Bjarmi - 03.10.1958, Blaðsíða 1
11. tbl.
Reykjavík, 3. október 1958
52. árg.
Konsó, 9.7. ’58.
Kæru kristniboðsvinir.
„Og fregnin um þetta barst út
um allt það hérað.“
Þannig endar Matteus frásöguna
af því, er Jesús vakti dóttur Jaír-
usar upp frá dauðum. Og víðar
er þess getið i frásögum guðspjall-
anna, að menn hafi ekki þagað
um kraftaverkin,
sem hann gjörði
á þeim, lieldur
viðfrægt hann og
verk hans. Þetta hefur endurtekið
sig á öllum öldum og í öllum lönd-
um, þar sem menn hafa fengið
tækifæri til að kynnast honum fyr-
ir vitnisburð votta hans og boðun
orðs hans. Kynnist menn i sann-
leika hinum upprisna frelsara, rísa
þeir upp til nýs lifs, sem er helg-
að honum og þrá það að vera hon-
um til lofs og vegsama hann með
orðum og gjörðum.
I þvi efni er Konsó engin und-
antekning. Þau undur, sem hafa
gjörzt hér siðustu tvö árin, og gjör-
ast enn, eru náðarverk Guðs fyrir
vitnisburð þeirra, sem hafa kynnzt
honum og þrá að þjóna honum.
Og þar á ég ekki einungis við
kristniboðana og starfsmenn
kristniboðsins heldur lika, og ekki
sízt, þá á meðal Konsómanna, sem
fagnaðarerindið um Jesúm hefur
leyst fjötra heiðindómsins af.
Kristindómsþekking þeirra er ekki
mikil. Þeir mundu falla á barna-
skólaprófi i kristnum fræðum, en
þó hafa þeir lært meira en marg-
ur annar. Þeir hafa sannreynt mátt
Jesú yfir hinum vonda, sem áður
hafði þá í greip sinni og hélt þeim
í' áþján djöfladýrkunarinnar.
Um það geta þeir ekki þagað. Mátt-
ur Jesú er meiri en máttur Satans.
Þeir hafa yfirgefið Satan til að
fylgja Jesú, og siðan þeir gerðu
það, hefur þeim liðið miklu betur.
Áður voru þeir haldnir ótta og
skelfingu dag hvern. En sjá, hið
gamla er horfið og allt er orðið
nýtt: Nýtt líf í þjónustu nýs meist-
ara, sem er betri en allrir aðrir
og algjör andstæða Satans. Satan
hatar þá, en Jesús elskar þá. —
Þannig segist þeim frá, þegar ég
hef heyrt þá segja frá breyting-
nnni, sem orðið hefir á lífi þeirra,
siðan þeir kynntust Jesú. Með auk-
inni fræðslu eiga augu þeirra eftir
að opnast betur fyrir kjarna fagn-
aðarerindisins. Við aukin kynni af
boðum Guðs eykst syndameðvit-
und þeirra og jafnframt þörfin
fyrir fagnaðarerindið um frelsar-
ann frá synd.
A guðsþjónustunum hér á stöð-
inni hljómar alltaf hinn einfaldi
boðskapur um kross Krists, og við
þráum að vita ekkert á meðal
þeirra nema Krist krossfestan.
Hann einn getur losað þá úr viðj-
um heiðins hugsunarháttar og
varnað því, að þeir verði aftur
myrkri heiðindómsins að bráð. Nú
veltur mikið á, að við getum veitt
þeim hina nauðsynlegu fræðslu í
kristnum fræðum, búið þá undir
skírn og stofnað evangeliskan
söfnuð, þar sem orð Drottins ræð-
ur ríkjum. Eg lief skrifað heim um
festar og 1 dollar og 25 cent, sem
hún hafði hugsað sér að kaupa
eitthvað fyrir til fórnarþjónust-
unnar. (Það verða fyrstu aurarnir
í safnaðarsjóði). Þeir losa sig við
allt, sem notað hefur verið eða á
að nota í djöfladýrkuninni, hvort
heldur er lausafé eða fé á fæti.
Margrét sagði mér, að þegar þau
hefðu beðið með henni og fyrir
henni, liefði hún tryllzt, og nú
vildu þau, að ég talaði betur við
hana og bæði með henni. Við fór-
um inn í skólastofuna og töluðum
um Drottin við liana, hvers hún
yrði að gæta, ef hún vildi gjörast
lærisveinn hans og að aðskilnaður
K □ N S □ :
„Og fregnin um þetta barst
út um allt það hérað“
tii briitnl u
'iutna
það atriði oft áður. Eg ætla þvi
ekki að endurtaka það hér, nema
rétt að minnast á þá hlið vanda-
málsins, sem að okkur snjrr: Biðj-
ið! Eg trúi því, að miklir og bless-
unarrikir tímar séu framundan, ef
við erum þess megnug að nýta
tækifærin, sem gefast með þvi að
fræða þá, sem snúa baki við djöfla-
trú feðranna.
