Bjarmi - 01.11.1963, Side 1
1»____14. Ibl
lt<\vkjavík. íHiveinlmr I
56. árg.
G9LDI KRISTILEGRA BÓKA
Engum, sem til þekkir, getur
blandazt hugur um, hvílík nauð-
syn útgáfa bóka og rita er. Hið
ritaða mál er enn í dag eitt öflug-
asta tækið til þess að ná til mann-
anna og hafa áhrif á þá. Það er
sagt, að fyrir hvern einn dal, sem
kristnir menn noti til útgáfu kristi-
legra rita úti á meðal heiðingjanna,
noti kommúnistarnir þúsund dali.
Þá er það og haft eftir þeim, að
kristniboðarnir kenni þjóðunum
að lesa, en kommúnistar sjái svo
um að útvega þeim lestrarefni á
eftir.
Enginn vafi er á því, að hið rit-
aða orð er enn máttur, sem mikil
nauðsyn er að notfæra sér í bar-
áttunni fyrir því að koma fagn-
aðarerindinu til kynslóðar sinnar.
Þessi einfaldi sannleikur rifjaðist
enn einu sinni upp, er lesinn var
kafli úr bréfi frá norskum kristni-
boða í Japan. Bi’éfið birtist sem
grein í málgagni Noi’ska kristni-
boðsfélagsins og fer hér á eftir í
lauslegri þýðingu, í von um það,
að það veki skilning einhvers á
gildi og nauðsyn kristinnar útgáfu.
Greinin er svohljóðandi:
Vér notum í ki’istniboðsstarfi
voi’u í Japan þrjú ti’úboðstæki, sem
ná lengra og dýpra en vér í fyrstu
áræddum að trúa. Það er útvarp-
ið — svo kallaður lútherski tim-
inn —; það er bátur — svokallað
Betelskip, sem er fljótandi sam-
komusalur; — og það er bókin —
„Lútherska bókagerðin í Tokio“.
Útvarpið og báturinn verða að
teljast til nýtizkulegra stai’fstækja,
en bókin, dreifing kristinna bók-
mennta, er tæki, sem kristniboðið
hefur notað árum saman. I landi
eins og Japan, þar sem allir eru
læsir og kristniboðinn getur frá
upphafi bent á hið ritaða orð, og
þar sem þekkingarþorstinn og
lestrai’fíknin er alveg einstök, er
bókin á sérstakan hátt veigamikið
tæki í kristniboðsstarfinu. Auðvit-
að er það Biblían, bók bókanna, sem
er leiðbeinandi Japanans til aftur-
hvarfs og friðar við Guð. Þeir lesa
samt oft bækur með kristilegu
efni í, áður en þeir lesa Bibliuna.
Það eru kristnar bókmenntir, sem
beina þeim til Biblíunnai’, og Bibl-
ían leiðir þá síðan til Guðs.
Bihlían og ég.
Kristilegt japanskt blað beindi
þeim tilmælum fyrir nokkrum ár-
um til lesenda sinna, að þeir sendu
því frásagnir af einhvei’ju, sem
fyrir þá hefði boi’ið og við ætti
fyrii’sögnin: „Biblían og ég.“ Um
það bil 80 Japanir urðu við þess-
um tilmælum. Margir þessai’a 80
sögðu fi’á því, að fyrstu kynni
þeiri’a af kristindóminum væri
lestur kristinna bóka. Þeir nefndu
nokki’ar bækur, sem höfðu beint,
þeim til Biblíunnar, og meðal
þeirra voru rit eftir Kagawa,
Kanzo, Uchimuras og einnig tima-
rit, sem hann hafði gefið út, svo
og bók eftir Gumpei Yamaruos,
sem heitir „Fagnaðarerindið fyrir
venjulegan mann“.
Einn úr hópi þessai’a 80 var ung
húsmóðir og móðir. Vitnisburður
hennar var eitthvað á þessa leið:
„Ég var sannfærð um það, að ég
væri ógæfusamasta vera jarðai'-
innar. Veikindi, fjái’hagsörðugleik-
ar og fjölskyldudeilur fylltu heim
minn. Svo kom styrjöldin og jók
enn angist mína. Ég óskaði þess
eins að iosna við allt erfitt og hljóta
frið í hjai’ta. Ég las með ákefð rit
búddatrúarmanna, en það kom
mér að engu haldi. Þau sögðu mér
aðeins frá því, hvað ég yrði sjálf
að gjöi'a til þess að hljóta frið, en
það yoi’u hlutir, sem mér mundi
aldi’ei takast, þótt ég fegin vildi.
