Bjarmi - 01.01.1982, Blaðsíða 10

NOREGUR:
FJALLAÐ UM RIT
NÝIA TESTAMENTISINS
Spomað við lausung
í nýlegri greinargerS frá Lands-
sambandi KFUM og KFUK í Noregi
segir, að fólk, sem lifi I óvígSri
sambúS, eigi ekki aS gegna for-
ystuhlutverki f félögunum. LögS er
áherzla á, aS slikir leiStogar brjóti
opinberlega í bága viS boSskap
þann, sem þeir eiga aS flytja, og
aS dœmi þeirra muni stuSla aS
því, aS menn hœtti aS líta á hjóna-
bandiS sem skipan GuSs.
Nú mun norskum konum vera
heimilt aS halda œttamafni sinu,
þó aS þœr giftist. Vegna vaxandi
upplausnar í hjónabandsmálum f
landinu hafa sumir trúaSir leiS-
togar hvatt kristnar konur til aS
nota heldur nöfn eiginmanna
sinna, enda gefi þœr á þann hátt
til kynna, aS þœr búi meS þeim
f raunverulegu hjónabandi.
SVÍÞJÓÐ:
Orð Guðs með mjólk
Frá því var sagt f útlendum blöS-
um á fyrra ári, aS kristnir menn
f SvíþjóS hyggSu á nýja herferS
til aS koma orSi GuSs á framfœri.
Hér er um aS rœSa aS prenta orS
úr heilagri ritningu á umbúSir utan
um mjólk og rjóma.
Kunnugt er, aS meSal þjóSa,
sem lesa Biblfuna, eru ýmis orB og
orSatiltœki úr Biblfunni orSin aS
daglegu máli, án þess aB fólk geri
sér ljóst, hvaSan þau eru runnin.
Nefnd manna undir forystu Inge-
brands biskups gerir sér vonir um,
aS ritningarorS, prentuS á mjólkur-
umbúSir, geti stuSlaS aS þvf, aS
fólk lœri, úr hvaSa samhengi þetta
Biblfu-mál sé komiS. Ef þetta verS-
ur framkvœmt, má segja, aS
sœnskir mjólkurneytendur muni
lesa ritningarorS meB morgunverS-
inum — og sumir hugsanlega f
fyrsta sinn á œvinni.
BENIN:
Predikað með gælni
Land þaS f Afrfku, sem hét Da-
hómey og var nýlenda Frakka.
heitir nú Benin. Þar hafa marxist-
ar setiS aS völdum, síSan bylting
var gerS þar nokkru eftir 1960.
Samt sem áSur eru 5.3 af hundraSi
landsbúa kristnir. Kirkjan hefur
nokkurt frelsi til aS starfa. Prestar
predika á móti ranglœti, en meS
gœtni. A fyrsta árinu eftir bylting-
una var heimilt aS útvarpa kristi-
legu dagskrárefni, en þaS leyfi var
afnumiS áriS 1975. Kristnir menn
vinna aS þvf aB dreifa kristilegu
efni á snœldum.
Filippíbréflð
Ljóst er af þessu bréfi, að nú
eru liðin þau tvö ár, sem Páll fékk
að gista í leiguherbergi, er hann
var í gæzluvarðhaldi i Róm, Post.
28,30nn. Þegar hann ritar bréfið
til Filippímanna, hefur hann verið
falinn í umsjá lífvarðar keisarans,
1,12, sbr. 4,22, en í hermannaskál-
um lífvarðarins voru líka varð-
haldsherbergi.
Bréfið um gleðina
Málaferlin vegna Páls voru nú
svo langt á veg komin, að hann
taldi sig sjá fyrir endann á þeim.
Sjálfur vill hann alveg eins fara
af þessum heimi eins og lifa áfram,
1,23. En hann ann söfnuðinum, og
hans vegna gleðst hann yfir því að
geta gefið vinum sínum von um,
að hann muni verða sýknaður,
svo að hann komist aftur til Filippí-
borgar, 1,24—26; 2,24. En þó að
hann verði dæmdur til dauða vegna
fagnaðarboðskaparins, vill hann,
að Filippímenn samgleðjist hon-
um, 2,17.
Grunntónn bréfsins er bjartur
og skær, þrátt fyrir allt. Kirnnur
ritskýrandi hefur sagt, að tónninn
sé þessi: „Eg er glaður og þér
skuluð samgleðjast!" Helzta til-
efnið til þess, að Páll skrifaði bréf-
ið, var enda sá kærleiksvottur, sem
söfnuðurinn hafði sýnt honum og
hafði glatt hann innilega. Kristnu
vinirnir hans í Filippí höfðu safn-
að peningagjöf handa honum. Einn
úr hópnum, Epafródítus, hafði
farið alla leið til Rómar og afhent
honum gjöfina, 4,10—18; 2,16.
Epafródítus hafði orðið fárveik-
ur, er hann lagði á sig erfiðið fyrir
vini sína og Pál. En nú var hann
aftur orðinn hress og um það bil
að leggja af stað heim. Þá ritar
Páll bréfið og sendir það með hon-
um, 2,25—30.
Náin vinátta
Það var grundvallarsjónarmið í
kristniboðsstarfi Páls, að hann vildi
boða fagnaðarerindið „öðrum að
kostnaðarlausu“, sbr. 1. Kor. 9,18.
Eini söfnuðurinn, sem „borgaði
reikninga hans“, þ.e. virtist hafa
haft hann á framfæri sínu, var
söfnuðurinn í Filippí. Hann hafði
þegar oft áður liðsinnt Páli á líkan
hátt, 4,15, sbr. 1,5.
Þetta var Filippímönnum til
sæmdar. Það sýndi, að Páll bar fullt
traust til þessa safnaðar og var
viss um, að þeir efuðust ekki um
hreinar hvatir hans í starfinu.
Fleiri predika
Páll byrjar bréf sitt á því að
lýsa þakklæti sínu og gleði yfir
því, hversu söfnuöurinn tekur þátt
í starfinu meö honurn aö eflingu
fagnaöarboöskaparins. Hann talar
um fyrirbæn sina fyrir lesendum,
að þeir haldi áfram að vaxa í kær-
leika og greind, 1,1—11.
Þá víkur hann að sjálfum sér.
Málareksturinn hefur í reynd orð-
ið til þess að efla framgang gleði-
boðskaparins í heimsborginni.
Margir í Róm boða nú Krist, þó
að sumir geri það með röngu hug-
arfari. En Páll gleðst yfir því, að
nafn Jesús skuli yfirieitt vera boð-
að. Hann er viss um, að hlutskipti
hans og örlög muni verða til að
auka á dýrð Krists, hvort sem hann
hreppir líf eða dauða. Bezt þætti
honum að fá að fara til Drottins,
en vegna safnaðarins er nauðsyn-
legra, að hann lifi lengur. Því er
hann viss um, að dagar hans séu
ekki taldir, 1,12—26.
Hann þráir það heitt, að þeir
Filippímenn lifi eins og samboðið
sé fagnaðarerindinu, einstaklingar
sem söfnuður, að þeir séu einhuga
og djarfir og berjist fyrir trúnni,
þó að þeir verði að þola illt vegna
Krists.
10