Einmitt núna siðustu vikurnar
virðist töluverð hreyfing vera á
meðal Konsómanna. Þeir eru ekki
fáir, sem hafa hreinsað kofa sína,
kastað öllu út og brennt það, sem
helgað var Satan. Síðast i gær kom
hér kona frá Bedengeltú, þorpinu
handan við veginn. Hún var seið-
kona, sjálfsagt á milli fimmtugs
og sextugs. Garride, sem hjálpar
Möggu við eldhússtörfin, sagði
mér, að hún liefði starfað með
einum illræmdasta seiðmanni hér-
aðsins, Oxeia Kúmanú frá Búsó,
á sinum tíma, sjálfsagt verið eins
konar lærlingur hans. Núna vildi
hún segja upp þjónustunni við Sat-
an og fylgja Jesú.
Nú stóð þannig á, að ég varð
að bregða mér upp i Bakhále, ein-
mitt þegar hún kom, svo að Mar-
grét talaði við hana með aðstoð
Diabarú og Komeda. Þegar ég kom
aftur, hafði Diabarú farið og tæmt
kofann, og dótið lá allt á hlaðinu
fyrir framan skólann. Þar voru
krúsir og kyrnur ýmiskonar, geit-
arskinn, bollar, kaffikanna, háls-
hennar við djöfladýrkunina yrði
að vera algjör. Jesús yrði að fá að
sitja í hásæti og vilji hans. Hún
þyrfti að kappkosta að heyra Guðs
orð og kynnast þvi, hugleiða það
og fara eftir þvi og umfram allt
að játa afbrot sin fyrir Drottni og
biðja um fyrirgefningu hans. —
Hún sagðist hafa brotið allar brýr
að baki sér og vildi tilheyra Jesú,
og mér fannst á öllu, að þar fylgdi
hugur máli.
Síðan báðum við fyrir henni all-
ir þrir, hver á sinu máli. Þá brá
svo við, að hún trylltist aftur. Hún
virtist engjast sundur og saman af
sársauka, öskraði og æjaði. öðru
hvoru heyrðust undarleg hljóð úr
barka hennar, eins og bölv i ólmu
nauti og hundsgelt eða þá að hún
hló hæðnishlátri og gaf frá sér
korr-hljóð, eins og verið væri að
kyrkja hana. Þetta var óhugnan-
legra en orð fá lýst, og þó virtist
mér, að hún væri stilltari nú en
áður, þegar beðið var fyrir lienni.
Margrét hafði sagt mér, að hún
hefði ætt um gólf og barið i veggi
skólastofunnar. Núna sat hún all-
an timann, þó að hún virtist engj-
ast af kvölum.
Þegar við hættum að biðja virt-
ist æðið liða lijá, og konan virtist
ekki gera sér grein fyrir, hvað
liefði skeð með hana. A meðan
við báðum, heyrðum við öðru
hverju hennar eigin rödd, fyllta
örvæntingu. Þá lu-ópaði hún Jesos
Kristos, Jesos Kristos, og jafn-
framt var eins og einhver tæki upp
eftir henni hrópin með hæðnis-
hreim og hlægi að lienni og fussaði
i fyrirlitningu.
Mér skildist, að þarna var háð
barátta um mannssál, sem hennar
forni meistari vildi ekki sleppa.
Við söfnuðumst þvi kringum kon-
una og báðum Drottin að reka
hinn illa anda á dyr og skipuðum
honum í nafni Krists að fara. Hún
var róleg á meðan. Eg sagði svo
við hana, að léti Satan hana ekki
i friði, gæti hún beðið sjálf eða
komið aftur og við skyldum þá
biðja með henni.
I dag um þrjúleytið sá ég henni
bregða fyrir inni á lóð kristniboðs-
ins, og þá var hún brosandi og á-
nægð, að því er ég bezt fékk séð.
Vilji einhver ykkar kristniboðs-
vina heima gera þessa konu að
bænarefni, þá er nafn hennar Tego
Lúkko og þorpið hennar lieitir
Bedengeltú, eins og ég gat um áð-
an.
Mesti seiðmaðurinn i því þorpi
heitir Wolde, gamall maður. Hann
var hér síðast i gær og fékk augn-
smyrsl hjá Ingunni. Mér þykir
sennilegt að vinnist hann til hlýðni
við Krist, þá sé djöfladýrkuninni í
þvi þorpi greitt þungt högg. Hann
hefur sagzt vilja trúa, en við vit-
um ekki enn, hvort nokkur alvara
er á bak við það.
I þvi þorpi virðist vera töluverð
hreyfing. Þar hafa þó nokkrir kof-
ar verið tæmdir undanfarið. Eftir
sunnudagssamkomuna 29. júni
voru tveir kofar tæmdir þar og
einn enn á sunnudaginn eð var.
Annar kofinn, sem var hreins-
aður 29. júní, var kofi ungs manns,
sem heitir Eleia. Hann hefur unnið
hér á lóðinni sem verkamaður í
sambandi við smíði ibúðarhússins
og komið mikið á samkomur und-
anfarið og auk þess verið á morg-
unguðræknisstundunum þá daga,
sem unnið var og stundum endra-
nær. Eleia kvaðst lengi hafa verið
á báðum áttum, viljað þjóna báð-
um, bæði Guði og Satan, en sér
skildist nú, að það gæti ekki farið
saman og þvi vildi hann segja skil-
ið við Satan og þjóna Kristi. Við
biðjum þess, að Guð varðveiti
liann og veiti honum að vaxa rétt-
um vexti í sinni nýju trú.
Það er allt annað en létt að
segja skilið við allt og alla í þorp-
inu, ekki sízt þá, sem ráða mestu,
Framh. á 4. síðu.