Bjarmi - 01.08.1958, Blaðsíða 2
2 BJARMI
Mótið í
Vatnaskógi
Almenna kristilega mótið var
iialdið í Vatnaskógi dagana 4.—6.
júlí, svo sem áður var auglýst. Það
er ástæðulítið að vera að lýsa ná-
kvæmlega því, sem þar fór fram,
en óhætt er að segja, að það var
almenn skoðun þeirra, sem þátt
tóku í því, að þetta liefði verið
gott mót og uppbyggilegt. Nokkrir
þátttakendur, eða um 90—100
manns, fóru upp eftir á föstudags-
kvöld. Var Bibliulestur fyrir þá
þá um kvöldið. Dagskrá liófst
ráunverulega ekki fyrr en á laug-
ardagsmorgni kl. 10. Þá liafði
Steingrímur Benediktsson, kennari
í Vestmannaeyjum, hiblíulestur út
frá efninu „Vaknið og vakið“
Var ])að alvarlegur og íhugunar-
verður hoðskapur Guðs orðs, sem
þar var dreginn fram í skýru og
lifandi máli. Framhald hiblíulest-
urs var svo kl. 2, og þá ómaði
boðskapurinn um það, sem oss
veitist í Kristi Jesú og fyrir hann.
Kl. 6 þennan sama dag var svo
guðsþjónusta. Sira Magnús Bun-
ólfsson, framkvæmdastjóri K.F.
U.M., annaðist altarisþjónustu, en
Ölafur lólafsson, kristniboði, pré-
dikaði. Flutti hann boðskap sinn
út frá sýn Jesaja spámanns í 2.
kapítula spádómsbókar lians.
Klukkan 9 um kvöldið var svo
samkoma, þar sem O. Dahl-Goli,
framkvæmdastjóri norska sjó-
mannatrúhoðsins heima fyrir tal-
aði um efnið „Heilög fórn“. Bæddi
hann þar út frá Róm. 12, 1—3 um
þá einu réttu fórn kristins manns,
þá, að frambjóða sjálfan sig Guði
sem lifandi, heilaga, Guði þóknan-
lega fórn. Verður það erindi e.t.v.
birt síðar hér í blaðinu og einnig
annað erindi, „Við náðarstólinn“,
sem O.Dahl-Goli flutti kl. 5 á
sunnudeginum.
Á sunnudagsmorguninn 6. júlí
var guðsþjónusta kl. 10 f. li. Hafði
sira Magnús Guðmundsson, sókn-
arprestur í Ölafsvík, hana og pré-
dikaði út frá guðspjalli dagsins,
fiskidrættinum mikla, sem frá er
sagt i 5. kafla Lúkasarguðspjalls.
Eins og vant er, var altarisganga
og voru rúmlega 200 altarisgestir.
Prófasturinn í Saurbæ, síra Sigur-
jón Guðjónsson, þjónaði við alt-
arisgönguna ásamt síra Magnúsi
Guðmundssyni.
Kl. 2 e. h. var kristniboðssam-
koma. Voru það kristniboðarnir
frú Kristin Guðleifsdóttir og Felix
Ólafsson, sem töluðu á þeirri sam-
komu. Var það kristniboðsvinum
sérstakt gleðiefni, því að þetta var
fyrsta sinni eftir heimkomu
kristniboðanna frá Konsó, að
mörgum kristniboðsvinanna gafst
færi að heyra þau og sjá. Þau hjón-
in voru með ýmsa gripi frá Konsó
til sýnis, og notaði Felix þá seinna
til þess að segja frá alburðum,
sem við þá voru tengdir.
Er Felix hafði lokið máli sínu,
— en kona lians talaði fyrst, —
voru lesnir kaflar úr bréfi frá
Benedikt Jasonarsyni. Ilafði einn-
ig borizt kveðja til mótsins frá
kristniboðunum i Iíonsó, send sím-
leiðis, og vakti hún mikinn fögn-
uð. I lok kristniboðssamkomu þess-
arar áskotnaðist kristniboðinu kr.
11.486.32 i gjöfum frá þátttak-
endum.
