Bjarmi - 01.11.1963, Blaðsíða 7

BJARMI 7

LUDV. HDPE:
Jóh. 4, 29---42.
VIÐ BRUNNINN
Það er rétt að trúa J>ví og læra lmð, að heilagar og
réttlátar kröfur Guðs eiga að koma oss til að við-
urkenna syndir vorar! Án lögmáls er syndin dauð.
Vér megum samt ekki gleyma J>ví, að augliti til
auglitis við Jesiim getum vér einnig séð synd vora.
I honum eru kröfur lögmálsins lifandi gjörðar í
fullkomnu Xifi. Andlega blinda konan, sein inætti
Jesú við brunninn, hrópaði: „Komið og sjáið mann,
sem sagði mér allt, sein ég hef aðhafzt!“ Það var Kristur.
Þegar Pétur mætti honum á ströndinni, fann hann betur en
nokkru sinni fyrr, hve syndugur hann var. Það er eins og maður
heyri Pétur segja: Ég aumur vesalingur, sem legg á flótta, J>egar á
reynir. Kærðu J>ig ekki um mig. Það verður aldrei maður úr mér
hvort sein er! Far frá mér, Drottinn Jesús! „Far frá mér herra, l>ví
að ég er syndugur maður." Slíkt getur hent lærisvein Jesú, J>egar
hann sér synd sina og ótrúmennsku í ljósi frá kærleika Jesú Krists
og hans heilaga lifernis. En - nei, ÞÁ YFIRGEFUR FRELSARINN
EKKI SYNDARANN.
Þá er einmitt hentugur timi til að hjálpa, fyrir hann, sem
koin til að kalla SYNDARA til afturhvarfs.
Hve ei'fitt er J>að ekki, einnig fyrir kristinn mann, að muna
l>að, að l>að eru SYNDARAR, SEM JESXJS FRELSAR.
Oss hættir svo við að hörfa undan og imynda oss, að l>að sé
aðailega „heiðarlegt“ fólk, sem hann frelsar. Hann gjörir SYND-
ARA hólpna! S Y N D A R A !
Allir hiinnarnir munu fylXast af FRELSUÐUM SYNDURUM,
sem um alla eilifð munu Xofa hann fyrir frelsið. Syndari, efastu ekki!
Jesús er einmitt kominn til að frelsa l>að, sem glatað var. - Frelsa
syndara og gjöra ÞÁ SÆLA.
(S.O. þýddiJ.
Fyrir hvern?
Prestur nokkur segir svo frá.
Það var tekið að kvölda, og ég
nálgaðist prestssetrið, er ég mætti
gömlum manni, sem studdist við
hækjur og dróst því hægt áfram.
Þegar ég kom nær honum, sá ég,
að andlit hans var mjög hrukkótt
og svipur þess bar áhyggjum og
kvíða vott. Eftir að ég hafði mælt
nokkrum samúðarorðum spurði ég
hann: „Eigið þér frið við Guð?“
„Æ, herra prestur,“ svaraði
hann hálfkveinandi, „undanfarin
þrjú ár hef ég margbeðið Guð um
það.“
„Já, og hefur Guð svarað bæn-
um yðar?“
„Nei, en ég þrái svarið.“
„Ágætt, en hvað segið þér nú
um það, ef þér hættuð að biðja
svona mikið um þetta og í stað
þess gjörðuð það, sem Guð biður
yður um að gjöra?“
Gamli maðurinn leit forviða á
mig, og ég hélt áfram: „Þér vitið
vafalaust, að Biblían segir ekki,
að vér frelsumst fyrir margar
bænir til Guðs um frelsi, heldur
blátt áfram fyrir trú á það hjálp-
ræði, sem hann hefur fullkomnað
og þegar er reiðubúið. Ég er viss
um það, að þér hafði heyrt um
Jesúm Krist, Drottin vorn og
frelsara.“
„Já, ég hef það.“
„Jæja, hvað hafið þér heyrt um
hann?“
„Ég hef heyrt, að hann dó á
ki’ossinum."
„Það er rétt, en nú ætla ég að
spyrja yður mjög veigamikillar
spurningar: „Fyrir hverja dó Jes-
ús?“ “
Nýr hópur skírður í Konsó
Framh. af 5. síðu
allir gert upp til hópa. Þeir hafa
fyigt í einu og öllu öllum þeim
ráðum, sem við höfum verið að
gefa þeim, og ekki þá sízt þeim
ráðum, sem Ado Guttema gaf þeim.
Það var einnig mjög hrífandi að
fylgjast með því, hvernig fólkið
úti í Nagúllí tók höndum saman
um að sjá um akra þeirra, sem i
fangelsinu sátu. Þeir skiptu því
niður á sig þannig, að fjárhags-
legt tjón biðu þeir ekki. Það er al-
veg einsdæmi, að þorpsbúar standi
svo þétt saman í máli eins og
þessu.
