Bjarmi - 01.08.1958, Síða 6

6 BJARMI
~Ti>frawiaÍnr ai
Það lilaut eitthvað skelfilegt að
liafa komið fyrir uppi i kofaþyrp-
ingunni, sem veinin liej'rðust frá.
Kvennahópur stóð fyrir utan kofa-
þyrpingu konungsins og einblíndu
þærájörðinafyrirfótum sér. (Ivon-
ungurinn liafði látið slátra uxa
þar, til þess að allt væri blóðidrif-
ið og Ijótt álitum. Á meðan voru
menn hans í veiðiferð). Sumar
höfðu meira að segja ekki enn get-
að losnað við eldiviðarbýrðina,
sem þær höfðu sótt út í skóginn.
Þær æptu liver i kappi við aðra,
veinuðu og kveinuðu. Þetta var
einstæður iiávaði. Hver og einn
reyndi að yfirgnæfa annan. Eng-
inn vissi neitt, en allir vildu fá að
vita, livaða ógnaatburður hefði
þarna átt sér stað.
Allt í einu datt allt í dúnalogn.
Hópurinn skiptist og myndaði
breiða braut upp að kofanum. —
Beggja vegna vörpuðu konurnar
sér til jarðar, sumar voru enn með
viðarhlaðann á bakinu. Konung-
urinn var að koma.
„Hver hefir gert þetla?“ öskr-
aði hann. Hópurinn umliverfis
hann kipptist við eins og undan
svipuhöggum. Enginn svaraði. —
Lamandi skelfing neyddi þá til
þess að steinþegja. Þeir þorðu tæp-
ast að anda.
„Segið „þefskynslækninum“ að
koma hingað,“ sagði liann loks.
Mannfjöldinn, sem lá í hnipri
frammi fyrir hátigninni, andaði
léttar. Það var ekki vegna þess, að
töframaðurinn væri einhver hjálp-
arvon þeirra, þvert á móti. Þegar
á þá var kallað, varð endirinn á-
vallt ógæfa einhvers. Það var
samt sem áður léttir, að eittlivað
gerðist. Þá þyrftu þeir ekki lengur
að liggja þarna hreyfingarlausir í
ægilegri eftirvæntingu.
Það var tekið að dimma, þegar
töframaðurinn kom. Það hæfði
honum ágætlega. Þá var auðveld-
ast fyrir þá, að fremja töfrahrögð
sín og komast í samband við anda-
heima. Andarnir áræða eklci að
birtast um liábjartan dag, þegar
sólskinið hrekur skuggana á braut.
En á kvöldin, þegar liitabeltis-
myrkrið umvefur þá, þegar skugg-
ar frá skini bálsins stíga og hniga.
áður. Ég lief nefnt sumt af því,
sem unnt væri að gera og sem
verður að gera, af því að framtíð
starfsins, það sem unnizt liefur, og
])að, sem getur unnizt, er í veði.
Hvað á að gera með tvær hendur
tómar? Spenna þær í hæn! Svar
hins mikla Guðs getur rutt öllum
hindrunum úr vegi. Kannski hend-
urnar verði einmitt að vera tómar,
til þess að máttur hans verði aug-
ljós. Kannski þær verði að vera
tómar til þess að við finnum þörf
á að spenna þær í bæn. Sigur verð-
ur að vinnast.“
Grein þessa ritaði norskur kristni-
boði, og er hún einn kaflinn í bók,
sem gefin hefur verið út til að kynna
starf töframanna og seiðkarla í
heiðnum löndum.
og logarnir dansa og verða furðu-
legir og ægilegir, eru andarnir fús-
ir til þess að" svara öllu, sem töfra-
maðurinn spyr um.
Það vantar ekkert til þess, að
sviðið sé fullkomið. Bleikur mán-
inn stingur horni upp fyrir Her-
mannahæð. Það lýsti örlítið full-
komið myrkrið, lét það verða hálf-
gegnsætl svo að unnt var að greina
eins langt fram fyrir sig og nauð-
synlegt var, án þess að lenda á
kolsvörtum múrvegg. Samt sást
ekkert greinilega, aðeins það mik-
ið, að ímyndunaraflið komst af
stað.
