Bjarmi - 01.07.1978, Blaðsíða 14

Þegar þjóð
tekur
að vakna
Minningar
írá stiíðsárunum
í Finnlandi
eftir
FRANK MANGS
SlÐARI HLUTI
Ég er að hugsa um bréf, sem ég
fékk. Það kom frá Eystrasalti og
var undirritað mörgum nöfnum.
Öll kristilegu félög bæjarins höfðu
komið sér saman um að halda
vakningarsamkomur, og nú lang-
aði fólkið til að fá aðstoð mína.
Mig fýsti mjög að fara þangað.
Fyrir 25 árum hafði ég verið þar
nokkrar ógleymanlegar vikur. Þetta
var í Jakobsstad, og það var þar,
sem ég fékk að taka þátt í raun-
verulegri vakningu í fyrsta sinn.
Ég hlakkaði til að fara þangað aft-
ur, ekki sízt vegna þess, að allir
trúaðir menn í bænum voru sam-
taka um þetta. Það var víst í fyrsta
sinni í sögu bæjarins, sem hin
mörgu félög stóðu saman um slík
áform ásamt þjóðkirkjunni.
En þótt kóngur vilji sigla, hlýt-
ur byr að ráða. Starfið annars stað-
ar kallaði á mig. Jakobsstad varð
að bíða.
En meðan vinir mínir þarna biðu
eftir hjálpinni utan að, byrjuðu
þeir að halda bænastundir til þess
að undirbúa þessar samkomur, sem
þeir höfðu hugsað sér að halda.
Þeir voru allir gagnteknir af einni
hugsun og einni von, — að þeir
yrðu viðbúnir að taka á móti vakn-
ingunni, þegar hinar opinberu sam-
komur byrjuðu.
En Guð hafði ætlað annað. Hann
var alls ekki háður hjálp annars
staðar að. Og meðan hinir heilögu
söfnuðust saman til bænar, lét
hann eld vakningarinnar falla.
Bænasamkomurnar breyttust sjálf-
krafa í vakningarsamkomur. Menn
gáfust Guði hundruðum saman.
Ég kom aldrei til Jakobsstad. Ann-
ars staðar var svipaða sögu að
segja.
Æskan kemur
Ég sit eitt kvöld í kaffistofu í
Sánkti Mikjáli ásamt nokkrum
herprestum. Gervikaffið er ekki
sérlega hressandi, en það kemur
ekki að sök. Við erum ekki komnir
hingað vagna gervikaffisins. Við
höfum hitzt til þess að tala saman
um andleg verðmæti, um verk
Guðs í okkar eigin hjörtum og um
það, hvað við getum gert til þess
að hjálpa her Finnlands og æsku
Finnlands til þess að finna Guð.
Tíminn líður fljótt. Þegar við höf-
um lokið samræðunum, komumst
við að raun um, að við höfum set-
ið þarna í tvær klukkustundir.
Herprestarnir tveir fylgja mér
heim. Um það bil, sem ég rétti
þeim höndina i kveðjuskyni, koma
sex ungir menn til okkar og biðja
um að fá að tala við mig.
„Já, gerið þið svo vel“.
„Við vitum, að þér eigið mjög
annríkt þessa dagana, sem þér eruð
hér, en okkur langar samt sem
áður til þess að spyrja yður, hvort
þér hefðuð nokkur tök á að standa
fyrir samkomu fyrir skólaæsku.
Við þurfum svo mjög á þvi að
halda.“
Þessi hópur var frá unglinga-
skóla, og þeir höfðu haldið vörð
fyrir utan húsið hjá mér í nokkrar
klukkustundir til þess að geta bor-
ið fram þessa ósk. Þeir höfðu ver-
ið sendir af félögum sínum.
Ég hlyti að hafa haft hjarta úr
steini, ef ég hefði synjað þessari
bón. Að vísu var timinn naumur,
og ég hafði í mörg horn að líta,
en síðdegis næstkomandi föstudag
gat ég séð af nokkrum klukku-
stundum.
Um nónbil á föstudag höfðu ná-
lægt sex hundruð unglingar úr
skólum borgarinnar safnazt sam-
an í borgarkirkjunni til þess að
hlusta á einfalda frásögn af því,
sem Jesús Kristur getur gefið
æskumönnum.
Við héldum enga eftirsamkomu
í kirkjunni, en þeir, sem vildu í
alvöru gefast Guði á vald, voru
hvattir til þess að koma í safnaðar-
salinn klukkan sex sama dag. Og
þeir komu. Þeir voru að minnsta
kasti fimmtíu. Og hver einasti
þeirra gaf til kynna, að hann vildi
ganga Guði á hönd.
Það er augljóst, að menn geta
orðið fyrir vonbrigðum og erfið-
leikum, þegar slíkt gerist. Þannig
hefur það ævinlega verið, og þann-
ig mun það sennilega verða. En
þegar fimmtíu æskumenn frá ýms-
um heimilum og ýmsum skólum
hittast til þess að játa synd sína
sameiginlega og ákalla Guð um
hjálpræði, þá ber það vott um, að
æskan er tekin að vakna.
Frammi fyrir Kristi
Við ljúkum bænasamkomunni
með unglingunum í safnaðarsaln-
um, en förum þaðan rakleiðis til
sveitakirkjunnar, sem stendur rétt
utan við borgina.
Ekki hafði neinum bílum eða
strætisvögnum verið lagt á svæðið
fyrir framan kirkjuna. Þeir voru
í notkun annars staðar. Við sáum
ekki einu sinni hestvagn. Samt sem
áður var kirkjan full af fólki. Það
hafði komið gangandi, margir
langt að, til þess að hlusta á hinn
gamla boðskap um það, sem Krist-
ur hefur gert og gerir enn þá fyrir
syndara. Við töluðum um mann
þjáninganna og reyndum eins ein-
faldlega og unnt var að segja frá
hinni takmarkalausu kvöl hans
okkar vegna.
Eins og venjulega buðum við
leitandi syndurum að verða eftir
til þess að tala við okkur og til
þess að beðið yrði fyrir þeim.
Síðan var samkomunni slitið, en
strax og blessunarorðin höfðu ver-
ið flutt, tók organistinn að leika
þekkt sálmalag á orgelið: „Frá
grasgarðinum liggur vegur til Gol-
gata, vegur, sem andi Drottins
leggur, skref fyrir skref. Þessi veg-
ur liggur til paradísar, en það er
vegur þjáninganna". Undarleg
kyrrð lagðist yfir hópinn. Enginn
segir neitt. Þeir, sem beðnir hafa
verið að yfirgefa kirkjuna, hverfa
hljóðlega á brott, án þess að nokk-
uð heyrðist til þeirra. Blíðir tón-
14