Kl. 5 var síðan almenn sam-
koma, þar sem D. Dahl-Goli flutti
siðara erindi sitt, sem fyrr er nefnt,
og von er um, að birt verði síðar
i blaðinu. Að erindinu loknu ávarp-
aði síra Friðrik Friðriksson móts-
gesti, en hann var á mótinu eftir
liádegi þennan dag. Lauk hann
máli sínu með því að lýsa bless-
un Drottins. Færði hvatningar-
ávarp hans þátttakendum ó-
blandna gleði. Var ávarpið út frá
orðum Jesú til lærisveinanna: „Þér
eruð ljós heimsins“.
Kl. 8 um kvöldið var ágæt vilnis-
burðastund, þar sem slegnir voru
margir strengir trúarlífs, trúar-
reynslu, en þó fyrst og fremst
þeirrar náðar, sem oss veitist í
fagnaðarerindinu. Að þeirri stund
lokinni liéldu þátttakendur heim.
Voru bílarnir að fara frá kl. 11
og fram á miðnætti.
Margt var um manninn á mót-
inu á sunnudeginum, en fastir þátt-
takendur voru liátt á þriðja hundr-
að. Margar góðar kveðjur bárust
til mótsins frá vinum víðsvegar að,
bæði hér á landi og erlendis. Voru
þær allar kærkomnar, svo sem
vænta mátti.
Það eru nú liðin tuttugu ár síð-
an fyrsta almenna kristilega mótið
var haldið í Ilraungerði i Flóa. Það
mót einkennist mjög af hinni
sterku meðvitund um samfélag
heilagra. Þar var sunginn á
ógleymanlegan hátt sálmur síra
Friðriks um „Sterk eru andans
hönd, sem eru í Guði knýtt“. Sá
söngur hefir fylgt öllum mótum
síðan og oft verið sannarlegt ein-
kenni þeirra. Á þessum mótum
liafa trúaðir knýtzt sterkum sam-
félagsböndum, sem margir þakka
fyrir. Svo var einnig á mótinu
i ár.
Erlendur maður, sem á mótinu
var, minntist á tvennt, sem hon-
um fannst harla sérkennilegt móts
við mót í landi sínu. Ilið fyrra
var, hve margt var um æskufólk,
seni virtist til fulls samrýmast
þeim, sem rosknari voru — og svo
hitt, að sjá lieilar fjölskyldur, for-
eldra með börn sín, og það ung-
börn. Það atriði setli heimilislegan
svip á þessi mót, sem fengur var
að.
Athvarfið, I.
Gestir eða heiinanieim
Því af naö eruð þér hólpnir orön-
ir fyrir trú. Efes. 2,8.
Þó aö afturhvarf mitt sé í meö-
vitund minni bundiö viö áJcveðinn
stað og stund, dylst mér ekki, að
Guö, sem kemur öllu vel til vegar,
haföi frá bernsku minni undirbúið
það.
f vöggugjöf gaf hann mér ríka trúhneigö og sá
svo um, aö i bernsku minni var vel aö henni hlúð,
bæöi á heimili mínu og síðan í skóla og lcirlcju. Sér-
staklega hlýt ég í því sambandi aö minnast Jóns Þ.
Björnssonar fyrir þá alúö, sem hann iagöi við trúar-
iegt uppeldi olckar barnanna, bæði í skólanum og í
„stúkunni“, sem hann stjórnaöi þá meö miklum ágæt-
um.
Átta ára gamall fór ég fyrst til dvalar í sveit og
dvaldi eftir þaö meira í sveitinni, þó að ég stundaöi
mitt skyldunám heima á Sauöárkróki. Fegurö og tign
íslenzkrar fjallanáttúru vakti oft í hjarta míriu lof
og þakkargjörö til skapara míns, en ógn íslenzkrar
þoku og stórhríöarbylja iagði mér líka oft á varir
brennandi bæn til voldugs og kærleiksríks fööur, van-
máttugu barni hans til handa.
Synd mín og frelsari minn voru trúhneigð minni
aö verulegu leyti hulin.
Átján ára hóf ég búnaöarnám á Hólum í Hjaltadal.
Þá var bernslca mín aö baki, og ég tamdi mér ýmsa
„Jcarlmennsku“ í orðum og athöfnum, sem ég heföi
áöur skammazt mín fyrir.
Eg var kominn á slóöir týnda sonarins, burt frá
Guöi. Þaö var þó engan veginn ásetningur minn.
Þvert á móti. Eg haföi yndi af aö fara í ldrkju viö og
viö, og ef einhver heföi þá farið aö minna mig á boö-
oröin, heföi ég sennilega svaraö eins og ríki ungling-
urinn: „Alls þessa hefi ég gætt frá æslcu minni“.