Allir höfðu safnazt saman um-
hverfis logandi eldinn, er töfra-
maðurinn hóf seið sinn. Menn sátu
i stórum hring og óttuðust að
koma of nærri bálinu og töfra-
manninum. Jafnframt voru þeir
forvitnir að heyra og sjá allt og
ákafir í að sýna, að þeir væru sak-
lausir. Þeir þyrptust því eins þétt
saman og tök voru á. Töframaður-
inn hafði samt ágætt svæði til um-
ráða við starf sitt. Innst í hringn-
um sátu karlmennirnir, allir vopn-
aðir staf og spjóti. Þeir hlustuðu
með ákefð og fylgdust nákvæm-
lega með hverri hreyfingu. Kon-
urnar liöfðu safnazt í hring um-
hverfis mennina, flestar með smá-
harn á bakinu. Stærri börnin sátu
í fangi mæðranna, eða var haldið
föstum milli fóta þeirra. Auðvit-
að voru allir hundar þorpsins einn-
ig viðstaddir. Þeir virtust eitt and-
artak hafa glfeymt innbyrðis deil-
um. Það var eins og þeir hefðu
veður af einhverju æsandi. Eina
ldjóðið, sem rauf kyrrðina, var frá
barni, sem teygaði úr brjósti móð-
ur sinnar.
Töframaðurinn var fáránlega
búinn. Um hálsinn bar hann krans
úr jurtatágum. 1 kransinn var fest
ræmum úr lcattarskinni, krókódíl,
ldébarða, hýenu, slöngu eða apa.
Milli þessara skinnræma lafa þræð-
ir með ljónsklóm, einkennilegum
trjárótum og litlum kúlum. Þær
eru liolar og eru eins konar lyfja-
flöskur. Umhverfis kné sér liefur
hann fest hvítum kýrhölum, sem
lafa niður með fæti hans, á höfði
eru marglitar fjaðrir og i hnakk-
anum strútsfjöður ein mikil.
Ilann byrjar liægt og þreifar fyr-
ir sér: „Einhver hefur misst kú.“
Hann lítur yfir hóp áhorfenda.
Karlmennirnir lemja stafnum í
jörðina, svo að rykský umlykur
þá og þeir svara í hljómfalli við
stafhöggin: „Já, svo er,“ en töfra-
terki
maðurinn finnur þegar, að það er
ekki fullkomin sannfæring að haki
þessu svari. Enginn í flokknum
veit til þess, að liann liafi orðið
fyrir tjóni. Ef svo hefði verið,
liefði kennt mikillar hryggðar i
svarinu. Enginn vissi samt, hvað
fyrir kynni að hafa komið, meðan
þeir sátu þarna, svo að það var
öruggast að svara játandi lil von-
ar og vara. Töframaðurinn verður
])á að leita annarra ráða. Ef til
vill hafði sauður tapazt, enda þótt
hér væri um of mikið hlóð að
ræða til þess, að það gæti verið
úr sauði. Þessari spurningu er
einnig svarað játandi, er stöfum
er lostið í jörð, en það hljómar
frekar með undrunarhreim en full-
vissu. Þetta virðist lieldur ekki eiga
við kálf. Þá er eitt úrræði eftir.
Fyrst menn ekki lijálpa honum á
rétta leið, verður hann að leita
aðstoðar beint til andanna.
Nú hefst mögnuð og æsandi
sýning. Áhorfendur fylgjast eins
og dáleiddir með. Töframaðurinn
tekur að dansa stóran hring. Hann
kemur með ótrúlegum hraða til
mannanna, sem sitja i innsta
hringnum. Skelfingu lostnir reyna
þeir að draga sig eins langt aftur
á bak og þeir geta. Næsta andar-
tak er engu líkara en hann ætli
að æða beint á bálið, snýst æ hrað-
ar umhverfis sjálfan sig, svo að
allar skinnpjötlurnar og böndin ut-
an á honum standa beint i loft út
og kýrhalarnir slást inn í bálið,
svo að neistarnir þjóta á þá, sem
sitja undan vindi. Því næst stekk-
ur hann háll í loft upp yfir bálið,
sitt á hvað, kreppir hnén upp að
kviði sér. Frá þeim að sjá, sem
sitja umhverfis bálið, er hann
einna líkastur skoppandi knetti,
er liann hirtist sem skuggi, er ber
við stjörnum stráðan næturhim-
ininn.