Skurðgoðum fleygt.
Þá var það, að kristinn nági’anni
minn einn gaf mér bók. Það var
bókin um fagnaðarerindið fyrir
verijulegan mann. Hún hreif mig
strax. Mér skildist, að hún væri
byggð á Biblíunni og allt, sem í
henni var skrifað, var byggt á
Biblíunni. Við áttum Biblíu heima,
en enginn hafði lesið í henni. Við
lestur Ritningarinnar sá ég leið-
' ina til syndafyrii’gefningar og frið-
ar. Nú er Biblían ekki í bókahill-
unni nema meðan ég er ekki að
lesa hana, því að skurðgoðinu hef-
ur verið fleygt.“
Annar úr hópi þessara áttatíu
var þekktur prestur í Tokyo:
„Þegar ég var ungur,“ ritar hann,
„hugsaði ég um það eitt að verða
hamingjusamur. Hvað er ham-
ingja? spurði ég sjálfan mig. Hún
er ekki auðævi, ekki velgengni,
ekki heldur skemmtanir. Svar mitt
var: Hin sanna gæfa er að hljóta
æðstu gæðin. Hvernig átti ég svo
að hljóta æðstu gæðin? Jú, með
því að elska. Ég komst samt fljót-
lega að raun um það, að ég gat
ekki elskað aði’a en sjálfan mig,
hvei’su mjög sem mig langaði til
þess. Ég kom auga á hið auma
„sjálf“ mitt og varð niðui'beygður
og óhæfur til stai'fs.
Dag nokkui’n í’akst ég á nýtt
tímarit í bókaverzlun. Það var gef-
ið út af Kanzo Kimui’o og hét
„Lestur Biblíunnar". Áhugi minn
vaknaði, og ég gerðist kaupandi
tímaritsins, sem kom út einu sinni
í mánuði. Grein nokkur, sem kom
síðar í tímaritinu, og Biblíutilvís-
anir þær, sem þar birtust, höfðu
úi’slitaáhrif fyi-ir mig. Gi’einin hét:
Friðþægingin. Andans augu mín
lukust upp, og ég fann leiðina til
Krists.
Eg greip til Bihlíunnar.
Nýlega varð elzti sonur minn
fyi’ir slysi. Hann var sex ára gam-
all. Það var hræðilegt fyrir mig.
Ég greip til Biblíunnar og fann
huggun mína þar. Hún veitti mér
ljós og frið í öllum erfiðleikum, og
þetta varð mér eins og hvöt til
þess að ég tók að gefa út gamla
timarit Uchimuro, Lestur Biblí-
unnar, með bæn um það, að það
yrði til þess að beina öðrum tií
Biblíunnar og Guðs, eins og það
hafði beint mér þangað, þegar ég
var 17 ára.
Þessi og margir aðrir vitnis-
burðir sýna augljóslega, að út-
gáfa kristinna bóka og rita í
landi eins og Japan er veigamikið
atriði í kristniboðsstai’finu. Vér
verðum að beina oss enn meir að
þessari víglínu á yngsta kristni-
boðsstarfssvæði voru, þar sem hið
ritaða orð á svo mikil tækifæri og
er því notað í fyllsta mæli af and-
stæðingum kristindómsins hér á
jörð. Hið sama á áreiðanlega við
hér á landi. Það væri mikil þöi’f á
því, að raunveruleg kristileg rit,
ritgerðir, blöð og bækur væi’u gef-
in út. Það er sáningarstarf, sem
vafalaust ber mikinn ávöxt.
I»að er alkunna, að Biicldatrúar-
menn liafa liafið mikla licrferð
fyrir útbreiðslu trúar sinnar og
beitt i vaxandi mæli ýmsuiii að-
ferðum, sem þeir liafa lært af
kristniboðinu. Héldu þeir m. a.
lieimsliing i Burma fyrir nokkr-
um árum, þar sem ákveðið var að
efla útbreiðslustarfið. Markmiðið
er að vinna Japan og einnig að
efla á ný aðstöðu Búdda i ætt-
landi hans, Indlandi. Þá gera þeir
sér og vonir um að vinna á á
Vesturlöndum. Myndin hér til
hliðar er af Biiddalikneski.