Bjarmi - 01.03.1978, Blaðsíða 12

Köllunin til kristniboðs er ákaf-
lega persónulegt mál og snertir
fyrst og fremst Guð og einstakling-
inn.
Rétt er það, að söfnuðurinn hef-
ur fengið köllunina til kristniboðs,
og hann kemur henni á framfæri
við hinn einstaka kristniboða. En
hitt er jafnrétt, að kristniboðinn
fær köllunina beint frá Guði fyrir
heilagan anda. Þegar hið beina kall
Guðs fær staðfestingu af kalli safn-
aðarins, getur kristniboðinn farið
af stað. Það lærum við af Biblí-
unni, og það hef ég sjálfur lært af
reynslunni.
Söfnuðurinn í Antíokkíu fékk
skilaboð um að taka Bamabas og
Sál frá og senda þá sem kristni-
boða. Báðir höfðu þeir fengið köll-
unina beint frá Guði, og það var
sú köllun, sem hlaut staðfestingu
í kristniboðavígslunni í Antíokkíu.
Sjá Post. 13,lnn.
Köllun mín
Ég fékk köllunina, þegar ég var
bam, og var vígður af Skagestad,
biskupi, í dómkirkjunni í Stafangri
26. júní 1946.
Báðir þessir atburðir marka í
vitímd minni þáttaskil í lífi mínu.
Hið beina kall frá Guði fékk ég
mjög snemma. Núna eru 47 ár síð-
an, en atburðurinn hefur grópað
sig svo í hugann, að ég man það,
eins og það hefði gerzt í gær.
Mamma og pabbi veittu okkur
kristilegt uppeldi. Við vomm látin
fara í sunnudagaskólann á hverj-
um sunnudegi. Það kom fyrir, að
við vildum eiga frí einn og einn
sunnudag, en við það var ekki kom-
andi. Nú er ég innilega þakklátur
foreldrum mínum fyrir, að þau
tóku þetta svona föstum tökum.
Meðal kennara okkar vom tveir
kristniboðsnemar. Þeir hétu Kar-
sten Berge, sem varð kristniboði
á Madagaskar og síðar heimastarfs-
maður, og Samuel Samuelsen, en
Köllun til kristniboðs
ÚTVALINN
AF GUÐI
hann varð kristniboði í Kína og er
nú prestur í Svíþjóð. Hinn síðar-
nefndi var kennari i biblíubekkn-
um. Þessir menn höfðu djúptæk
áhrif á mig og stuðluðu að því að
styrkja kristniboðsköllun mína.
Ég á líka góðar minningar úr
drengjafélaginu „Framtíðinni“ og
úr yngri deild Kristniboðsfélags
æskumanna í Stafangri. Það var
stórfenglegt að hlusta á kristni-
boðana segja frá Kína og Madaga-
skar. Hin fjarlægu lönd kveiktu í
ímyndunaraflinu og tóku okkur
tökum, sem aldrei slöknuðu alla
ævi okkar.
Síðar eignaðist ég andlegt heim-
ili í Kristniboðsfélagi æskunnar,
og andrúmsloftið þar hafði úrslita-
áhrif í þá átt að staðfesta köllun-
ina til kristniboðs. En þótt frá-
sagnir kristniboðanna hrifu ungu
drengina í drengjafélaginu og
kristniboðið yrði háleitt í augum
okkar, ríkti þó óvissa í huga mér
um eitt atriði: Ég gæti aldrei orð-
ið kristniboði. Það yrði allt of óviss
framtíð að yfirgefa öryggið í
heimalandinu, skilja við þá, sem
mér þótti vænt um, og setjast að
í fjarlægu og ókunnu landi annars
staðar á hnettinum. Þetta varð mér
ærið umhugsunarefni, um það bil
sem ég var tólf ára.
Úrslitaákvörðun
Þegar ég gekk í sjötta bekk, var
Sören Lura kennari minn í kristin-
fræði. Hann var kennari af gamla
skólanum og bar mikla umhyggju
fyrir velferð nemendanna. Honum
brann í mun að leiða þá til Jesú.
Það var í einni kennslustundinni
hjá honum, að hin áhrifamikla köll-
unarstund Guðs í lífi mínu rann
upp. Ég get lifað þetta upp aftur
enn þann dag í dag, þó að erfitt
sé að lýsa því með orðum. Má
vera, að ritningarorðin í Jer. 20,7
feli það í sér: „Þú hefur talið svo
um fyrir mér, Drottinn, að ég lét
sannfærast, þú tókst mig tökum og
barst hærra hlut.“
Það var eins og ég yrði hrifinn
andartak í burtu frá stundinni í
skólanum og kennslunni og yrði að
taka úrslitaákvörðun. Ég heyrði
enga rödd, sá engar sýnir, en spurn-
ingin, sem ég átti að svara, var
eins skýr og greinileg og ég hefði
heyrt hana með eyrunum: „Ertu
fús til þess að verða kristniboði?“
Mér fannst eins og lagt væri fast
að mér á undarlegan hátt, og svar-
ið gat ég ekki orðað á annan veg
en þennan: „Já, Drottinn, ég vil
verða kristniboði". Undursamleg
gleði kom í kjölfar þessarar
reynslu, og ég vissi á sömu stundu,
að ég hefði tekið mikilvægustu
ákvörðun ævi minnar.
Þetta stóð aðeins í nokkrar sek-
úndur, og síðan var ég aftur hjá
púltinu og fylgdist með kennslunni,
eins og ekkert hefði í skorizt.
Svar við bæn
Mörgum árum síðar var mér
sagt, að langamma mín hefði fyrir
löngu verið viðstödd vígslu kristni-
boðspresta í dómkirkjunni í Staf-
angri. Hún varð djúpt snortin, og
á leiðinni heim bað hún Guð þess,
að einhver af ástvinum hennar
yrði líka kristniboði. Ég efast ekki
um, að kristniboðsköllun mín var
svar Guðs við bæn hennar. „Áður
en ég myndaði þig í móðurlífi, út-
valdi ég þig, og áður en þú komst
af móðurkviði, helgaði ég þig“
(Jer. 1,5).
Þrjú ár liðu, og ég var að því
kominn að hvarfla í burtu frá Guði.
Þó að ég bæri mikla virðingu fyrir
trúuðum mönnum og fyndist fall-
egt að sjá æskuna fylgja Jesú, gat
ég ekki tekið af skarið sjálfur.
En einn góðan veðurdag rann
það upp fyrir mér, hversu innan-
tómt lífið í heiminum væri, og að
Lína Sandell hefði rétt fyrir sér:
„Lifðu Jesú, ekkert annað er og
verður lífsins hrós“. Ég „tók
ákvörðun“, steig skrefið til Guðs
og vildi fylgja Jesú.
Staðfesting
Hið fyrsta, sem gerðist, þegar ég
eignaðist líf í Guði, var það, að
köllunin til kristniboðs varð lifandi
á ný og kom með miklu afli. Hún
var „geymd“ innra með mér, og
ef ég vildi gera alvöru úr þeirri
ákvörðun, sem ég hafði tekið, hlaut
ég að verða kristniboði.
„Hann er friðþæging fyrir synd-
12