Bjarmi - 01.11.1963, Page 4

4 BJARMI
Lausir úr fdngelsinu!
Fyrst ætla ég að minnast laus-
lega á skólana, sem ég að vísu gat
um í síðasta bréfi, ef ég man rétt.
Kennslan er nú í 16 þorpum. Það
eru að mestu leyti heimavistar-
drengirnir, sem annast þessa
kennslu. Að vísu nokkrir aðrir.
Þeir eru yfirleitt tveir og tveir
saman, og nemendafjöldi er á milli
950 og 1000. Þessi tala er auðvit-
að há, en ég held rétt. Þetta er
störkostlegt starf, sem þarna er
unnið. Enda þótt meginverkefnið
sé að kenna stafrófið og reikning,
vitum við, að það líður ekki sá
dagur, að piltarnir segi ekki sögur
úr Biblíunni eða lesi biblíusögur
eða lesi beint úr Bibliunni, og á
þann hátt sá þeir Guðs orði. Við
vitum, að þetta Guðs orð snýr
ekki við svo búið aftur. Það fest-
ist í hjörtunum og við vonum og
biðjum, að ávextir þessa sáningar-
starfs mættu verða miklir.
Síðan Nagúllí-málaferlin hófust
hefur þetta starf fengið að vera
í friði.
Málaferlin.
Ekki hefur komið til neinna
átaka úti í þorpunum, og þakka ég
það eingöngu því bréfi, sem við
fengum frá héraðsstjóranum í
Arba Minch, en hann skrifaði
mjög ákveðið ávitunarbréf bæði
til héraðsstjórans í Gidole og til
héraðsstjórans í Konsó, þar sem
hann meðal annars ásakar þá fyr-
ir að hafa ekki fylgzt nægilega
með í þessu máli, þar sem auð-
sætt væri, að það fólk, sem ekki
vildi læra, stæði á bak við þær
óspektir, sem höfðu orðið þarna
í Nagúllí. Ég held, að héraðsstjór-
inn í Arba Minch meti það starf,
sem kristniboðið vinnur hér úti í
Eþíópíu. Hann gerir sér fyllilega
grein fyrir því, að sjúkraskýlin og
Fjöldi ílnia í S.-Fl>iópiu lilýðir með
athygli á boðun fagnaðarerindisins.
Önnur myndin sýnir áheyrendur á
samkomu norskra kristnihoða.
skólarnir eru beinlínis til hjálpar
og þetta mál er mjög einkennilegt
allt saman. Það er ekki því að
neita, að oft var ég beinlínis ráð-
villtur, vissi hvorki upp eða niður
í þennan heim, þegar við stóðum
frammi fyrir dómaranum í Konsó.
Lögðum m. a. fram lögbókina, þar
sem skýr fyrirmæli eru um, að við
höfum rétt til þess að afhenda slík
mál hæstarétti. Við erum alls ekki
skyldugir til þess að svara nein-
um spurningum eða skýra frá
neinu viðvikjandi málinu í lægri
réttum. Þegar við svo afhendum
þessa bók, þá segir dómarinn ósköp
hægt og rólega: „Nei, því miður,
þessi lög eru fallin úr gildi.“ I
gegn um þetta allt saman fengum
við þó að þreifa á handleiðslu
Guðs. Hann yfirgaf okkur ekki.
Við fengum kjark, þann kjark, sem
við þurftum á að halda, og án
hjálpar hans hefðum við aldrei
megnað að gera það, sem við þó
gátum gert. 1 þessu máli hefur
Adó Guttema, presturinn í Gidole,
staðið sig með mikilli prýði og,
mannlega talað, án hans hjálpar
hefði málið ekki komizt í eins ör-
ugga höfn.
AJlan þann tíma, sem þessir
menn sátu í fangelsi, en það var
samtals 6 vikur, sýndu þeir undra-
verða stillingu. Það kom oftar en
einu sinni fyrir, að dómarinn, sem
bjó ekki langt frá fangelsinu þarna
í Konsó, kom út til þeirra snemma
morguns til þess að reyna að þagga
niður í þeim. Þannig var, að milli
klukkan fimm og sex á morgnana
byrjuðu þeir að syngja sálma. Að
vísu kunnu þeir ekki mjög mikið,
en Borale hafði notað tímann í
fangelsinu til þess að kenna þeim
sálma. Nú sungu þeir þetta fullum
krafti. Dómarinn kom fyrsta dag-
inn og spurði, hvers lags læti þetta
væru og vildi fá að vita, hvað
þarna væri á seyði. Þeir svöruðu
með mestu stillingu, að þeir væru
að syngja sálma, þeir væru að
syngja um Guð, syngja um Jesúm,
og enginn gæti hindrað þá í þvi.
Hann fór því hálfsneyptur heim,
en þeir héldu áfram að syngja full-
um hálsi lofsönginn um Jesúm,
sem hafði komið til þessarar jarð-
ar til þess að frelsa þá, frelsa þá
undan djöfulsins valdi. Borale not-
aði dagana til þess að kenna þeim
biblíusögur. Hann fékk að vísu
ekki að hafa Biblíuna hjá sér, en
hann kann mikið af Biblíunni ut-
an bókar, og nú notaði hann tím-
ann til þess að kenna þeim. Þetta
sama endurtók sig, á meðan þeir
voru í Gidole, en þar voru þeir í
rúma viku. Allan þennan tíma voru
þeir rólegir og þess fullvissir, að
Guð mundi leiða þetta mál til
sigurs.
