Bjarmi - 01.05.1975, Blaðsíða 10

Æskan vitnar um Krist
Arba Minch, 3. marz 1975.
Kæru vinir.
Eþíópía lifir örlagatíma. — í dag
blakta fánar um allan bæinn í til-
efni af því, að ár er liðið, síðan
byltingin hófst. Einkunnarorð bylt-
ingarinnar eru: „Eþíópía fyrst“.
Margt gott og viturlegt hefur ver-
ið sagt og ritað síðan. Ýmsar breyt-
ingar hafa líka átt sér stað. Fjöl-
miðlar um allan heim hafa fylgzt
með því. Mun ykkur vera það
kunnugt. Nú síðustu vikumar hef-
ur borið mest á fréttum frá Erí-
treu. Það er mikið slys, að ekki
skuli hafa tekizt betur til um lausn
Erítreuvandamálsins. Lausn vand-
ans hefur kannski aldrei verið f jær
en nú. Verður erfitt að lægja allt
það hatur, sem bræðravígin hafa
valdið.
Allir kristniboðar eru nú farn-
ir frá Erítreu. Sænska kristilega
hreyfingin Evangeliska Foster-
landsstiftelsen hefur starfað þar í
yfir hundrað ár. Evangelisk lúth-
ersk kirkja í fylkinu er sjálfstæð
og hefur aðeins óbeint samstarf
við Mekane Jesús kirkjuna, lúth-
ersku kirkjuna, sem við tilheyr-
um. Við höfum því fylgzt heldur
lítið með vexti og viðgangi kirkj-
unnar í Erítreu.
Það er upplýst í fréttum frá
ríkisstjóminni hér í landi, að f jöru-
tíu af hundraði Erítreumanna séu
múhameðstrúar. Koptiska kirkjan
á sterkar rætur á meðal Tígre-
manna, en flestir Erítrear tala
tígrinja. Biðjum fyrir trúbræðrum
okkar í Erítreu. Guð gefi, að þess-
ir erfiðu tímar verði til þess, að
þjóðin leiti Guðs.
Hér í Eþíópíu hafa einnig skap-
azt ný viðhorf fyrir kirkjuna. AI-
menn fræðsla, lestrarkunnátta og
nokkur kunnátta í amharisku, sem
fylgdi útbreiðslu fagnaðarerindis-
ins vakti menn til umhugsunar um
réttarstöðu sína. Því var kirkjan
oft sökuð um að grafa undan léns-
skipulaginu og valdi jarðeigend-
anna.
Undir hinni nýju herstjórn, sem
stundum hefur virzt vera komm-
únistísk, hefur ríkt nokkur óvissa
um, hver staða kirkjunnar mundi
verða. Það var því gott að heyra,
að framkvæmdastjóri Mekane
Jesús kirkjunnar, síra Gudine
Tumsa, lýsti því yfir, skýrt og
skorinort, að kirkjan er aðeins
gefin undir vald Drottins Jesú
Krists. Hún á að hlýða orði Guðs,
og hlutverk hennar er að útbreiða
fagnaðarerindið til svo margra sem
unnt er.
í Hagre Mariam er ein norska
kristniboðsstöðin. Þar trufluðu
jarðeigendur starf kirkjunnar all-
mikið um tíma. Skólum í hérað-
inu var lokað og bömum hótað
öllu illu. Predikarar og söfnuðir
gátu ekki starfað eðlilega. Sumir
flúðu jafnvel. Kristniboðarnir flúðu
einnig frá stöðinni um tíma, þeg-
ar skothríðin var ískyggilega
nærri, og sögur gengu um, að taka
ætti höndum starfsmenn kirkjunn-
ar. Eftir að fulltrúar kirkjunnar
gerðu herstjórninni í Addis Abeba
aðvart um þessa atburði, var nýr
héraðsstjóri settur. Hann sá um,
að skólar og kirkja gætu haldið
áfram starfi sínu.
Því er ekki að leyna, að „frelsis-
bylgjan“, sem gekk yfir landið, olli
óróa. Menn læra aðeins cif reynslu,
hvað frelsi er og hver takmörk
þess eru. Innan okkar hóps hefur
þessa líka gætt. Við kristniboðar
höfum líka séð, að okkar hlut-
verk verður að breytast, frá stjórn-
anda til þjóns, sem líka er biblíu-
legt. Megi Guð gefa okkur ráð til
að læra lexíuna, sem Jesús kenndi
lærisveinum sínum, þegar hann
þvoði fætur þeirra. Fræðilega er
lexían auðveld, en í daglega lífinu
getur hún reynzt erfið.
Á sjúkrahúsinu hefur verið anna-
samt að undanförnu. Aðsóknin hef-
ur aldrei verið eins mikil og síð-
ustu tvo mánuðina. Margir eru
þeir, sem heyra Guðs orð á sjúkra-
húsinu. Biðjið þess með okkur, að
bæði það, sem sagt er og gert á
sjúkrahúsinu, megi vera vitnisburð-
ur um Drottin Jesúm.
Einn morguninn, er ég fór stofu-
gang, kom ég að rúmi stúdents,
stúlku frá Addis Abeba, sem er í
skylduvinnu hér í fylkinu Gamu
Gofa. Á náttborðinu lá bréfmiði,
sem hún hafði skrifað á á ensku:
„I am a Christian, I am happy,
praise the Lord.“ (Ég er kristin,
ég er hamingjusöm, lofið Drott-
in). Ég spurði stúlkuna, hvort hún
hefði skrifað þetta. „Já,“ svaraði
hún brosandi, tók miðann af borð-
inu og stakk honum niður í skúff-
una. Það leyndi sér ekki, að játn-
ing hennar var sönn. Hún sagð-
ist tilheyra rétttrúnaðarkirkjunni
(kirkju kopta). Dagana, sem hún
lá hér, las hún bók eftir vin okk-
ar, Jóhannes Sandved, kristniboða:
Yicirta, þ.e. Fyrirgefning. í vinnu-
búðunum, sem hún tilheyrir, voru
tveir trúaðir piltar, sem ætluðu að
hafa biblíulestra meðal stúdenta.
Þeir voru þá dregnir á lögreglu-
stöðina og þeim bannað að efna
til kristilegrar samkomu í vinnu-
búðunum. Ég spurði annan pilt-
inn, sem er trúaður Konsópiltur,
hvað þeir gerðu þá. Hann svaraði:
„Það eru kirkjur í héraðinu hér í
kring, og þangað megum við fara
á sunnudögum."
Meðan ég var að tala við Konsó-
piltinn, söfnuðust margir stúdent-
ar kringum okkur. Við gáfum þeim
guðspjöll og önnur rit, sem við
höfðum með okkur í bílnum. Það
var slegizt um að ná í þau, en við
tókum eftir því, að þeir stungu
þeim vandlega inn á sig, áður en
þeir sneru aftur til vinnubúðanna.
Biblíunámskcíðið í Vatnaskógi
Ráðgert er, að biblíu- og kristniboðsnámskeið verði í Vatnaskógi
dagana 2.-9. september. Von er á heimsókn frá Noregi. Gudmund
Vinskei, Afrikuframkvæmdastjóri Norska lútherska kristniboðs-
sambandsins, verður meðal kennara á námkeiðinu, a.m.k. nokkra
daga. — Nánar verður skýrt frá þessu síðar, þegar nær dregur.
^__________________________________________________________________j
10