Gagnvart trúmálunum haföi ég tekiö þá ákvöröun aö
forðast allar öfgar. Eg var mjög ánægður meö sjálf-
an mig í þessum efnum og fannst, aö Guö hlyti að
hafa sérstakt dálæti á svo ágætum manni.
Aö búfræöinámi loknu fór ég til Noregs. Eins og
fleiri Islendingar um þær mundir réðist ég til Jens
Gausland, sem þá átti fleiri en eitt bú á Jaörinum.
Þar dvaldist ég sumarlangt. Síöla sumars fékk ég
blóðeitrun í fótinn og lá um tíma alveg rúmfastur.
Dauflegir voru þeir dagar. Húsbóndinn var oft aö
heiman. RáösJcona var á heimilinu og tveir vinnumenn
auk mín. Oft var ég þess vegna aleinn í húsinu þessa
daga. Þá viöraöist af mér karlmennskan, og ég grét
eins og barn af sölcnuði og heimþrá. Einn slíkan dag
sá ég í gegnum tárin orö, sem letncö voru á spjald
yfir rúmi mínu. Auövitaö höföu
þau veriö þarna alla tíö, en nú
snertu þau mig. Sá Guö, sem engu
sínu minnsta barni gleymir, var
aö vekja mig með 'oröi sínu, ekki
ásalcandi og ógnandi, eins og ég
verðskuldaði, heldur í allri sinni
mildi. „Varpiö öllum áhyggjum yö-
ar á Guö, því að hann ber umhyggju fyrir yöur“.
Óiýsanleg huggun og friöur fylltu hjarta mitt. Eg
fann nálægö Guðs eins greinilega og ef einhver vina
minna heföi staðið við rúmiö mitt.
Smátt og smátt kom heilbrigöi mín aftur, og aö
sama skapi dvínuöu áhrif þessarar hugljúfu reynslu.
Eg var einni dýrmætri minningu ríkari, en aö ööru
leyti var allt viö sama og áöur. Eg fór mínar eigin
leiöir. ' i #i
TJm haustiö lá leiö min til Danmerkur. Eg dvaldi
þar á yndislegu heimili, þar sem ég naut ástríkis,
eins og væri ég einn af fjölskyldunni. Skömmu eftir
að ég kom þangað, fór ég á kristilega samkomu. Þar
talaöi Guð til mín meö þeim myndugleika, aö ég gat
ekki lengur komizt undan að talca afstööu til Hans.
Þar geröist mesta undur lífs míns: Hann gaf mér
afturhvarf til lífs. Efni prédikunarinnar var síÖari
hluti annars lcapítula Efesusbréfsins. Nítjánda vers-
iö brenndi sig þaö lcvöld óafmáanlega inn í vitund
mína: „Þess vegna eruÖ þér elclci framar gestir og
útlendingar, heldur eruö þér samþegnar hinna heilögu
og heimamenn Guös“.
Raunveruleg afstaöa mín til Guös varö mér allt í
einu Ijóslifandi: Eg hafði Jcosiö mér þá vornlausu af-
stöðu að vera gestur Guös, þegar mér þætti þaö henta,
og hlaut þess vegna að vera útilokaöur eins og út-
lendingur frá þegnrétti % ríki hans. Nú fann ég, hve
ómissandi þessi þegnréttur var mér, og ég þráöi
hann. Og nú sá ég í fyrsta skipti á ævi minni, aö ég
átti aðeins einn möguleilca til aö eignast þennan dýr-
mæta rétt. Sá möguleiki var náö Guðs í Jesú Kristi.
„En öllum þeim, sem tóku viö honum, g af hann
r étt til aö vera Guðs börn, þeim sem trúa á nafn
hans“. Jóh. 1, 12.
Eg kom til Jesú. örþyrst önd
þar alla svölun fann.
Hjá honum dralclc ég lífs af lind.
Mitt líf er sjálfur hann.
Steingrímur Benedilctsson, lcennari,
V estmannaeyjum.
Benedikt Arnkelsson, framkv.stj.
Landssambands K. F. U. M. hefur
fengið nokkra menn til þess að segja
frá afturhvarfi sínu. Mimu þœr grein-
ar birtast í nœstu blöðum og er
þetta sú fyrsta.