Bjarmi - 01.03.1978, Blaðsíða 13

ir vorar og ekki einungis fyrir vor-
ar syndir, heldur líka fyrir syndir
alls heimsins“ (1. Jóh. 2,2). Með
því að Jesús var frelsari minn og
frelsari alls heimsins, þurfti að
boða öllum þjóðum fagnaðarer-
indið. Af óskiljanlegum ástæðum
var ég tekinn frá til þessa verks.
í augum mínum varð það að vera
kristinn hið sama og að verða
kristniboði. Yrði ég það ekki, þá
brygðist ég köllun minni til að
verða kristinn og mundi missa lífið
í Guði. Þetta var mér alveg ljóst.
Það er ekki unnt að vera kristinn
án þess að hlýða kallinu til ævi-
starfsins, sem Guð hefur ákvarðað
okkur til handa.
Auðvitað táknar þetta ekki, að
allir eigi að fara út á kristniboðs-
akurinn. Guð hefur sínar fyrirætl-
anir með einn og sérhvern mann
og gefur börnum sínum mismun-
andi náðargáfur og ólík verkefni.
En allt á að stuðla að eflingu safn-
aðarins og útbreiðslu guðsríkis í
heiminum.
Ég var svo við framhaldsnám á
stríðsárunum, þegar Þjóðverjar
höfðu hernumið landið. Það voru
erfiðir tímar. Framtíðarhorfur
voru allt annað en bjartar. En við
þökkum Guði fyrir reynslutímann,
sem við urðum að þola. Hann hef-
ur orðið okkar kynslóð dýrmætur,
ekki sízt baráttan, sem kirkjan
varð að heyja, og gildi þeirrar bar-
áttu varðandi skoðun okkar á fagn-
aðarerindinu. Það voru vægðar-
laus átök við eðli djöfulsins, eins
og það birtist í einræðisstefnum
og lítilsvirðingu þeirra á mannin-
um og frelsi samvizkunnar.
Guð ryður brautina
Mér veittist að vinna að kristni-
boði þrjú starfstímabil á Madaga-
skar. Það var blómlegur tími.
Starfið var ekki alltaf auðvelt, en
ég komst að raun um, að Guð fór
ávallt á undan og ruddi brautina,
og það styrkti kristniboðsköllun-
ina. Erfiðar stundir voru margar,
og það kom fyrir, að mjög reyndi
á djörfungina. Þá stoðaði ekki að
styðjast við tilfinningar og óraun-
sæjar hugmyndir um kristniboðið.
Það stenzt ekki í hversdagslífi
kristniboðans. Það var tvennt, sem
varð mér alltaf til hjálpar: Að
Guð vildi, að allir menn yrðu hólpn-
ir, og að ég hafði fengið köllun til
að vera kristniboði og mér var
ætlaður starfsvettvangur á Ma-
dagaskar.
TVÆR
KRISTNIBORSVIKUR
Á AKRANESI var hin árlega kristni-
bodsvika haldin á vegum Kristni-
boðssambandsins og KFUM og K
á Akranesi dagana 15.-22. ianúar.
Höfðu siðarneindu félögin annazt
allan undirbúning vikunnar. Ræðu-
menn voru kristniboðarnir, Skúli og
Jónas, svo og heimastarfsmennirn-
ir, Benedikt og Gunnar. Auk þeirra
töluðu sóknarpresturinn, sr. Björn
Jónsson, sem flutti ávarp fyrsta
kvöldið, Ingunn Gísladóttir, hjúkr-
unarkona, sr. Jónas Gíslason og
sr. Hjalti Hugason. Tvær barna-
samkomur voru í vikunni. Auk þess
kynntu Skúli og Ingunn kristniboðið
á sjúkrahúsinu einn daginn. — Jó-
hannes Ingibjartsson, form. KFUM
á Akranesi, stjórnaði flestum sam-
komunum. — Seinni sunnudaginn
prédikaði biskupinn, Sigurbjörn
Einarsson, við guðsþjónustuna i
kirkjunni, en sóknarpresturinn þjón-
iaði fyrir altari. Nokkur ungmenni,
bæði frá Reykjavik og Akranesi,
aðstoðuðu á samkomunum með
söng. — Á samkomunum gáfust
kristniboðinu rúmlega 900 þúsund
krónur.