Allt í einu þrífur liann logandi
brand úr eldinum og þýtur með
liann leiftursnöggt að mannþyrp-
ingunni. Það er engu líkara en að
hann ætli að reka hann beint i aug-
un á karlmönnunum í hringnum.
Þeir liörfa skelfdir undan.
Mcðan á þessu stendur, eru kon-
urnar teknar að klappa saman lóf-
um með snöggu liljómfalli, og nú
sveiflar töframaðurinn brandinum
yfir höfði sér og dansar eftir
hljómfallinu í lófataki kvennanna.
Nú er ekki lengur unnt að greina
einstök atriði, því að bálið er tek-
ið að dvína. Það er frekar, að
áhorfandinn liafi grun um en sjái
liprar og mjúkar hreyfingarnar
fyrir neðan eldibrandinn. Hraðinn
eykst og eykst og leiftrandi glóðin
glampar eins og elding á nætur-
himninum. Allt í einu þýtur hlys-
ið með feiknaþraða liátt yfir sam-
anhnipraðan manngrúann og langt
út á völlinn og draugaleg veran
dettur afturáhak með óliugnanlegu
veini, sem er engu öðru likt. Það
er ekki líkt ljónsöskri í nætur-
myrkri. Það er eðlilegt liljóð, þrátt
fyrir þá ógn, sem það vekur. Það
er heldur ekki svipað úlfsvæli of-
an af fjöllum. Það væl er sprotlið
af trylltu hungri, sem knýr það
fram og fellur á vissan hátt vel
inn i ofsa hríðarbyl. Það er held-
ur ekki líkt veini innilokaðs vit-
firrings. Skýringin á því veini er
sú, að það er vita tilgangslaust,
þar eð það kemur frá vitfirringi.
Öskur töframannsins líkist engu
þessara veina, og þó er það eins
og sambland þess alls. Það er hlað-
ið þeirri ógn, sem ljónsöskrið vek-
Hvaða endurgjald?
Hvað á ég að gjaltla Drottui fyrir allar vel-
gjörðir lians við niig? Sálm. 116,12—14.
Hefur þessi spurning nokkurn tíma altekið liuga
þinn og hjarta?
Hefur þú yfirleitt séð eða tekið eftir velgjörðum
Drottins við þig, eða tekur þú þær sem sjálfsagðan
lilut?
Hefur þú nokkurn tíma orðið djúpt snortinn af því,
hversu Guð hefur verið þér óumræðilega góður? Ef þú liefur verið
það, verður spurningin lifandi: Hveraiff get ég gohlið Dirottni allar
hans velgjörðir við mig?
Taktu eftir livað sálmaskáldið segir: I fyrsta lagi: Ég lyfti upp bik-
ar hjálpræðisins. Með hönd trúarinnar vildi liann grípa frelsið. Hann
vildi með öðrum orðum trúa Guði og þvi, sem liann hafði gjört. Veiztu
það, að þú gleður Guð með því að trúa á hann og treysta honum! Og
mest af öllu gleður þú Guð með því :ið Iyfta upp bikar hjálpjræðisins,
svo allir geti séð það, það er, að kannast djarflega og frjálsmannlega
við trú þína.
f öðru lagi segir sálmaskáldið: „Ég ákalla nafn Drottins,“ það er,
ég vil Iifa með lionum í bæn. Hann vildi endurgjalda velgjörðir Drott-
ins með J)ví að lifa í samfélagi við liann. Veizt þú ekki, að velgjörðir
Drottins við þig eiga að hvetja þig til afturlivarfs? Hafir þú ekki gef-
izt honum áður, gjör það þá nú þegar.
í þriðja lagi. Ég vil lialda heit mín fyrir augliti Drottins. Brotin
loforð liryggja Guð.
Eigum vér ekki að sýna Guði þakklæti vort með þvi að gjöra eins
og sálmaskáldið? — (S. O. þýddi).