Á hverjum sunnudegi kemur all-
stór hópur frá Nagúllí á samkom-
urnar inni á stöðinni. Meðal þeirra
eru þá oftast nær fremstir í fylk-
ingu einhverjir úr hópi fanganna.
Þeir koma brosandi, hýrir og heilsa
manni. Þeir virðast vera mjög
glaðir og ánægðir. Ekkert bendir
til þess, að þeir hafi iðrazt þess
að hafa tekið það skref að gerast
kristnir, og við biðjum, að Guð
vilji i sannleika opna fagnaðarer-
indið fyrir þessu fólki, að þeir
mættu læra að þekkja leyndardóm
Guðs.
„er hvorki unnt að víkja eða slá
af, jafnvel þótt himinn og jörð
hrynji . . . og á þessari grein bygg-
ist allt, sem vér höfum kennt og
lifað gegn páfa, djöfli og heimi.“
(Þýtt úr málgagni Norsku lúth-
ersku fríkirkjunnar.)
„Auðvitað fyrir syndara.“
„Já, Guði sé lof, að það er satt,
en mig langar mjög gjarna að
heyra ákveðnai’a svar. Takið nú
eftir: „Fyrir hvern dó Jesús?“ “
„Fyrir oss alla,“ sagði gamli
maðurinn með áherzlu.
„Já, það er einnig satt, en þér
hafið samt ekki ennþá gefið mér
það svar, sem ég bað yður um.
Nefnið mér einhvern syndara, sem
Jesús dó fyrir."
Eftir nokkra umhugsun sagði
hann: „Ég er ekki lærður maður.“
„Það eruð þér ef til vill ekki,
en hugsið yður um andartak. Þér
segið, að Jesús hafi dáið fyrir
syndara — fyrir oss alla; en nefn-
ið einhvern einn þeirra syndara,
sem hann dó fyrir.“ Langa stund
sat hann hljóður. Andlitsdrættir
hans báru vott um innri baráttu.
Loks var eins og birti yfir honum.
Augu hans ljómuðu af fögnuði,
þegar hann sagði:
„Hann dó fyrir mig.“
„Já, það er einmitt það. Jesús
dó fyrir yður. Og nú segir Guð í
orði sínu: „Trú þú á Drottin Jes-
úm Krist.“ Hann segir ekki: „Biðj-
ið margi’a bæna.“ Viljið þér nú
ekki ti’úa því, að Jesús dó f^rir
syndir yðar — yður til hjalp-
„Jú, ég vil gjarna gjöra það,“
sagði hann með sælu brosi.
Nokkrum dögum síðar sá ég
hann niðri í bænum. Hann var að
tala við trúaðan mann. Ég gekk
til gamla mannsins og spurði:
„Getið þér nú sagt mér, fyrir
hvern Jesús dó?“
„Já, séra minn, hann dó fyrir
mig, nú veit ég það.“
„Veizt þú það, góði lesandi?“
En þetta er ritað, til þess að þér
skuluð vita, að þér eigið eilíft líf,
þér, sem trúið á nafn Guðssonar-
ins. (1. Jóh. 5, 13).
Framh. af 2. síöu
sem við höfðum frá þessum stað.
Það kom frekar fátt fólk, enda
óvant öllum slíkum samkomuhöld-
um. En það, sem verra var: Börn-
in höfðu verið vanrækt. Þegar við
báðum þau að spenna greipar og
biðja, litu þau hvert á annað spyrj-
andi augnaráði. Þau voru ekki vön
að biðja. Þau kunnu það ekki! Það
hafði enginn kennt þeim það!
Var okkur að dreyma? Vorum
við á Islandi, í kristnu landi?
Og svo segir eldri kynslóðin svo
oft: Þeir eru hræðilegir þessi ungl-
ingar á okkar dögum!
Hvar er fyrirmyndin? Hvernig
hafa þeir eldri reynzt þeim yngri?
Nú var samkomunni lokið og við
á leið heim. Við gengum í’ólega og
nutum hins bliða veðurs x ríkum
mæli. Töluðum ekki mikið, hugs-
uðum þeim mun meira.
Við gengum út fyrir veginn til
að forðast klakabungu, sem hafði
myndazt á löngu svæði.
Allt í einu heyrðum við kallað
veikri í’öddu í kyrrðinni. Við lit-
um til hægri og sáum gömul hjón
koma út um dyrnar á húsinu sinu
og ganga í áttina til okkar. Þau
höfðu verið á einni samkomunni,
en við höfðum aldrei séð þau áður.
Konan gekk aðeins á undan. Hún
var mjög gömul, klædd fallegum
peysufötum. Skref hennar voru
furðu örugg á hjarninu. En mað-
urinn hennar gekk við staf og
Gjafir til kristniboðs í októbermánuði:
Frá einstaklingum:
Frá honurh, fyrir hann og til hans eru
allir hlutir, honum sé dýrð. Róm. 11, 36,
7000 kr. T. (afhent Ó.Ó.) 5000 kr. S.P.
