Bjarmi - 01.12.1958, Blaðsíða 5

BJARMI 5
Þannig bera s'.úlkurnar og konurnar í
IConsó börnin á mjöðrn sér, er þær
koma í heimsókn á kristniboðsstöðina.
inn, en við getum gert okkur fulla
grein fyrir. í rauninni stendur og
fellur svo margt með Barsja.
Hann var áður mikill og voldug-
ur gallikja, sem fólkið óttaðist,
— og síðan liann gerðisl kristinn
lítur fólkið framvegis upp til
hans og lítur á hann sem eins
konar leiðtóga sinn, þ. e. þeir
sem eru kristnir. Þess vegna
reynir djöfullinn alll hvað hann
getur að fella Barsja. Hann veit,
að svo mikið fellur og stendur
með honum. Þess vegna, kæru
kristniboðsvinir, langar okkur að
leggja ykkur það enn einu sinni
á hjarta að vaka í bæn fyrir
Barsja. Biðjið án afláts, svo að
djöfullinn fái ekkert færi til að
fella hann. Biðjið líka fyrir öll-
um hinum, sem voru áður gall-
ikjar, en hafa nú sagt skilið við
sinn fyrri herra og tekið við
Jesú. Þeir þurfa á sérstakan hátt
mikillar fyrirbænar við, því að
Satan notar hvert tækifæri til að
ná þeim aftur á sitt vald. Biðjið
lika fyrir öllum hinum, sem eru
kristnir og þeim, sem þrá að ger-
ast kristnir, en eru hræddir að
stíga skrefið. Vald Satans er svo
ógurlegt hér og fólkið skelfur af
ótta við hann. Biðjið án afláts!
Ég veit, að ég þarf ekki að
minna ykkur á að biðja fyrir
okkur. Ég veit, að þið berjizt með
okkur í hæn og berið okkur á
bænarörmum dag livern. Við fá-
um aldrei skilið til fulls, hvað
það hefur mikla þýðingu fyrir
okkur persónulega og starfið allt
í heild, og við fáum aldrei full-
þalckað það. En samt finn ég svo
mikla þörf hjá mér núna að
minna ykkur á, að við kristni-
boðarnir förum heldur ekki var-
hluta af árásum Satans. Hann
kemur til okkar í hinum ótrúleg-
ustu myndum og reynir að bregða
fyrir okkur fæti. Þess vegna
kæru, góðu vinir, biðjið, að við
mættum standast allar árásir
hins illa, vera föst, óbifanleg, sí-
auðug í verki Drottins. Baráttan,
sem við eigum í, er ekki við liold
og hlóð, heldur við andaverur
vonzkunnar í himingeiminum,
FRAMHALD Á B. SÍOU
Vlúús&uhjðwL 0% jpalcldjCBti
„Mín lífstíð er á fleygiferð, ég
flýti mér til grafar.“ Enn er kom-
ið haust, sem minnir á ævihaust
okkar hjóna, sem erum nú að
kveðja Strandasýslu, þar sem
æviárin liðu„ að undanKeknum
fjórum vetrum á minni leið. Á
þessum sjónarhóli ellinnar hlýt-
ur maður að staldra við og líta
yfir farinn veg. Við þá sýn lyft-
ist hugurinn til liæða, livaðan öll
góð og fullkomin gjöf kemur, og
ég telc undir með skáldinu, sem
sagði: „Dýrð ég flyt þér Drottinn
alda, dýrð fyrir tímans runnið
skeið, dýrð fyrir sýn til dulins-
tjalda, dýrð fyrir hverja und er
sveið.“ Án erfiðleika hefði ég
ekki sannreynt fyrirheiti Guðs
orðs: „Ákalla mig í neyðinni, ég
mun frelsa þig, þú skalt vegsama
mig.“ Frá öllum erfiðleikum hef-
ur Drottinn frelsað mig, og því
langar mig til að vegsama hann
með mínum fátæklegu orðum.
Fyrst her að þakka mína góðu
foreldra, sem kenndu okkur fyrst
af öllu að elska Guð og biðja.
