Bjarmi - 01.01.1982, Blaðsíða 16

heilagrar ritningar, sem þau höfðu
nokkurn tíma eignazt.
Þegar ókunna konan var farin,
féll Blanche aftur í mók.
SÖMU nóttina lá Eugene og blað-
aði í Jóhannesarguðspjalli. Hann
las af tilviljun frásöguna af því,
er Jesús vekur Lazarus upp frá
dauðum. Hann las hana auðvitað,
eins og hann hefði lesið hverja
aðra sögu, svo sem til dæmis
„Dómkirkjuna" eftir Walpole, eða
„Jólasöngva" Dickens.
— Ég hef aldrei á ævi minni
lesið slíka frásögu, sagði hann við
sjálfan sig, þegar hann hafði lok-
ið við hana. — Hér les ég um mann,
sem var dáinn og grafinn og var
kallaður aftur til lífsins. Það þarf
þó nokkuð til þess að geta trúað
slíku.
Hann lokaði bókinni og hafði alls
ekki í huga að taka hana aftur.
En hann gat einhvem veginn ekki
ýtt henni úr huga sér.
Þegar hann las frásöguna um
Lazarus, kom hún ekki til hans eins
og viðburður, sem honum bar ann-
að hvort að trúa eða ekki. Fn þar
sem hugsanir hans beindust aftur
og aftur að henni, náði sú hugsun
yfirhönd í huga hans, að þetta væri
kannski frásaga, sem hann yrði að
taka afstöðu til. Hann yrði ef til
vill annað hvort að trúa henni eða
ekki.
Og það furðulegasta af öllu
var það, að honum fannst brátt
það, sem hann hafði lesið, blasa
þannig við sér, að hann yrði að
trúa því. Og án þess að vita, hvers
vegna, tengdi hann nú það, sem
hann hafði lesið um Lazarus,
við þá ógæfusömu aðstöðu, sem
Blanche var í.
— Ef Jesús hefur gert það þá,
mundi hann þá geta gert það nú?
Ef Jesús kæmi hér inn í herbergið,
inn í þetta herbergi, mundi hann
þá geta gert það aftur?
Hann var ekki að tvínóna þetta
lengur. Hann stóð á fætur og sagði
við sjálfan sig, að þetta færi í taug-
arnar á sér. Það mundi koma hon-
um til þess að ganga af göflun-
um.
ÞAÐ er ekki auðvelt að skilja
fæðingu trúarinnar í mannshjarta,
sem hefur aldrei áður verið í sam-
bandi við neitt kristið trúarlíf eða
við kristna menn. Og Eugene hcifði
aldrei verið í neinu sambandi við
kristindóminn fyrr. Hann hafði
aldrei lesið Guðs orð fyrr en þessa
nótt. Hann hafði aldrei heyrt neinn
biðja bæn fyrr.
Hann þekkti dálítið til þess að
treysta á áhorfendur og treysta
samningi. En hann þekkti ekkert
til þess, sem heitir trúarlíf eða
kristin trú. Og hugsunin um Guð
var mjög fjarri honum.
Hann trúði að vísu, að Guð hlyti
að vera einhvers staðar, en hann
vissi ekki, hvar hann var. Hann
vissi heldur ekki, að Guð mundi
vilja hafa nokkuð saman við menn
að sælda.
Samt hélt hann áfram að endur-
taka í huga sér frásögnina um
Lazarus. Og þar sem þessi frá-
saga vildi ekki hverfa úr huga
hans, varð hann loks æ vissari um,
að Guð vœri í raun og veru til og
að hann vœri 1 herberginu hjá
honum og að hann gæti læknað
Blanche.
— Þetta er merkilegur atburður
í lífi mínu. Já, hann er ofar öllum
mannlegum skýringum. Ef þetta
hefði gerzt í lífi einhvers trúaðs,
kristins manns, hefði málið verið
ljóst og allt öðru vísi. Þá hefði
þetta ekki verið neitt óvænt. En
þetta gerist í hjarta manns, sem
hafði aldrei fram til þeirrar stund-
ar hugsað alvarlega um, hver Guð
væri eða hvar hann væri. Og þó
öðlaðist hann trú þama, sem hann
var staddur. Hann öðlaðist trú
þegar í stað — trú til þess að biðja
og trú til þess að trúa þvi, að Guð
gæti gert kraftaverk.
— Ó, Guð, hrópaði hann, — frels-
aðu konuna mína. Sannaðu, að þú
sért Guð. Sýndu mér hér í her-
bergi mínu, hvað þú getur gjört.
Frelsaðu konuna mína, þá skal ég
verða kristinn. Ef þú gerir hana
heilbrigða, skal ég hætta í fjöl-
leikahúsinu. Það skal vera samn-
ingur við þig — samningur við þig,
Guð------.
(Framhald).
16