Bjarmi - 01.03.1982, Blaðsíða 16

legrar afturkomu Walfredshjón-
anna til leiksviðsins".
TILBOÐ um nýja og betri samn-
inga streymdu til þeirra næstu
daga. En Eugene vísaði þeim öllum
á bug. Því að dálítið undarlegt og
óvenjulegt hafði einnig gerzt í per-
sónulegu lífi Eugene, auk þess sem
Blanche hafði orðið heilbrigð. Hann
hafði gert samning við Guð.
Á þessum tíma hafði hvorugt
þeirra ljósan skilning á því, hvað
þau ættu að taka sér fyrir hendiu-.
Eugene vissi aðeins, að Guð mundi
fyrr eða síðar sýna þeim, hvað þau
ættu að gera.
Þau fóru í kirkju á sunnudögum,
og á öðrum dögum vikunnar fóru
þau í heimsóknir til hinna mörgu
kunningja sinna.
Þau báðu innilega til Guðs, að
hann vildi sýna þeim næsta skref,
— en þar sem ekkert svar kom við
þessari bæn fyrstu mánuðina, voru
þau bæði í mesta ráðaleysi með,
hvað þau ættu að taka sér fyrir
hendur.
Þá ákváðu þau að leggja mál sitt
fram fyrir prestinn í söfnuðinum,
þar sem þau sóttu kirkju, og leita
ráða hans og leiðbeininga. Prestur-
inn tók mjög vingjamlega á móti
þeim. Hann hlustaði með athygli á
ævisögu þeirra síðustu mánuðina.
Þegar þau höfðu lokið frásögn
sinni, sagði presturinn orð, sem
gerði þau bæði mjög undrandi —
því að hann sagði þeim, að þau
skyldu fara aftur til síns gamla
starfs og lifa hinu nýja, kristna
trúarlífi sínu I gamla umhverfinu
meðal gömlu vinanna!
Eugene varð mállaus. Og þó virt-
ist allt benda til þess, að þau ættu
að fara eftir þessum undarlegu ráð-
um prestsins. Margra mánaða iðju-
leysi og óviss framtíð, hugsunin um
að mæta gömlum félögum og starfa
á meðal þeirra, auk þess það, að
þau þörfnuðust lífsviðurværis — allt
virtist benda í 'þá átt, sem prestur-
inn vísaði þeim.
MEÐ morgunpóstinum næsta dag
komu aftur ný og áköf tilmæli um
að ganga að vissum samningum.
Þau veltu fyrir sér því, sem mælti
með og móti. Eugene mundi eftir
samningnum, sem hann hafði gert
á hljóðri næturstundu við Guð, og
hann rifjaði upp fyrir sér loforð
sitt við Guð um að hætta leikhús-
lífinu og verða kristinn.
— En ef til vill hafði presturinn
rétt fyrir sér, þegar hann benti á
þá staðreynd, að við gætum vel ver-
ið kristin, án þess að yfirgefa leik-
sviðið, sagði Eugene við Blanohe.
Ég gekk ef til vill allt of langt í
samningi mínum við Guð, þegar ég
lofaði að yfirgefa leiksviðið. Allir
verða að lifa, og við höfum lifað á
þessu. Sýningar ökkar eru hreinar.
Það eru aðeins loftfimleikar, sem
ætla að koma augunum út úr fólki
og hjálpa því til þess að gleyma
öðru dálitla stund.
Ef til vill er það hlutverk okkar
að skemmta fólki og lyfta huga þess
og hugsunum frá þungbærum og
erfiðum byrðum. En ég er ekki
ákaflega glaður yfir að fara þessa
leið. Mér finnst eins og ég sé að
rjúfa samninginn við Guð. En lát-
um svo vera — við skulum reyna.
Við skulum snúa aftur til gamla
lífsins um stund, og ef við kom-
umst að raun um, að við getum
ekki verið kristin þar, þá yfirgef-
um við það fyrir fullt og allt.
Þó að Blanche segði ekki neitt við
þetta tækifæri, var hún mjög ánægð
í hjarta sínu með niðurstöðuna.
DAGINN, sem þau sneru aftur til
fjölleikahússins, var Eugene í ess-
inu sínu. Það voru tvær sýningar —
ein síðdegis og önnur um kvöldið.
Fagnaðarlætin, sem skullu á móti
þeim eins og bylgjur á sýningunni
um eftirmiðdaginn, fylltu Eugene
fögnuði og andagift. Hann hafði
framkvæmt sinn hluta sýningar-
innar með enn meiri glæsileik, ör-
yggi og yfirburðum en hann hafði
nokkru s.inni gert fyrr.
Hann segir frá, hvernig hljóð-
fallið, spenningin, aðdáun fólks-
fjöldans og hrifning hafi farið eins
og rafstraumur um hann allan á
meðan á sýningunni stóð.
Og þrátt fyrir andúð hans á því
að snúa aftur til fimleikarólunnar,
grópaðist sýning þessa eftirmiðdags
óafmáanlega inn í meðvitund hans.
Eftir iðjuleysi margra mánaða gat
hann ekki annað en viðurkennt, að
það var þægilegt að vera aftur
kominn upp í kaðlana.
Það var við „sóló-sýningu“ um
kvöldið, að honum mistókst í eitt
sinn að ná tökunum, og hann
steyptist niður á höfuðið.
Þess hefir áður verið getið, að
enginn öryggisútbúnaður var hafð-
ur á þessum tímum fyrir listamenn-
ina. Þess vegna leit svo út fyrir
sjónum allra viðstddra, að Eugene
væri dauðans matur.
En í sama vetfangi og hann
missti tökin, losnaði skyndilega
kaðall, sem var festur í stólpa, og
sveiflaðist í áttina til hans. Vegna
þess hve hann var liðugur í líkam-
anum eftir margra ára æfingu,
16