Krist. Fyrr en varir
er sjóferðin á enda, og skipið leggst
að hafnarbakkanum í Beykjavík.
Dagarnir líða hver af öðrum.
Brottfarardagur skipsins, mánu-
dagurinn 15. ágúst, er runninn
upp. Það er tekið að nálgast há-
degi. Ég er á leið til skips til að
kveðja vini og samferðafólk. Bill-
inn rennur eftir bryggjunni. Ég
er kominn að skipshlið og liyggst
snúa bílnum skammt fyrir aftan
skipið. Enginn er með mér í bíln-
um, ég er einn. Ferðin minnkar
smám saman. Ég stíg á liemlana
og hyggst nema staðar, svo að ég
geti ekið aftur á bak og snúið
bílnum. En hann rennur áfram
eftir sem áður. Þetta getur ekki
verið raunveruleiki, mig hlýtur að
vera að dreyma. Ég finn, hvernig
billinn lyftist upp að framan og
vegur salt á brún bryggjunnar.
Undarlegt magnleysi læsir sig
um líkamann, ég get hvorki hreyft
Kristniboðinu hafa borizt eftirtald-
ar gjafir frá einstaklingum: Norð-
maður kr. 2500; Þakklát móðir kr. 200;
Ó. G. og frú (áheit) kr. 2500; Baukur
Erlu kr. 50; Áheit (L.J. An.) kr. 50;
Halldór og Gunnlaugur Sth. kr. 42; G.S.
(áheit) kr. 25; J. H. kr. 500; Guðný
(afh. síra S.Þ.Á.) kr. 400; Þ. G. kr. 50;
Kona á Sauðárkróki kr. 100; J. S. kr.
200; M. G. kr. 200; G. B. kr. 10; J. B.
kr. 10; Þórúnn kr. 100; B. S. kr. 200;
Perla kr. 250; Þ. J. 200; Hildur Björg
kr. 184,24; S.F.S.V. kr. 500; N. N. kr.
(baukur) kr. 191,29; Pétur (baukur)
100; G. Z. (baukur) kr. 460,15; frá gesti
G. Z. (áheit) kr. 100; Gróa og Þorleif-
ur kr. 50; N. N. (Bíldudal) kr. 500;
Skírdagshlutur sjómanns í Ólafsvík kr.
1000; J. J. kr. 500; J. J. kr. 100; safnað
af Steinunni í Skriðnesenni kr. 860;
úr bauk St. G. kr. 182,55; A. H. kr. 30;
Ó. G. (áheit) kr. 100; N. N. kr. 170;
fyrir tóbaksglös kr. 28; kona í Horna-
firði kr. 100; B. B. kr. 100; Ó. B. (Siglu-
firði) kr. 100; B- H. og S. kr. 50; Ó.
og G., Sandi, kr. 200; A. G. kr. 50. —
Afhent Ól. Ólafssyni: Guðbjörg Sig-
urðardóttir safnað kr. 1500; gjöf frá
Ó. K. 500; gjöf frá G. Þ. kr. 100; gjöf
frá Auður kr. 30; gjöf frá B. G. kr.
100; gjöf frá Þ. Ö. kr. 100; gjöf frá
H. J. til að launa smið i Konsó kr. 500;
áheit Á. Ó. 100; áheit K. S. 50.
legg né lið. Eins og örskot berast
ýmsar hugsanir um huga minm
Ólýsanleg rósemd fyllir hugann.
Ég fel mig Guði á vald. Ég finn,
að hann er hjá mér. Ósýnileg hönd
heldur um rstýrið. Máttur bænar-
innar verður mér auglj ós á þessari
stund. Ég get öruggur treyst hand-
leiðslu Guðs. Ég finn, hvernig trú-
in á Guð og traustið til hans vex.
Nokkur augnablik líða, sem ég
get ekki lýst á nokkurn liátt. Hægt
og sígandi lyftist afturhluti bíls-
ins, og framendinn snýr niður. En
ég efast ekki lengur. Ég veit, að
allt mun fara vel. Það var eins
og við mig væri sagt, að ég hefði
ekkert að óttast. Guð hafði gefið
ipér fullvissu um það, að bann gæti
gert hið ómögulaga, mannlega séð.
En livað gerðist þá? spyr þú
ef til vill, og þannig liafa margir
spurt. — Festar skipsins lágu i
land einmitt á þeim stað, þar sem
bílinn fór fram af. I stað þess að
steypast niður i djúpið, varð liann
fastur í landfestum skipsins, Fögn-
uður og þakklátsemi fylltu liuga
minn. Mér var borgið.
Föst og blý bandtök, sem sögðu
meira en nokkur orð, biðu mín,
þegar upp á bryggjuna kom að
nýju. Mér er sérlega minnisstætt
það, sem norskur kristniboði sagði:
„Þú hefur vissulega mikið að
þakka Guði fyrir.“ Þau orð get ég
af heilum hug tekið undir.
Sá, sein leitar liælis bjá Guði,
getur aldrei nógsamlega þalckað
alla gæzku hans, sem bann aug-
sýnir á sérhverjum degi.
„Fel Drottni vegu þina og
treyst lionum, hann mun vel fyrir
sjá.“
Birgir G. Albertsson,
kennari.
Innkomið frá félögum og á samkom-
um: 7 apríl: Kristniboðsfélag kvenna
í Stykkishólmi kr. 4000; í mai: Sunnu-
dagaskóli Betaníu kr. 3400; Vorferð
10. sv. V.D. og Y.D. og 11. sv. V.D. í
KFUM kr. 160; Sunnudagaskóli á Suð-
ureyri kr. 630; í júní: Y.D. drengir í
Vestm.eyjum kr. 50; Æskulýðsfélag
Grenjaðarstaðar- og Nessókna kr. 105;
afhent af Kristniboðsdeildinni í Hf. kr.
2070; Bazar I Frón á Akranesi kr. 2000;
ágóði af 17. júní kvöldvöku kr. 317.
MINNINGARGJAFIR.
í tilefni af 10 ára fæðingardegi Grét-
ars litla Hansen hafa kristniboðinu
borizt minningjafir um hann, og eru
þær þessar: frá móður hans kr. 200.00.
Gjöfin er jafnframt minningargjöf um
móður hennar, frú Margréti Magnús-
dóttur, Stykkishólmi, sem lézt í vor.
Vinkona hennar ein sendir einnig kr.
100 til minningar um hana. Þá hefir
E. E. sent minningargjöf um Grétar
litla kr. 200.
Guð blessi minningu dýrmætra vina.
LEIÐRÉTTING.
Sú misritun varð í kvittun fyrir
minningargjöf í næst-síðasta blaði, að
sagt var, að Guðrún Oddgeirsdóttir
hafi gefið kr. 500 til minningar um
Marinó Vestmann, en nafn gefandans
átti að vera Guðríður Oddgeirsdóttir.
Er hlutaðeigandi beðinn velvirðingar
á misrituninni.