Bjarmi - 01.03.1978, Blaðsíða 9
Sumar kristniboðsstöðvarnar hef-
ur orðið að yfirgefa. Predikarar
þyrftu að vera fleiri. Það vantar
leiðbeinendur. Við þurfum að efla
starfið meðal kristinna Eþíópíu-
manna.
Ég kom í sorgarhús, áður en
guðsþjónustan byrjaði hér í dag.
Ungur maður, faðir, var hrifinn
á brott í styrjöldinni og óróanum
í landinu. Eftir sátu ekkjan, Aber-
asj, og lítill sonur þeirra. Ég þekki
þau vel, bæði tvö. Þau hafa starf-
að á sjúkrahúsinu. Ég bið þess, að
ekkjan verði ekki beisk í lund. í
kærleika sínum getur Guð líka um-
breytt sorginni.
Önnur ekkja liggur á sjúkrahús-
inu. Hún var sjálf vottur að því,
er sex börnum hennar var grand-
að. Sjálf var hún með skotsár á
báðum handleggjum. Hún þurfti
að skríða sex daga á hnjánum til
þess að sækja hjálp. Hún sleikti
döggina af grasinu til þess að svala
sárasta þorstanum.
Tryggur hundur hennar fylgdi
henni og rak hungraðar hýenur í
burtu á nóttunni. Þannig kom hún
til sjúkrahúss okkar. Þetta eru ekki
einu ekkjurnar.
Talið er, að um 600 þúsund eþí-
ópsk böm séu föðurlaus sakir
ófriðarins í landinu. Vegna her-
útboðs fara karlmenn úr mörgum
héruðum að heiman. Akuryrkja
fer þá í handaskolum, og er þá
vá fyrir dyrum. Erlendar hjálpar-
stofnanir hafa reynt að bæta úr
brýnustu þörf, en eiga erfitt um
vik vegna almenns öryggisleysis.
í sjúkrastarfinu er orð Guðs boð-
að. Það hefur áhrif á sjúklinga og
fylgdarfólk þeirra. Ég ætla að
segja ykkur frá einum. Hann kom
langt sunnan úr landi og hafði stór
skotsár á handlegg og læri og
þurfti að vera margar vikur á
sjúkrahúsinu hér. Þar lærði hann
ýmis einföld, kristin sannleiks-
atriði, sem hann hafði heyrt áður,
en nú risti þetta allt dýpra í huga
hans.
„Ertu kristinn?“ spurði ég.
„Nei, en mig langar til að verða
það.“
„Kanntu að lesa?“
„Næsti læsi maðurinn er í ná-
grannabyggð. Hann getur hjálpað
mér. Hann er predikari og kallar
fólk saman á samkomur.“
„Heimsækir hann byggðina þína
núna?“
„Hann gerði það áður fyrr, en
nú þorir hann það ekki vegna
óróans.“
„Sækja sveitungar þínir guðs-
þjónustur á sunnudögum?"
„Þeir gerðu það áður, en nú er
mikil óregla á því.“ —
Nú er þessi maður farinn til
heimkynna sinna. Þar er enginn
kristniboði, en kristnir samlandar.
Skyldi hann geta borið vitni um
Krist meðal þeirra, sem vilja hlusta
og trúa?
Loks vil ég minnast á „Móse“
litla. Það var fimmtudagskvöld.
Rauðakrossbíll kom frá Awasa
með þriggja daga gamalt barn,
sem hafði fundizt í skurðinum við
veginn fyrir utan bæinn. Það var
í poka ofan á hrísi niðri í skurð-
inum. Örvæntingarfull móðir sem
hvorki hefur átt mann né peninga,
hefur skilið það eftir.
Nú komu þeir með það. Hvort
við gætum hjálpað? Auðvitað. Og
það fékk fæðu, föt og umhyggju.
Nafnið „Móse“ á vel við!
Þakkarfórn
HAGERE MARYAM: Guðsþjón-
ustan hér verður okkur ógleyman-
leg. Kirkjan var troðfull af fátæku
fólki. Margir stóðu upp og þökk-
uðu Guði. Brauð og vín var látið
ganga milli bekkjaraðanna, er við
neyttum heilagrar kvöldmáltíðar.