Strand. 500 kr. S.Þ. 500 kr. Gömul kona
500 kr. K.V. 400 kr. S.W. 400 kr. N.N.
330 kr. Z. 1000 kr. Þakklát móðir 1000
kr. B.Á. 225 kr. Þ.P. 200 kr. N. 300 kr.
B.Ó. 200 kr. J. 200 kr. Kristniboðsvinur
Vestmannaeyjum 10 þús. kr. Frá ýmsum
komst ekki eins hratt.
Við gengum upp að hliðinu, þar
sem hún beið eftir okkur við hlið
mannsins síns. Hvað vildu þessi
hjón eiginlega?
Þegar við höfðum heilsazt, tók
gamla konan til máls og sagði:
„Við erum hérna með 200 krónur,
sem við höfum safnað til kristni-
boðsins. Við vissum ekki, að það
yrði tekið við gjöfum á samkom-
unni. Og Guð blessi starf ykkar
alla daga!“
Síðan snéru hjónin við og gengu
sömu leið til baka. Nú héldust þau
í hendur, studdu hvort annað.
Þannig hafði það sennilega verið
langa, slitsama ævi.
Þau höfðu safnað saman 200
krónum til kristniboðsins og gáfu
þær með gleði og blessun í huga.
Margur mundi segja á okkar dög-
um: Tvö hundruð krónur! Hvað er
það nú á timum?
Og satt er það að sumu leyti.
Það er ekki svo ýkja mikið. En
það kann að vera, að það fylgi
þessari gjöf meiri blessun en sum-
um þúsundanna, sem gefnar eru
með öðru hugarfari og af miklum
gnægtum. Við þekkjum ekki þá
sögu, sem á bak við býr. Þess vegna
þökkum við og gleðjumst yfir
hverjum gjafara og minnumst
þeirra fyrir augliti Guðs, sem um-
hyggju ber fyrir sérhverjum ein-
staklingi.
279 kr. R.S. 500 kr. G.P. Ak. 1000 kr.
H.Z. 135 kr. G.S. 50 kr. N.N. 100 kr. Ó.S.
og G.E. 1000 kr. G.J. 300 kr. K.Á. St.-100
kr. A.J. 100 kr. M.K. 100 kr. K.H. 470 kr.
A.Þ. 100 kr. L.D. 150 kr. S.L. 200 kr. M.J.
1000 kr. G.Á. 35 kr. Or svíninu kr. 152,11.
E.E. Sth. 500 kr. Afh. Ó.Ó.: I. Hf. 500 kr.
E.S. Hf. 1000 kr. H. 70 kr. N.N. 2400 kr.
Konsókirkjan i Hf. 2305 kr. N.N. 200 kr.
S.G. 2000 kr. L.H. 200 kr. V.J. 500 kr.
Úr kristniboösbaukum.:
G.M.S. kr. 104,55. I Bitruhálsi kr. 255,21.
S.J. Hf. 131 kr. Á.G.Á. kr. 206,85. Telpa
í Hólmavík 100 kr. Ó.E. Ve. kr. 134,29.
K. og Ó. kr. 131,79.
Frá félögum og samkomum:
Kristniboðsvikan í Rvík kr. 70.096,35.
Og nú var komið að kveðjustund
á þessum stað. Við áttum eftir að
gera upp fyrir gistinguna. Við
höfðum verið þarna í tvo daga í
bezta yfirlæti og spurðum um upp-
hæðina. Svarið kom strax: „Þið
starfið fyrir svo gott málefni. Þið
þurfið ekkert að borga.“
Við stóðum agndofa ofurlitla
stund, en þökkuðum síðan og
kvöddum með bsen í huga.
Og enn er haldið áfram að ferð-
ast. Það skiptast á skin og skúrir.
Verkefnin eru næg. Gleymum ekki
að biðja fyrir þeim, sem fagnaðar-
erindið flytja. Þeir þurfa- einnig á
því að halda!
Á sínum tíma fékk Norska lúth-
erska kristniboðssambandið þung-
ar ákúrur fyrir það að hafa svo
marga innlenda stai’fsmenn. Þeim
var nær að gefa meira til kristni-
boðsins, sagði fólk.
En á seinni ái’um hafa þeir hin-
ir sömu, sem hæst höfðu þá, tek-
ið upp sömu aðferð, því að kristni-
boðið og heimastarfið verður að
haldast í hendur, einnig á fslandi!
Alls staðar vantar verkamenn!
„Uppskeran er mikil, en verka-
mennirnir fáir. Biðjið því herra
uppskerunnar, að hann sendi
verkamenn til uppskeru sinnar.“
Timinn er naumur. „f dag get-
um vér borið fram fagnaðartíð-
indin. En ef vér þegjum og bíð-
um þangað til í býti á morgun, þá
mun það oss í koll koma. Við skul-
um því fara og flytja fagnaðartíð-
indin.“ .(2. Kon. 7. 9.)
LEIFTURMYNDIR...