Dýrmætar voru kyrrlátu stund-
irnar við liúslestra hvern lielgan
dag á öllum vetrarkvöldum. Eg
sé í anda bernskuheimilið mitt,
„einslegt fjarri heimsins glaumi,“
þar sem hugurinn gat í næði flog-
ið á vængjum vona til ímynd-
aðra draumhalla, eða að maður
ætlaði sér að vinna einhver ósköp
að líknarstörfum, þegar maður
yrði stór. Ekki kunni ég þá að
biðja Guð að nota mig til einhvers
góðs verks, nei, ég ætlaði að gera
það sjálf. Hann mundi hjálpa
mér eins og „Allra þjónum“, sem
ég las um í Kirkjublaðinu lians
pabba míns. Ógleymanleg eru
mér áhrifin frá þeim lestri, þeg-
ar ég eitt sinn á drungalegum
skammdegissunnudegi leitaði að
einhverju lestrarefni, sem ég
gæti lesið fyrir hana ömmu, sem
kenndi mér mörgu fallegu bæn-
arversin í rökkrinu. Ég kenndi
sárt i hrjósti um þá, sem áttu
bágt og ekkert var indælla en
þegar mamma var að gleðja fá-
tæka, sem stundum komu. Allar
sögur um líknarstarf, sem ég
náði í, höfðu djúptæk álirif á sál-
arlíf mitt. T. d. Florence Nightin-
gale. Ég óskaði að vera þátttak-
andi í hennar starfi. Kverið mitt
(Helga-lcver) og „För pílagríms-
ins“ eftir John Bunyan, sem ég
las oftar en einu sinni upphátt
eins og þá var siður, kenndi mér
að líta á tímann og þá fjármuni,
sem gefast sem það pund, er
hverjum einstaklingi er ætlað að
ávaxta. Ekkert fannst mér þó
jafnast á við heiðingjatrúboð, þvi
að hvað er líkamleg neyð við það
að eiga enga von við aðkomu
dauðans. Fyrst lærði ég í kverinu
mínu síðustu hoðun Frelsarans:
Farið og gjörið o. s. frv., það snart
mig sérstaklega þá. Svo las ég
bréf frá fyi'sta íslenzka kristni-
boðanum, frú Steinunni Iiayes
til S. Á. G. cand. theol. Mikið var
ég hrifin og mig dreymdi urn
kristnihoð . ..
Straumur timans skolaði burtu
loftköstulum æskunnar, en þeg-
ar ég var beðin að vei'ða ljósmóð-
ir fyrir Árneshrepp, tók ég það
sem kall til mín frá Guði. Þá var
það líknarstarf fyrst og fremst,
en ekki til að fá sem mesta pen-
inga. Námslíminn, allt of stutt-
ur, er sá indælasti vetur, sem ég
hefi lifað, einkum vegna þess, að
ég komst þá í K. F. U. K„ sem ég
hafði kynnzt tveim árum áður í
Beykjavik. Þar naut ég, án alls
tilkoslnaðar, varanlegri og dýr-
mætari lífsgleði, en nokkrar aðr-
ar samkomur liafa upp á að
bjóða. Ég hefi alltaf siðan þráð
heitt að geta leitt aðrar ungar
stúlkur að sama andlega lieilsu-
brunni, sem þar ei- bent á. 1 því
sem öðru er ég sjálf ekki neitt.
Ljósmóðurstai'fið veitti mér ó-
segjanlega ánægju, en dýrkcypta
reynslu, til þess að oi'ðin frá Guði,
sem ég hafði lært i kverinu mínu,
gætu komið á ei'fiðum stundum
eins og stafur til að styðjast við.
Ég gafst upp i þessum erfiða,
sínxa- og lækixislausa hreppi. Þá
komu til min orðin: „Leilið fyrst
Guðs ríkis og þess réttlætis“ o.
s. frv., á leið til Reykjavikur. Þá
fyrst vorxi Guði falin öll ráð. Og
dásamleg hefur öll liandleiðslan
verið. Fyrst heimili um vetux'-
inn hjá fiú Önnu sál. Thoi'odd-
sen, sem upp frá því reyndist
mér senx önnur móðir. Stóran
bunka á ég af indælum hréfunx
frá lienni, góðar bækur og nxarg-
ar góðar gjafir fékk ég líka frá
henni næstu 10—20 árum. Ég var
svo lánsönx að kynnast systur
Ólafíu sál. Jóhannsdóttur á heixxi-
ili frú Önnu. Ómetanleg blessuix
vai'ð sú kynning nxér eins og svo
mörgum öðrum. Svo gaf Drott-
inn nxér allt það hezta, heimili,
ágætan eiginmann og 5 vel gefin,
elskuleg börn. Líka fékk ég aftur
á nýjum slað mitt kæra starf.
