Bjarmi - 01.05.1978, Blaðsíða 3

skrifar frd Eþíópíu
og frjálst að starfa
hlýzt aí, þegar árferði er óhag-
stætt.
Ykkur er kunnugt um, að Konsó-
menn byggja stalla í fjallshlíðun-
um til þess að nýta regnvatnið.
Ég hef ekki tekið eftir því fyrr,
að stallamir sjást ekki bara á rækt-
uðum ökrum, heldur einnig í þyrni-
grónum óræktarsvæðum. Þeir hafa
þurft að leggja niður akra og flytja
þá á frjósamari staði. Þarna sjást
merki eftir óhemjumikla vinnu,
þar sem steingarðamir eru upp
eftir öllum fjallshlíðunum. — Um
hjálparstarfið skal ég skrifa öðru
sinni.
Ég fékk að sjá skógræktina á
tveim stöðum. Það er ótrúlegt að
sjá mannhæðarhá tré eftir eitt ár
á hrjóstmgum melum. Um 80%
af plöntunum hafa fest rætur.
Þetta verður nytjaskógur eftir
fá ár.
En aðaltilgangurinn er að binda
jarðveginn. í skjóli trjánna nær
gras að vaxa og skjóta dýpri rót-
um en þar sem sólin brennir það,
og vatn binzt í jarðveginum. Þann-
ig á þetta að efla frjósemi lands-
ins.
Ég sá einnig verkstæðin tvö,
þar sem Konsómenn smíða rokka.
Bómullariðnaður, á sinn fmm-
stæða hátt, er veruleg tekjulind
hjá Konsómönnum. Með bættri
tækni ætti var.a þeirra að hækka
í verði.
Á sjúkraskýlið er mikil aðsókn.
Tvær hjúkrunarkonur sjá um starf-
ið þar ásamt Káte og Volde, hjúkr-
unarmönnunum, og mörgum að-
stoðarmönnum þeirra.
Mér varð hugsað til fyrstu komu
minnar til Konsó 1960. Sjúkling-
arnir koma nú flestir fyrr vegna
sjúkdóma sinn en þeir gerðu. Meiri
hluti sjúklinganna em þrifalegri
til fara. En hvemig er hægt að
ætlast til hreinlætis þar, sem vatn
er af svo skornum skammti, að það
er eingöngu notað til drykkjar og
matargerðar? Því var gleöilegt að
sjá vatnsþrærnar og konur við
fataþvott við djúpvatnsbrunn, sem
boraður hefur verið rétt hjá stöð-
inni.
Sjúklingar lágu í öllum rúmum
á sjúkraskýlinu. Margir koma fár-
veikir, bornir á börum. Oft er sjúk-
dómurinn malaría eða annar smit-
næmur sjúkdómur, sem læknast á
skömmum tíma með góðum lyfj-
um. Menn fá þama hjálp ótrúlega
ódýrt.
Á hverjum morgni er stór hóp-
ur manna, sem heyrir Guðs orð við
sjúkraskýlið. Aldrei virðist þörfin
hafa verið meiri en nú að boða
Guðs orð þar, sem því verður við-
komið.
Andstreymi og vakning
Starfsmenn, prédikarar, em fáir.
Það er andstaða gegn kristinni trú
hjá nokkrum áhrifamönnum, sem
margir hverjir hafa gengið í skóla
á kristniboðsstöðinni, en hafa nú
snúið sér að öðrum boðskap um
sæluríki hér á jörð. Svo nauðsyn-
legt sem það er að leiðrétta kjör
fólksins, þá er það sorglegt, að til
þess skuli valin leið, þar sem ekki
er rúm fyrir Guð, sem er skapari
okkar og frelsari.
Ég átti tal við sr. Berisha Húnde.
Hann er stöðvarstjóri í Konsó.
Hann hefur yfirumsjón með starfi
kristniboðsins í héraðinu.
Hann kvartaði undan því, að
deyfð væri í starfi kirknanna næst
stöðinni. Taldi hann ástæðuna vera,
að menn væm uppteknir við stjórn-
málafundi, bæði leikmenn og prest-
ar. Olli þetta honum áhyggjum,
einkum það, að góðir vinir hans
og samstarfsmenn virtust hafa
kólnað í kærleika sínum til Drott-
ins. Er þetta fyrirbænarefni, sem
ég vil hér með leggja fyrir ykkur
kristniboðsvini.
Hins vegar hafði Berisha góðar
fréttir að segja af starfinu í Kolme.
Þar er vakning. Orð Guðs berst
mann frá manni, óháð launuðum
starfsmönnum. Sagði hann, að
vakningin næði næstum til alls
Jóhannes Ólafsson, lœknir.
fólksins. Bændafélagið þar á staðn-
um væri mótað af því, að leiðtogar
og félagar eru kristnir.
Vakningin berst nú til nærliggj-
andi byggða. Við höfum þá einnig
þakkarefni að bera fram fyrir
Drottin í bænum okkar. —
Ungur piltur liggur hér á sjúkra-
húsinu. Hann er með stórt skotsár
á fótleggnum. í gær var sárið
hreint, þannig að ég gat lokað því
að mestu. Meðan hann lá á skurð-
borðinu og við vorum að undirbúa
aðgerðina, segir hann: „Þið verðið
að biðja Drottin um að blessa að-
gerðina, ég er kristinn.“
Hér var einn ávöxtur vakningar-
innar í Kolme. Það var ljúft að
finna samfélag andans við þennan
nýja vin minn frá afskekktu hér-
aði, sem ljós fagnaðarerindisins
hefur runnið yfir nær 2000 árum
eftir, að Drottinn Jesús gaf sjálfan
sig fyrir syndir allra manna, til
hjálpræðis hverjum, sem trúir.
Með einlægum kveðjum.
Jóhannes Ólafsson.
FLESTEGGÁSUNNUDÖGUM
„Hvernig bar paö til, að pú fórst
aö taka pátt í kristniboösstarfinu?“
„Ég lœröi paö heima hjá mömmu
og pabba. Viö vorum víst fátœkari
en flestir aörir um pær mundir. Viö
áttum sjö eöa átta hcenur, og egg-
in, sem pœr verptu á sunnudögum,
voru kristniboösegg. Þau voru seld
sér og peningarnir lagöir í kristni-
boðsbaukinn. En viö tókum eftir
pví, aö viö fengum flest egg á
sunnudögum. Þetta haföi áhrif á
mig. Mér pykir svo vænt um aö
fá nú aö taka pátt í starfinu í vín-
garöi Drottins“. Þýtt.
3