Bjarmi - 01.11.1963, Page 2

2 BJARMI
/
urmynair ur
mu
Klukkan var sjö að morgni.
Fjörðurinn var spegilsléttur, er
Herðubreið lagðist að bryggjunni.
Við höfðum lagt að stað kl. 9.30
kvöldið áður. Ferðin hafði gengið
vel.
Mesta vandamálið var þetta með
prestinn. Hann átti ekki von á okk-
ur þennan dag. Og því síður kl. 7
að morgni! Og um leið og við geng-
um í land, ákváðum við að ganga
um kaupstaðinn þar til um níu-
leytið og banka þá upp hjá presti.
Við bárum farangur okkar í
land og söfnuðum honum á einn
stað.
Fáir voru á ferli svo snemma
dags og fremur kalt í veðri, tals-
vert frost, en heiður himinn.
Sjúkrabíllinn kom á fleygiferð til
að sækja sjúkling, sem hafði ver-
ið um borð. Og um leið og við
gengum af stað, kemur miðaldra
maður á móti okkur. Hann stanz-
aði fyrir framan okkur, heilsaði
eins og við værum gamlir kunn-
ingjar eða bekkjarbræður og
spurði um ferðaáætlun. Hann var
hressilegur i allri framkomu. Þeg-
ar við höfðum sagt honum allar
okkar raunir á glaðlegan hátt, sló
hann á lærið á sér og sagði: „Bless-
aðir verið þið! Ég skal aka ykkur
upp til prestsins. Hann hefur gott
af því að vakna einu sinni svona
snemma!" Svo hló hann. Síðan
bætti hann við: „Svo veit ég líka,
að honum þykir bara vænt um, að
þið vekið hann, svo að þið þurfið
ekki að ganga úti í frostinu.“
Við þökkuðum honum gott boð,
og okkur var vel tekið á heimili
prestsins. Starfsmenn Kristniboðs-
sambandsins höfðu ekki komið á
þennan stað til samkomuhalda i
20 til 25 ár.
Eftirvænting og bæn bjó í brjóst-
um okkar þessa daga.
Hvernig skyldi Guð sjá fyrir öllu
á slíkum stað? Hvernig mundi
fólkið bregðast við? Við vissum
ekki, að hér væri neitt trúað fólk.
En allt var í hendi Guðs og viðs
vegar um landið voru trúaðir vin-
ir, sem báru okkur á bænarörmum.
E. t. v. á sérstakan hátt á þessari
ferð. Það var óendanlega mikill
styrkur í þessari vissu.
Og Guð var með. Á áþreifanleg-
an hátt fengum við að reyna nær-
veru hans og handleiðslu. Fólkið
kom til að heyra og sjá. Þó að
skilningurinn væri takmarkaður
og áhuginn af skornum skammti,
þá var orðinu sáð í hjörtuni Og til
þess vorum við komnir og sendir
í öllum veikleika.
Þau fyrirheit, sem fylgja því að
boða Guðs orð, hvíldi yfir öllu.
Guð var með.
Það var 21. febr. 1963. Klukkan
var rúmlega tíu og tindrandi
stjörnurnar blikuðu fallega yfir
höfðum okkar.
Gömul kona gekk í áttina til
okkar. Hún gat verið um áttrætt
eftir útlitinu. Skjálfandi hendur og
þreytulegt andlit sagði sína sögu.
Hún hafði langa reynslu að baki.
Hún gekk beint að samverka-
manni mínum, þakkaði honum
hjartanlega fyrir siðast og sagði:
„Nú förlast mér sýn og kraftur,
Gunnar minn. En náðin Jesú er
hin sama.“
En hvað þetta var einkennilegt
orðalag. Ég hafði ekki vanizt því
að minnsta kosti. Hafði einstaka
sinnum heyrt gamalt fólk tala á
slíkan hátt. En á bak við þessi orð
bjó djúp og mikil reynsla og þekk-
ing á óendanlegri náð Guðs.
Mér hitnaði um hjartaræturnar.
Hugsa sér, hvað það er oft fjar-
lægt okkur að tala á slíkan hátt!
Talar það ekki sínu máli?
Ég hætti að safna saman bók-
unum, en stóð bara og hlustaði.
Ég átti alls ekki von á því, að
gamla konan tæki eftir mér. En
allt í einu snýr hún sér við, gengur
í áttina til mín og segir með hrjúfri
röddu um leið og hún réttir mér
höndina: „Þú ert einn af okkur?“
Hún stanzaði andartak, eins og
hún byggist við svari. Hún þekkti
mig víst ekki! Andartak vissi ég
hvorki í þennan heim né annan,
var alveg utan við mig. Svo tók
ég á mig rögg, andaði djúpt að mér
og myndaði setningarnar í huga
minum, áður en ég bjóst til að
svara. En ég þurfti þessi ekki.
Hún lagði vinstri höndina á öxl
mér um leið og hún hélt áfram:
„Já, það er indælt, þegar nýir, ung-
ir bætast við! En mundu það, að
allt getur breytzt og farið öðru
vísi en þú ætlar, en — náðin Jesú
er hin sama álla daga!“
Hlýleiki og mildi skinu úr and-
liti hennar. Og orðin urðu að pré-
dikun fyrir mér, sem ég mun seint
gleyma.
Og nú var samkomunni lokið og
við höfðum drukkið kvöldsopann.
