Bjarmi - 01.09.1978, Blaðsíða 10

Hann var ekki fjölmennur hóp-
urinn, sem kom saman í litla kristi-
lega samkomuhúsinu. En hann
var trúfastur og hélt sig vel að
því starfi, sem hann var kallaður
til, að breiða út kristindóminn með
sambænum og vitnisburðum. Margt
af þessu fólki hafði áður lifað í
glaumi og gáleysi, áður en það
eignaðist lifandi trú á Drottin.
Kona ein í hópnum, Gróa Jóhans-
sen, þurfti oft að segja frá því,
hvernig Guð fór að því að kalla
hana frá léttúðugu líferni til lif-
andi kristindóms. Hjarta hennar,
sem áður hafði verið fullt af óró-
leika og vanlíðan, var nú brenn-
andi af löngun til þess að leiða
Fyrirheit
Guds
standa
stöðug
aðra inn á þann veg, er hún var
nú farin að ganga. Hún þekkti
svo vel syndalífið og gat með
djörfung talað um það við þá, sem
enn höfðu ekki fundið hjá sér
köllun til þess að ganga á veg-
um Ijóssins. Bænir hennar og
vitnisburðir urðu mörgum til bless-
unar og hjálpar í baráttunni við
syndina.
„Njóttu lífsins!"
Á meðan hún lifði úti í heimin-
um, hafði hún eignazt son, sem
hún bar á bænarörmum. Hún elsk-
aði drenginn sinn og átti enga
heitari ósk til en þá, að honum
mætti lærast að ganga á Guðs veg-
um. Hún þráði heitt, að hann
þyrfti ekki að verða fyrir sömu
reynslu og hún sjálf hafði orðið
fyrir, að eyða mörgum beztu ár-
um ævinnar á vegum spillingar og
tilgangsleysis. Hún varaði hann
við höfðingja myrkursins, sem
hafði úti allar klær til þess að ná
til hinna ungu og reyndar hinna
eldri líka, ef þeir væru ekki á
verði.
Terje, sonurinn hennar, lét sér
áminningar móðurinnar í léttu
rúmi liggja, en hlustaði fremur
eftir því, sem félagarnir sögðu.
„Þú getur ekki látið kerlinguna
eyðileggja líf þitt. Reyndu heldur
að njóta lífsins, á meðan þú ert
ungur." Og hann lét sér snemma
það að kenningu verða. Hann vildi
sýna þeim, að hann væri enginn
inömmudrengur. Þeir skyldu bara
sjá, hvort hann hefði ekki kjark
til þess að lifa eins og þeir. Þeir
skyldu sjá, að hann væri enginn
heigull, og sannarlega sýndi hann
þeim það í verki. Hann var ekki
fermdur, þegar félagarnir urðu að
bera hann heim til móðurinnar,
dauðadrukkinn, en það var aðeins
byrjunin. Staupin urðu fleiri og
fleiri. Það leið varla sá dagur, að
hann kæmi ekki drukkinn heim,
móðurinni til sárrar sorgar. Fyrst
reyndi hún að tala um fyrir hon-
um með góðu, en svo fór hún að
ásaka hann fyrir vesaldóminn, en
það þoldi hann ekki. Það kom
ósjaldan fyrir, að hann sló til
hennar og veitti henni stundum
mörg, þung högg.
Hann hafði ekki náð tuttugu
ára aldri, er hann var orðinn einn
af umtöluðustu áflogaseggjunum í
þorpinu. Hann varð til vandræða,
hvar sem hann fór. Oft kom hann
heim til sín, blár og blóðugur eftir
slagsmálin, og lét móður sína þá
kenna á skapvonzku sinni. Þegar
hún gat að lokum komið honum
í rúmið eftir hræðileg átök og um-
tölur, var hún sjálf lémagna af
sorg og ofreynslu, og þurfti þá oft
að byrja á því að þvo af sér blóð
og tár. Þó var það hjartasárið,
sem mest sveið. Það gat enginn
grætt nema Guð einn, en hann var
líka sá, er hafði bæði máttinn og
kærleikann. Það var bara svo erf-
itt að bíða eftir hjálpinni. Hún
hafði svo oft beðið hann grátandi
um hjálp, og enn hafði hún ekki
verið bænheyrð. Samt treysti hún
Guði, en henni fannst svo erfitt
að bíða og sjá drenginn sinn falla
alltaf dýpra og dýpra. Sárast sveið
hjartanu, þegar hann var settur í
fangelsi fyrir ofbeldi. Þá fannst
henni bikar sinn barmafullur af
ólyfjan. Þá var þó betra að hafa
hann heima, fannst henni. Hún
vissi þá, hvað honum leið. Hann,
sem hafði sem barn veitt birtu inn
í líf hennar, var nú orðinn hennar
stóra sorg.
Eitt sinn, er hann sat inni, hafði
hún fengið átakanlegt bréf frá
honum, þar sem hann hafði beðið
hana að reyna að fá sig lausan.
Nú væri hann alveg ákveðinn í
þvi að hætta allri óreglu, hún mætti
fulltreysta þvi.
Henni tókst með miklum fortöl-
um að fá hann leystan úr fang-
elsinu. 1 nokkra daga stóð hann
við orð sín, en svo kom laugar-
dagskvöldið. Þá kom eirðarleysið
yfir hann. Þegar komið var að
þeim tíma, er hann var vanur að
hitta félagana, tók hann til að æða
um gólfið eins og vitstola maður.
Móðir hans vonaði í lengstu lög,
að hann myndi komast yfir löng-
unina, en þegar hún fór að hafa
orð á því við hann, að hann yrði
að leita hjálpar hjá Guði, um-
hverfðist hann og formælti henni
hræðilega, um leið og hann stökk
út úr dyrunum.
Vonin kviknar.
Hún sá hann ekki í marga daga.
Móðurhjartað ætlaði að bresta. Var
virkilega engin von um Terje?
Hvers vegna stöðvaði Guð hann
ekki eins og marga aðra, sem svip-
að var ástatt um? Var þá alveg
þýðingarlaust að biðja fyrir hon-
um? Átti hún að hætta því? Nei,
hún gat það ekki, ekki á meðan
hún drægi andann.
Þessu kvöldi gleymdi móðirin
aldrei. Sálarkvöl hennar var ólýs-
anleg. Hún glímdi við Guð eins
og Jakob. Hún kraup við stól í
litla eldhúsinu sínu og grét og
grét, bað og grét. Öll verund henn-
ar, sál og líkami vitnaði um henn-
ar miklu neyð, þrúgandi kvöl. Hún
hrópaði í himininn: „Heilagi fað-
ir. Þú sérð, hve þörfin er mikil.
Þú verður að bjarga drengnum
mínum. Þú veizt, að ég get ekki
meira. Þú hefur bæði máttinn og
kærleikann. Ég afber þett.a ekki
lengur. Heyrðu bæn mína. Láttu
ekki soninn minn glatast. Þú vilt,
10