Þolinmæði er sú höfuðdyggð, sem
nauðsynleg er í starfi kristniboð-
ans. Okkur hættir til að verða
óþolinmóðir og krefjast þess, að
í öllu verði farið að okkar ósk. En
þolinmæðin ein vinnur þrautir all-
ar, og þeir kristniboðar einir, sem
læra þá list að vera langlyndir,
njóta velgengni í starfi. Ég verð
að játa, að einmitt í þessu efni
hef ég glímt við mestu erfið-
leikana.
En umfram allt er þörf á kaér-
leika, kærleika Krists. Það er hann,
sem kristniboðinn á að bera vitni
um, og það er hann, sem hann á
að gera að veruleika í lífi sínu og
starfi.
Ég hef að vísu oft brugðizt í
þessu efni, en ég hlýt þá að þakka
Guði fyrir, að hann hefur sýnt, að
hann getur komið áformum sínum
í framkvæmd, hvað sem mér líð-
ur. Ávöxturinn af starfi kristni-
FRÁ STARFINU
Bachmann, sr. Gísli Jónasson, Ing-
unn Gisladóttir. sr. Jón Dalbú Hró-
bjartsson, Valdís Magnúsdótir, Gísli
Arnkelsson, Katrín Guðlaugsdóttir
og Sigríður Jónsdóttir, Keflavik.
Kristniboðið var að venju kynnt i
máli og myndum. Fjölbreyttur söng-
ur var á samkomum vikunnar. Mar-
grét Hróbjartsdóttir söng einsöng,
ungar stúlkur úr Reykjavik sungu
sum kvöldin með gítarundirleik,
Kristið æskufólk i Keflavik söng og
bar fram vitnisburð sinn eitt kvöld-
ið. Loks söng æskulýðskór KFUM
og K á síðustu samkomunni. Jónas
Þ. Þórisson stjórnaði samkomunum.
Hann prédikaði einnig við guðs-
þjónustu í kirkjunni sunnudaginn
29. janúar, en sóknarpresturinn
þjónaði fyrir altari og hafði altaris-
göngu. Siðasta kvöldið buðu kon-
urnar í Kristniboðsfélaginu í Kefla-
vik æskulýðskórnum og öðrum gest-
um úr Reykjavík til kaffidrykkju i
Kirkjulundi, safnaðarheimili kirkj-
unnar. Á vikunni gáfust til kristni-
boðsins rúmlega 85 þúsund krónur.
boðans er verk Guðs, og það, sem
synd og breyzkleiki mannsins hafa
spillt, hefur Guð reist aftur við.
„Ég hef útvalið yður“
Það kann að vera, að einhver
hafi tekið sérstaklega eftir fyrir-
sögn þessarar frásögu: „Útvalinn
af Guði“. Hefur maðurinn ekki
nokkuð háar hugmyndir um sjálf-
an sig? Margir ungir menn, sem
laðast að kristniboðastarfinu, þora
varla að segja, að þeir hafi köllun
til að verða kristniboðar. Slíkt
væri að þykjast vera eitthvað,
segja þeir.
Ég skil, að þeir hika við að nota
stór orð, og ég er samþykkur því,
að menn séu raunsæir. Samt held
ég, að þeir geti í mörgum tilvik-
um notað orðið kristniboðsköllun.
„Ekki hafið þér útvalið mig, held-
ur hef ég útvalið yður“,segir Jesús.
Enginn kýs sjálfur að fá köllun
/ KEFLAVIK hófst önnur kristni-
boðsvika, sama kvöldið og vikan á
Akranesi endaði, þ. e. 22. janúar.
Auk kristniboðanna, Skúla og Jón-
iasar, og heimastarfsmanna, Bene-
dikts og Gunnars, töluðu eftirtaldir
ræðumenn á samkomunum: Sr.
Ólafur Oddur Jónsson, sóknarprest-
ur, Ástráður Sigursteindórsson,
Margrét Hróbjartsdóttir, Halla
13