Eftirniinnilegur dagur.
Deginum, sem við fórum frá
Gidole, sama dag og þeir voru
leystir úr fangelsinu, mun ég aldrei
gleyma. Þeir elztu úr hópnum
fengu að verða samferða okkur í
bílnum, og þegar við komum heim
til Konsó, fórum við að undirbúa
að taka á móti hinum. Við höfð-
um safnað svolitlu grasi og bast-
mottur höfðum við til þess að
leggja ofan á grasið. Elduðum svo-
lítið kjöt og bjuggum til brauð-
bollur, höfðum heitt vatn og
heimavistardrengirnir voru tilbún-
ir að taka á móti þeim og þvo
fætur þeirra og hendur. Allt saman
var reiðubúið. Það dróst reyndar
fram undir klukkan níu, að við
yrðum nokkuð varir við þá. Við
vorum reyndar farnir að tala um
að keyra á móti þeim, en þá heyrð-
um við skyndilega sálmasöng úti
í næturkyrrðinni. Þarna komu þeir
þrammandi eftir vegihum og sungu
sönginn um Jesúm. Það er undar-
legt til þess að hugsa, að þrátt
fyrir allt, sem þeir höfðu þurft að
ganga í gegnum, voru þeir jafn-
glaðir, jafnöruggir og þakkandi
Guði fyrir þann tíma, sem þeir
höfðu átt saman. Við hlupum á
móti þeim. Þeir létu það engin
áhrif á sig hafa, en héldu áfram
að syngja og við tókum undir.
f -x
Nýlendur í öllum
heimsálfum
Sænskur maður var eitt sinn
á ferð í Egyptalandi. í sania
eimreiðarkiefa og liann sátu
euskir liðsforingjar, sem
ákváðu að henda gaman að
liessum einmana Svía. Það hefðu
Jieir samt ekki átt að gjöra.
Fyrst tóku jiessir djörfu herrar
að tala um hinn ósýnilega her-
skipaflota Sviss og fóru síðan
að ræða um ósýnilegar nýlend-
ur Svía.
Bæði Bretar og Egyptar, sem
i klcfanum voru, biðu i mikilli
eftirvæntingu svars Svians, en
l>að varð allt öðruvísi en jieir
höfðu hugsað sér.
„Nýlenduveldi vort er eitt
liið fremsta á jörðinni,“ sagði
hann.
„Vér eigum nýlendur i öllum
álfum lieims. En vér nefnum
ekki innfædda bræður vora
svertingja. Vér kreistuin ekki
úr jieim svita og bióð á bóm-
ullarökrum, eða te- og gúm-
ekrum, heldur kcnnum vér jieim
að lesa, gerum að sáruiu þeirra,
fræðum jiá í Guðs orði og kenn-
um jieim að lifa eins og menn.
Vér tökum ekki ------- vér gef-
u m. Starfsmenn nýlenduveldis
vors hreykja sér ekki i glæsi-
legum cinkcnnisbúningum og
ijiyngja hvorki utanríkismála-
ráðuneytinu eða öðrum ráðu-
neytum með launagreiðslum.
Þeir teljast ekki til neinnar
hástéttar eða hafa sérstakan
titil, jieir em frekar hæddir
fyrir einfeldni sina - jieir eru
kallaðir kristniboðar. Vér jiurf-
um aldrei að bjóða út nýjum
liðsveitum tii jiess að berja nið-
ur uppreisnir í nýlcndum vor-
um. Vér hjálpum hins vegar
innlendum mönnum í frelsis-
baráttu þeirra gegn syud og
vanl>ekkingu.“
Bretarnir jiögnuðu, er jieir
lieyrðu jiessa lýsingu, og gægð-
ust út um gluggann, en Egypt-
arnir, sem viðstaddir voru,
klöppuðu saman lófum og hróp-
uðu:
„Eifi Svíjijóð, brauttryðjenda-
land heimsins!“
Heimavistardrengirnir þustu líka
þarna niður eftir og síðasta spöl-
inn sungum við allir fullum hálsi,
og þegar við komum upp að skóla-
húsinu, stönzuðum við. Við sung-
um að lokum saman einn sálminn,
og ég er sannfærður um það, að
fólkið uppi í Bakále, og þar á með-
al dómarinn, hafa hlustað á lof-
sönginn, sem steig upp frá þessum
mönnum, lofsönginn til Guðs fyr-
ir það, að hann hafði ekki yfir-
gefið þá. Það voru þreyttir en
þakklátir menn, sem lögðust til
hvíldar þetta kvöld. Næsta morg-
un áttum við svo bænastund sam-
an og ræddum við málið svolítið.
Reyndum að gefa þeim góð ráð
og umfram allt, að þeir gengju nú
hver til sins verks eins og ekkert
hefði í skorizt, og það hafa þeir
Fiamh. ó 7. síðu