Bjarmi - 01.08.1958, Side 7

BJARMI 7
nr, blóðþorsta úlfsins og vitfirring
liins brjálaða. Þrátt fyrir það lief-
ur þetta vein tilgang, og það er
bið ægilegasta við það.
Eftir nokkra stund kemur töfra-
maðurinn aftur lil meðvitundar
eftir dásvefn sinn og skjögrar á-
leiðis til Dingana, sem bíður óþol-
inmóður eftir skýringu.
„Jæja, liver gerði þetta?“ öskr-
aði konungurinn.
„Ráðabrugg er haft gegn lífi
þínu, konungur, en það mun ekki
takast,“ segir töframaðurinn titr-
andi röddu.
„Hver er það?“
Dingane beitir nú rödd, sem
lieyrist um alla kofaþyrpinguna.
Karlmennirnir titra og konurnar
kveina liljóðlega. Töframaðurinn
veil, að nú er um að tefla líf lians
eða einhvers annars. Þegar kon-
ungurinn er reiður, verður að
fórna einhverjum.
„Það er einhver, sem heima á
i austurátt, nálægt stóru gjánni.“
„Hafa þeir úthellt öllu þessu
blóði við kofa minn?“
„Já, mikli konungur, einhver,
,sem á heima í austri.“
Konungurinn hló, en hlátur hans
spáði engu góðu.
„Hann skal ekki oftar leika á
mig,“ hugsaði iiann. „Er liann
töframaður og getur ekki komizt
að því, hver hefur gjört þetta?“
Tunglið nálgaðist æ meir sjón-
deildarliring og fól sig að lokum
bak við tind Hermannahæðar. Bál-
ið var að slokkna. Gegnum kyrrð-
ina heyrðist í fjarska öskur ljóns,
sem var að leita að bráð.
Dingana laut að Tambuza og
hvíslaði einhverju i eyra honum.
Tambuza gaf nokkrum manna
sinna merlci, og áður en nokkur
gat áttað sig á því, hvað um var
að vera, réðust þeir á titrandi
töframanninn og drógu liann áleið-
is til Hermannahæðar. Morguninn
eftir glampaði á skjannahvít bein
hans í sólskininu. Ljónin og villi-
liundarnir utan af sléttunni liöfðu
skipt herfanginu með sér.
II.
Konungurinn gaf skipun um að
bera nýjan við á bálið. Sýning-
unni var enn ekki lokið. Einn töfra-
læknir enn var eftir, lítil kona, sem
líktist apa og var með þríbyrnt
brennimark yfir hægra auga. Ilún
bafði verið viðstödd alla athöfnina
og vissi því, að ekki var unnt að
fá nokkra vísbendingu frá fólkinu.
Það var tilgangslaust að reyna það
aftur.
Ilún dró ályktanir af því, hvern-
ig Dingane hafði brugðizt við.
Hann hlaut að vita meira um mál-
ið en liann lét í Ijós, annars hefði
hann senthermenn sínatilaðsækja
þá, sem bjuggu hinum megin gjár-
innar miklu. Nú vall á því að kom-
ast að, hvort ágizkun hennar væri
rétt. Ifún tók nokkrar beinvölur
úr litlum poka, sem hún bar í
bandi um háls sér. Ifún lagði þær
gætilega í röð á jörðina rétt við
bálið, þannig, að birtan féll á kjúk-
urnar. Hún flutti þær lengi nieð
mcstu gát silt á livað og virtist
Áður hefur hirzt í
„Bjarma“ myntl af
glæsileg’u Búddhamust-
eri í Thailandi. Hér
sjást tveir munkar fyr-
ir utan hofdyr þar í
landi og má glöggt sjá
íburð og hagleik í dyra-
umbúnaði og annarri
skreytingu.
MIKILL MUNIJR
jafnframt hlusta og muldra eitt-
livað fyrir munni sér. Yoru það
einliverjar töfraþulur, eða var hún
á þennan liátt að reyna að telja
kjark i sig? Eða var hún ef til
vill aðeins að reyna að treina tím-
ann?
Hún tók nú stærstu völuna. Ilún
var einna likust kúlu á skafti. Ilún
fleygði henni í loft upp, en kon-
urnar tóku samkvæmt skipun
liennar að raula lag, en hún söng
fyrir. Þegar beinið datt til jarðar,
sat hún lengi grafkyrr, en kon-
urnar héldu áfram að syngja —
tilbreytingarlaust og einhæft lag,
sem var svæfandi að hlusta á.
Allt í einu klappaði hún «saman
höndum, svo að bergmálaði i kofa-
þyrpingunni. Það var alveg óskilj-
anlegt, bvernig bún gat framleitt
slíkt hljóð með höndum, en þær
voru vel smurðar feiti og var hald-
ið á sérstakan hátt. Hljóðið yfir-
gnæfði söng kvennanna, svo að þær
steinþögnuðu á augabragði. At-
hyglin, sem sljófgazt hafði nokkr-
ar minútur, beindist nú öll aftur
að litlu konunni við báhð. Ilún
sat þar með upplyftum böndum og
starði beint út í loftið. Bjarminn
af bálinu féll á andlit hennar. Hún
var viðbjóðsleg álitum. Það var
eitllivað djöfullegtí andlitsdráttun-
um, og eitthvað spámannlegt í fasi
hennar, en röddin var eins og frá
öðrum heimi. Svo sneri hún sér
til Dingana og sagði:
„Þú vilt vita, mikli konungur,
hver hefur útliellt öllu þessu blóði
við dyr þínar og hvers vegna það
hefur verið gert? Eg skal segja
þér það, sonur Senzangakona, þvi
að andarnir hafa sagl mér það.
