Bjarmi - 01.11.1978, Blaðsíða 5

urinn til Guðs, um leið og enskt
landslag þaut fram hjá sjónum
okkar. Það var stórkostlegt. St.
George Hospital Hostel, heimavist
læknanema í útjaðri London, var
náttstaður okkar þessa nótt. Þar
voru þegar komnir nokkrir ráð-
stefnugestir, allt dökkt fólk.
Mér fannst dálítið undarleg, en
ánægjuleg tilfinning að vera allt í
einu meðal negra. Þeim hafði ég
lítið kynnzt nema af myndum og
frásögum. Eftir örlítil samskipti
við þá komst ég að raun um, að
þeir eru prýðis fólk, bæði kurteis-
ir og skemmtilegir.
Morguninn eftir var farið með
sérleyfisbíl til Aberystwyth. Þang-
að er um það bil átta klukku-
stunda akstur frá London. Áður
en lagt var af stað, var ferðin
falin Guði; það gleymdist aldrei.
Á leiðinni nutum við náttúrufeg-
urðarinnar í ríkum mæli, ekki
hvað sízt í Wales, þar sem lauf-
skógar og heiðalönd setja svip
sinn á landslagið. Stundum ókum
við í gegnum trjágöng. Strukust
þá lauf trjánna við hliðar bílsins.
Það fannst mér ævintýri líkast.
Við höfðum mjög góðan bílstjóra,
léttan og fjörugan Walesbúa. Þeg-
ar farið var yfir landamæri Eng-
lands og Wales, söng hann fyrir
okkur tilheyrandi welskan söng.
Loksins Aberystwyth, mjög
skemmtilegur og vinalegur bær
með um það bil 23 þúsund íbúa.
Bara nokkrir metrar eftir til
áfangastaðarins, University Col-
lege of Wales (welskur háskóli).
Allir orðnir þreyttir eftir ferða-
lagið og sennilega bíllinn mest,
því að hann neitaði að fara lengra,
en stanzaði í miðri brekku og urð-
um við að ganga síðasta spölinn
með spenntar regnhlífar. Þama
var nefnilega dembandi rigning,
en það voru nú bara blessunar-
daggir.
Móttökurnar voru mjög hlýjar
og vingjarnlegar. Allir fengu
möppu, sem í var ýmislegt, er nota
átti á ráðstefnunni. Fljótlega var
okkur vísað til herbergis. Tösk-
urnar okkar voru merktar með
númerum og bornar upp. Það, sem
kom okkur mest á óvart í her-
berginu okkar, voru gullfalleg
kort handa hvorri fyrir sig. í þeim
stóð: „Velkominn til IHCF ráð-
stefnunnar", og fyrir neðan ritn-
ingarstaður: Hebr. 13,20,21. Svo
var það rúsínan í pylsuendanum:
Þrír konfektmolar handa hvorri.
Þegar búið var að koma sér
fyrir, borða góðan mat og átta sig
aðeins á hlutunum, var farið á
fjölmenna bænastund, sem var
fyrsti dagskrárliður ráðstefnunn-
ar.
Samkoman, þegar ráðstefnan
var sett morguninn eftir, var mjög
hátíðleg. Meðal annars bauð borg-
arstjórinn ráðstefnugesti vel-
komna. Undurfagrir tónar hörp-
unnar, sem er tákn Wales, settu
svip á hátíðina. Margir voru í þjóð-
búningi við þetta tækifæri, og
hlaut sá íslenzki mikla aðdáun.
Þarna kynnti fulltrúi frá hverju
landi sinn fána, afhenti ráðstefn-
unni hann og sagði um leið nokk-
ur orð á sínu tungumáli. Margrét
var fulltrúi íslands þar.
Yfirskrift ráðstefnunnar var:
„Follow in his steps“. (í fótspor
hans). Dagskráin var nokkuð
áskipuð. Hún hófst um kl. átta
að morgni með ekta enskum morg-
unverði, eggi og „baconi“. Á fyrstu
stund dagsins var stutt hugvekja,
sem lauk með almennri bænastund,
þar sem þrír til fjórir báðu sam-
an, hver á sínu tungumáli. Stór-
kostlegt var að vera á þeim stund-
um og heyra bænakliðinn, sem
fyllti salinn, og finna það, að allir
voru eitt í Guði, þó að þeir væru
frá mismunandi kirkjudeildum.