Þarna voru líka flóttamenn, sumir
sviptir öllum eigum sínum. Mæð-
EÞÍÓPÍA:
Töframaður fekiim
Meöal fólks í Arbigona í Eþíópíu
hefur ríkt voldugur töframaSur.
Hann er nefndur Koke, og hefur
hann veriS guS í augum fólksins.
Var sagt, aS só, sem liti hann
augum, mundi deyja. Norskur
kristniboSi reyndi fyrir nokkru aS
komast til hans ásamt innlendum
predikara, en tókst ekki. Töfra-
maSurinn hefur talaS til fólksins
gegnum vegg. Hann hefur haft
meira en hundraS konur í kring-
um sig, hverja í sínum kofa.
Þegar byltingin var gerS í Eþí-
ópíu, voru þúsundir ungra náms-
manna sendir út um landiS til aS
þjóna hinum nýju yfirvöldum. Var
töframaSurinn Koke þá neyddur
til aS koma út úr „helgidómi" sín-
um. Ungu mennirnir tóku hann og
settu hann í varShald, — án þess
aS detta niSur dauSir.
Enginn veit, hversu margar af
konunum hafa horfiS síSan, en
mörg þúsund áhangenda hans eru
orSnir kristnir.
ur með komabörn á bakinu. Ungir
og gamlir.
Við verðum að segja frá sam-
skotunum. Karfan gekk mann frá
manni, peningarnir voru lagðir í
hana, en síðan skyldi selja á upp-
boði ýmsar afurðir, sem fólkið
gaf. Þarna var maís, kaffibaunir
og mjólk. Var fljótlegt að afgreiða
það.
Síðan gekk ungur Gúdsímaður
fram með geithafur. Hann lyfti
honum upp á ræðustólinn. Hafur-
inn stóð þarna stilltur vel og lit-
aðist um, meðan ungi maðurinn
bar fram vitnisburð. Þetta var
þakkargjöf fyrir hjálp Guðs.
Fólk tók að bjóða í hafurinn.
Hann stóð þolinmóður, þangað til
verðið var komið upp í tvö þús-
und krónur. Þá var hann tekinn
niður og bundinn við orgelstólinn.
Þar stóð hann, meðan lokasálmur-
inn var sunginn og leikið undir.
Hann var svolítið hræddur. Sjálf-
sagt. hefur hann aldrei heyrt orgel-
tóna fyrri.
Biblían metsölubók
ADDIS ABEBA: Tímarnir eru
vondir, já, hrikalegir. Daglega sjá-
um við fólk í sorgarklæðum. Hér
er nú varla nokkur, sem hefur ekki
misst einn eða fleiri af ástvinum
sínum. Fólkið hefur orðið fyrir
vonbrigðum: Sú paradís, sem það
vænti, þegar byltingin var gerð
fyrir rúmlega þremur árum, kom
ekki. Hatur, morð, rán og lögleysi
hafa orðið hinir súru ávextir bylt-
ingarinnar.
Vígorðin: „Guð er enginn til“,
hrifu til að byrja með, einkum
ungt fólk. En nú líta margir svo
á, að ógæfan, sem dunið hefur yfir
landið, sé refsidómur frá Guði.
Aldrei hefur fólk beðið eins mikið
um kristileg rit og nú, og Biblían
er metsölubók.
Við kristniboðar lítum ekki svo
á, að starfi okkar sé lokið í Eþí-
ópíu. Enn eru hér stór, fjölbýl
svæði, þar sem fólk hefur ekki
heyrt boðskapinn um Jesúm Krist.
Það er kvöl okkar.
Það er ekkert óðagot á okkur,
þó að hér ríki ófriður, ókyrrð og
óvissa. Kristniboðsskipunin stend-
ur mitt á milli máttugra orða Jesú:
„Allt vald er mér gefið á himni
og jörðu,“ og: „Sjá, ég er með yður
alla daga, allt til enda veraldar-
innar.“ Þetta er djörfung okkar.
Guð hjálpi okkur til að fullkomna
þjónustuna hér.
9