Ekki sótti ég uxxx það, en sýslu-
nxaðurimx xlreif mig í það, og
margþætta blessuix veitti það
mér, þótt stundum væri erfitt.
Fyi-st og frenxst lærði ég hókstaf-
lega að fela Guði vegu mína.
Hann sá svo dásamlega fyrir öllu,
að alltaf kom ég þakklát heim úr
hverri ferð. Nú fékk ég lika pen-
ingana sjálf, af því að minn góði
niaður sá vel um þarfir lieimilis-
ins án þeirra, (ég hugsaði strax
að leggja eitthvað á sparisjóð og'
ánafna heiðingjatrúhoðinu eftir
minn dag. Eklci var ég svo dug-
leg að geta þjónað þessu unxdæmi

nxínu ein xxeixxa fjögur fyrstu áx’-
in, eix vai’ð að láta aðra ljósxxxóð-
ur taka helnxing þess.)
Nú þegar ég er að kveðja, finnst
mér eins og við nxig sé sagt, áð ég
eigi að láta 10.000, sem er nxegnið
af inneigninni, eins og þakkar-
fórn á þessuxxx tímamótum æv-
innar, til þess líknarstarfs, sem
er sannariega mei’kasta mál í
lieinxi. Óðum stýttist ævileiðin,
og ekkert hefur nxaður nxeð sér
héðan. Okkar kristna þjóðfélagi
er það að þakka, að nxiklir pen-
ingar eru greiddir fyrir lítil störf,
það hefur íxxér fundizt i seiixni tíð
hvað sjálfa mig snertir, og þess
vegna er mér samvizkuspursmál
að verja því til góðs.
Iíveðjuorð til vina.
Öllum vinum og góðkunningj-
unx í Bitru- og Kollafirði, flytj-
unx við hjónin lxjartans þakkir
fyrir langa og góða samfylgd,
senx eixdaði með ógleynxanlegu,
kærleiksríku samsæti, fyrst á
Óspakseyri, áður en við fórum
úr hreppunum. Öll framkoma og
oi’ð sem töluð voi’U, sýndu að
engin hræsni var hér á fei’ðum.
Svo minnist ég ekki siður sam-
sætis, seixx blessaðar lconurnar
mínar í Kollafirði héldu nxér, seixx
f.v. ljósmóður, að Stórafjarðar-
horni 13. júlí. Þær létu sér ekki
nægja, að bjóða okkur hjónunum
að blómprýddu veizluboi’ði, þenn-
an sólbjarta sunnudag, þar sem
þær ásamt mörgum af eldri og
yngri börnunx sínuxxx og xxokkr-
um af bændunx sínunx, sem allir
eru góðkunningjar mínir, buðu
okkur velkomin, heldur færðu
þær mér veglega gjöf, sexxi ixiinn-
ir á, að tíxxxinn líður. Lika færðu
þær mér skrautritað þakkará-
varp með undii’skriftum hverr-
ar. Ég faixn sárt til snxæðar minn-
ar. Ég hef aðeixxs gert það, sem
nxér bax' að gera. Hjartans þakkir
fyrir þetta allt og öll fallegu orð-
in, sem til nxin voru töluð. Drott-
inn blessi ykkur öll og veiti liverj-
unx einstakling þann hinxneska
auð, sem Matlliias lcveður um.
„Hver senx á liimneska auðinn,
honunx ei grandað fær dauðiixn,
þótt eigi hann ekki á sig kjólinn,
er liann samt ríkari en sólin.“
Guð gefi ykkur öllum gleðileg
jól og fai'sælt koixxandi ár í Jesú
nafni.
Kærar kveðjur sendi ég líka
í fæðingai'hrepp minn með þakk-
læti fyrir samfylgdina á löngu
liðnunx árum.
Steinunn Giiðmundsdóttir
fi’á Ski'iðixesemxi.