Á eftir var kaffihlé og síðan
morgunandakt. Þar voru oft tekin
fyrir efni, sem varða heilbrigðis-
stéttir sérstaklega, svo sem:
„Hvernig eigum við að koma til
móts við sjúklinginn?“ „Hjúkrun
deyjandi sjúklings" o. fl.
Síðdegis var dagskráin fjöl-
breyttari. Þá voru námskeið, frjáls
tími o. s. frv. Kynningarkvöld
fyrir hverja heimsálfu hófust kl.
20. ísland tilheyrði auðvitað Evr-
ópu, og kom það í minn hlut að
kynna starf KFH á íslandi.
Sunnudagurinn var haldinn há-
tíðlegur meðal annars með guðs-
þjónustu og heilagri kvöldmáltíð.
Svo rann mánudagurinn upp. Ráð-
stefnunni var lokið og hópurinn
farinn að tvístrast.
Kveðjustundin var blandin
trega. Erfitt var að skilja við alla
þessa góðu vini og þennan undur-
fagra stað, þar sem að minnsta
kosti ég lifði einhverjar stærstu
stundir lífs míns. Við Margrét lof-
um Guð fyrir þennan náðartíma,
sem hann gaf okkur í Aberyst-
wyth.
Sigriðjir Magnúsdðttír.
czCífliíi er
beilacýt
Trúuö hjúkrunarkona í stóru
borgarsjúkrahúsi í Minneapolis
varö þess valdandi, aö frjdlsar
fóstureyöingar voru stöövaöar ó
vinnustað hennar. Þykir hún hafa
sýnt mikla djörfung, er hún hélt
fast viö sannfœringu sína.
Julie Turnquist starfar viö Dea-
coness Hospital. Hún ritaöi yfir-
manni sinum bréf og kvaðst mundu
neyta að hjólpa til við fóstureyð-
ingar. Tólf aörir í hópi hjúkrunar-
fólksins undirrituöu bréfiö ósamt
henni.
Lœknir einn kallaði Julie fyrir
og gaf í skyn, að henni mundi
verða sagt upp. Hún svaraöi: „Ég
fordœmi þig ekki, heldur viröi þig
og sjónarmiö þitt. En ég á djúpa
sannfœringu í þessu máli, og hún
er reist á Biblíunni. Ritningin seg-
ir, að Guö hafi lagt áœtlun um
líf okkar, jafnvel áður en við
mynduðumst í móöurkviði. Og sá
dagur rennur upp, að viö eigum
öll aö lúta Jesú Kristi og viður-
kenna, að Jesús sé Drottinn. Ég
segi þér eins og er, aö ég er óró-
leg þín vegna."
Lœknirinn forðaðist augnaráð
hennar og tautaði: „Ég veit þaö."
Frá þessu er greint í kristniboðs-
blaöinu Útsýn. í sama blaöi gat
aö lesa aöra grein um líkt efni,
og er heimilda getiö aö báðum
greinunum:
„Systir. viltu koma hingað inn
og taka sýni af „massanum" í
þessari skál?"
„Já." Hjúkrunarkonan gengur að
skálinni, sem stendur á borði. Þetta
er á sjúkrahúsi í Los Angeles. Hún
lítur á skálina og tekur andköf.
Magi hennar herpist saman. Hún
fer aö gráta. Þetta var fallegt
barn, sjö þumlunga langt. Hár á
höföinu. Neglur á fingrunum. Augu,
nef, munnur. Líkaminn enn þá
heitur.
Lœknirinn kom til hennar. „Ertu
veik?" spurði hann.
Hún grét, Iíkaminn titraði. „Þetta
er barn! Hvernig getur þú sagt,
aö þetta sé ekki barn?"
„Ég vissi ekki. aö þú vœrir svo
viðkvœm," sagöi lœknirinn.
„Hvemig getur þú sagt, aö þetta
sé ekki bam?"
„Ég veit þaö ekki. Ég horfi
aldrei á það."
Þannig gerist þaö. Fóstureyö-
ing.
5