Þeir liafa sjálfir skipað þér, ó, kon-
ungur, að láta allt þetta blóð renna.
En andarnir vilja ekki opinbera
mér, bvers vegna það er. Það á að
vera leyndarmál þitt. Þannig segja
andarnir, andar feðranna, þeir sem
ráða fyrir lífi og dauða.“
Dingana sat andartak hreyfing-
arlaus og starði einbeittur á kon-
una. Ilún leysti hendurnar gætilega
og lét þær falla í skaut sér. Allt
í einu gaf Dingana Tambuza merki
og livíslaði að honum:
Guðs orð flytur margan boð-
skap, sem hlýtur að hljóma undar-
lega í eyrum nútimamanns. Vér
vitum það öll, að fjöldi manna, já,
allur almenningur, hefur hafnað
mörgum atriðum i kenningum
Bibliunnar á þeim grundvelli, að
þær fái ekki samrímzt aukinni
þekldngu vorri. Það dettur engum
beilvita manni í bug, að taka þær
alvarlega, að því er sumir segja.
Margir þeir, er slíkri „endurskoð-
unarstefnu“ fylgja, taka fram, að
þrátt fyrir þetta nýja mat á því,
sem í Biblíunni stendur, sé kristin-
dómurinn eftir sem áður jafn ó-
skaddaður, — já, sannari og feg-
urri en hann áður var. Allar þess-
ar breytingar nái aðeins til „auka-
atriðanna“, en meginmálið stenzt.
Ekki eru samt allir sammála um
það, og sizt þeir, sem bezt leggja
eyru við boðskap Guðs orðs. Það
fer ekki bjá því, að mat þeirra
verði annað. Sama máli gegnir og
um skoðun margra afneitara. Þeir
eru margir i þessum efnum furðu
„Færið hana brott, bún veit of
mikið.“
Ivonan skildi, bvað um var að
ræða. Ilún spratt upp og þaut beint
út í myrkrið, þvert yfir mannf jöld-
ann, sem sat á hækjum sér og
hallaði sér skelfdur til liliðar eins
og vatn undan hvirfilvindi. I sömu
svipan hafði nóttin gleypt hana.
Dingana æpti og benti i þá átt, sem
hún hafði farið. Tambuza og lier-
menn lians þutu á eftir lienni, en
það var vonlaust að finna hana
í næturmyrkrinu, svo að þeir sneru
fljótlega aftur.
Innan stundar var allt orðið
hljótt umhverfis kofaþyrpinguna.
Menn höfðu hver á fætur öðruni
horfið til kofa sinna. En frá Her-
mannahæð lieyrðist ægilegt ösk-
ur, sem bergmálaði í Fílsfjöllum
Dingana lieyrði það og bló----
sammála því, sem prófessor Níels
Dungal sagði eitt sinn i trúmála-
umræðum, er liann ræddi um
barnalærdómskver, sem nú er
kennt og það, sem hann lærði i
æsku sinni: „Svei mér þá, þetta
eru bara allt önnur trúarbrögð“,
var dómur hans.
Nú dettur auðvitað engum
kristnum manni i hug að taka dóm
prófessors Dungals um eðli og
innihald kristins boðskapar sem
einhvern úrslitadóm. Hitt er samt
vafalaust, að hann fer með rétt
mál um það, að boðskapur kirkj-
unnar hér á landi liefir mjög
breytzt frá því, sem var, og i inörg-
um efnum er um „allt önnur trú-
arbrögð“ að ræða, þótt menn gjöri
sér það ekki ljóst i fljótu bragði.
Það er t. d. reginmunur á, livort
Biblían er aðeins liebrezkar frá-
sagnir, skáldrit og lielgirit eða
hvort þar sé Guðs orð um að ræða
í alveg sérstökum skilningi. Hver
réttsýnn maður sér einnig, að það
er ekki hið sama, livort Jesús er
Guðs sonur, getinn af Heílögum
Anda og fæddur af Maríu mey, án
mannlegs föður, eins og kristnir
menn játuðu og trúðu um aldir
og gjöra enn, eða liann er maðjir
og aðeins maður, eins og fjöldinn
virðist álíta nú. Það er ekki beld-
ur sama, hvort hann gjörir krafta-
verk og fyrirgefur syndir með guð-
dómlegu valdi persónu sinnar sem
Guðs eingetinn sonur, eins og boð-
að liefir verið um aldir, eða krafta-
verkin liafa ekki gerzt á þann hátt,
sem guðspjöllin greina frá, og fyr-
irgefning synda slciptir litlu máli,
eins og margir álíta. Þá er það
og sín hvor trú, að trúa með post-
ulunum, að Jesús hafi dáið á kross-
inum vegna vorra synda—þar hafi
Guð gjört upp við syndugt mann-
kyn sekt þess og misgjörðir —
eða að álíla, að Jesús liafi dáið
sem píslarvottur þess sannleika,