Fyrir framan okkur situr maður
nálægt 65 ára aldri. Hann er þétt-
ur á velli, hendurnar þykkar og
andlitið veðurbarið eftir mikla úti-
vinnu. Við röbbum dálitla stund
um kristniboðið og undursamlega
varðveizlu Guðs. Það líður á kvöld-
ið. Gamli maðurinn gerðist svolítið
órólegur. Hann lítur til skiptis á
klukkuna á skápnum og úrið sitt.
Honum liggur eitthvað á hjarta,
sem hann langar til að segja. Loks-
ins kemur það. Það er eins og hann
hafi verið að safna kröftum.
„Mig langaði líka til að segja
ykkur frá smáreynslu,“ byrjaði
hann og neri höndunum saman.
„Ég hef misst framan af þessum
fingri,“ segir hann og sýnir okkur
þann hluta, sem eftir var. „Það
voru ógurlegar kvalir og erfiðleik-
ar. En ég bað Guð um að hjálpa
mér og styrkja. Og það gerði
hann.“
Með einföldum orðum sagði
hann okkur frá þessu atviki, sem
á sérstakan hátt hafði orðið hon-
um góð og dýrmæt reynsla um
gæzku Guðs og umhyggju.
Þurfum við ekki að læra að
treysta Guði eins og börn?
Og þegar samtalinu var lokið,
voru höfuð beygð í bæn og þakk-
argjörð.
Út um allt land eru einstakling-
ar, sem þarfnast samfélags og trú-
aðra vina og ekki hvað sízt fyrir-
bæna!
Enn siglum við inn fjörð, og að
þessu sinni með Esjunni. Sjórinn
er úfinn og grár. Það er dimmt
yfir og drungalegt. Það hefur rignt
talsvert, en veður samt frekar milt.
Við höfum aðeins siglt í tvo og
hálfan tíma, en mér finnst það al-
veg nóg! Gunnar hefur géngið fram
og aftur um þilfarið og þotið upp
og niður og út um allt skip. Hann
hefur sloppið við sjóveiki. Og ég
lít upp til hans!
Ég hélt, að ég væri orðinn sjó-
maður (og hef heldur aldrei hing-
að til orðið sjóveikur, aldrei ...
þegar ég hef tekið pillur!). En
þetta var svo stutt leið. Það tók
því varla! En við höfðum aðeins
siglt i hálftíma, þegar maginn fór
af stað! Nóg um það.
Á þessum stað búa tveir trúaðir
bræður, kristniboðsvinir miklir.
Við áttum von á öðrum þeirra nið-
ur á bryggju til að taka á móti
okkur.
Við biðum dálitla stund og regn-
ið streymdi niður. Bílarnir komu
og fóru og fólkið steig niður land-
göngubrúna og gekk á land.
Eftir fáeinar mínútur kom hann
gangandi. Hann var í stígvélum
upp að hnjám, en fyrir ofan klædd-
ist hann góðri regnkápu með hettu.
Hann stikaði stórum, unz hann
kom auga á okkur. Það glaðnaði
yfir svip hans og hægri hönd hans
lyftist ósjálfrátt, þó að hann væri
enn langan spöl frá okkur!
Fagnandi var svo heilsað og
haldið af stað. Það var ekki langa
leið að fara. Tæplega fimm mín-
útna akstur með vörubíl. Það dugði
ekki minna undir okkur!
Tíminn leið 'fljótt, og vinur okk-
ar þui’fti að kveðja. „Ég veit varla,
hvort ég get komið á fyrstu sam-
komuna á morgun. Ég er með tæp-
lega 40 stiga hita!“
Við litum báðir á hann og and-
vörp stigu upp til Guðs, sem heyr-
ir allar bænir. Hversu mikið hafði
þessi maður ekki lagt á sig til að
taka á móti okkur og updirbúa
komu okkar. Og á enni haris glitr-
uðu svitadropar, um leið og hann
stóð upp.
Við gengum með honum heim.
Lífið í Guði er undursamlegt,
þó að við fáum ekki alltaf skilið
ráðstafanir hans. Hvers vegna var
þessi vinur okkar ekki heilbrigður
á þessum dögum? Einmitt þegar
hann loksins hafði tækifæri til að
koma á samkomu og uppbyggjast
með trúuðum bræðrum? Því getur
Guð einn svarað.
En hann varð heilbrigður og gat
komið á tvær samkomur.
Náð Guðs er ný með hverjum
degi. Hann ber umhyggju fyrir
okkur.
Veðrið var stórkostlegt. Glamp-
andi tunglskin og undui’samleg
norðurljós blikuðu á himninum.
Jörðin var. snævi hulin. Frostið
var um 6 gráður og blakti varla
hár á höfði.
Ómur af samtali samkomugest-
anna var að deyja út. Þeir voru á
heimleið.
Var það nokkur furða, þótt
hjarta manns gæti tekið undir með
Davíð í 8. sálmi, þar sem hann seg-
ir meðal annars: „Drottinn, herra
vor! Hversu dýrlegt er nafn þitt
um alla jörðina, þú, sem breiðir
Ijóma þinn yfir himininn. ...“
Samt sem áður voru það ekki
aðeins fagrar og Ijúfar minningar,
Framh. á 7. síðu
I Vestmannaeyjum eru
starfandi K.F.U.M. og K,-
félög, og í þessu syðsta
byggðarlagi Islands lrefur
kristniboðið átt góða og
trygga vini og stuðnings-