Bjarmi - 01.03.1982, Blaðsíða 20

Án
verösfculdunar
Afturhvarf er bað nefnt, er menn
hverfa aftur til Guðs síns og taka
nýja lífsstefnu. Breyting þessi getur
stundum orðið í skjótri svipan, sam-
fara áköfum geðbrigðum. Menn
finna kraft Guðs gagntaka sig og
eru upp frá því gerbreyttir. Líklegt
er þó, að slíkt cifturhvarf hafi verið
undirbúið í leynum hugans, án þess
að maðurinn gerði sér það ljóst.
En oft er afturhvarfið hægfara
og hefur lítil áhrif á tilfinningalíf-
ið. Menn lifa þá enga sérstaka úr-
slitastund, finna aldrei neitt yfir-
náttúrlegt gerast, en vita þó, að
eitthvað hefur gerzt. Svo var t. d.
um mig sjálfa. Ég sóttist eftir aft-
urhvarfsreynslu, því að ég hugði
hana nauðsynlega til þess, að ég
gæti talizt Guðs barn. Ég reyndi
nokkrum sinnum að gefast Guði al-
gerlega, en fann brátt, að mér var
það um megn. Hugskotið var ó-
hreint og eigingjarnt, hversu mjög
sem ég reyndi að hreinsa það og
göfga.
Smám saman varð mér þó ljóst,
að iðrun mín og betrun gæti aldrei
gert mig að Guðs barni. Guð hafði
sjálfur gert mig að bami sínu án
nokkurrar verðskuldunar af minni
hálfu. Oft hafði ég lesið orð Páls
postula í Ef. 2, 8—9: „Því af náð
eruð þér hólpnir orðnir fyrir trú;
og það er ekki yður að þakka, held-
ur Guðs gjöf. Ekki af verkum, til
þess að enginn skuli geta þakkað
sér það sjálfum." En mér lærðist
seint að skilja þau og meðtaka. Lík-
lega hefur fagnaðarboðskapurinn
lokizt einna bezt upp fyrir mér, er
ég las skáldsöguna I grýtta jörö
(höf. Bo Giertz, þýð. Sigurbjöm
Einarsson, síðar biskup). Þar eru
raunsæjar lýsingar á starfi og trú-
arbaráttu nokkurra orðsins þjóna
og sóknarbarna þeirra. Eru persón-
urnar leiddar í hvers konar þreng-
ingar, en ekk.i skilið við þær, fyrr
en þær eygja lausn.
Reynsla hvers kristins manns
sannar, að afturhvarfið á ekki að
verða í eitt skipti fyrir öll, heldur
daglega. Eðli okkar er spillt eftir
sem áður, þótt við höfum eitt sinn
iðrazt og fengið fyrirgefningu. Við
verðum því að flýja til miskunnar
Guðs hvern einasta dag, játa honum
synd okkar og biðjast fyrirgefning-
ar. En við það hljótum við að kynn-
ast betur langlyndi hans og kær-
leika og verða honum þakklátari.
Hið daglega afturhvarf knýr okkur
til að þakka Guði takmarkalausa
náð hans. Þannig verður það til að
treysta það samfélag við Guð, sem
syndin hafði rofið.
Sigríöur Jóhannsdóttir,
menntaskólakennari.
Vonir standa til, aö kristni-
boöahjónin Ingibjörg Ingvars-
dóttir og Jónas Þ. Þórisson geti
fariö aftur til Eþíópíu nú á þessu
ári eftir hvíldarhlé hér heima.
Sótt hefur veriö um landvistar-
leyfi i Eþíó'piu fyrir fjölskyld-
una, og veröi þaö veitt, má gera
ráð fyrir, aJö þau haldi af staö í
ágústmánuöi, aö öllu óbreyttu.
Enn starfa fjölmargir kristni-
boöar í Eþíójnu. Þeir sem eru aö
verki á starfssvæöi Norska
kristniboðssambandsins í Suður-
Eþíópíu (þar er Konsó) voru á
ársþingi viö Awasa 9.—15. janú-
ar. Þingiö sóttu álls 113 kristni-
boöar meö 90 böm. I fréttum frá
þinginu segir, aö starfsskilyröi
lúthersku kirkjunnar séu mis-
jöfn eftir fylkjum og héruöum,
eins og komiö hefur fram hér í
Bjarma. Kistniboöarnir leggja
megináherzlu á aö styrkja starf-
iö, sem þegar er fyrir, en telja
minni möguleika á aö fœra út
kvíarnar eins og sakir standa.
Verkefnin eru sem fyrr óþrjót-
andi.
Aftur til Eþíópíu
Jónas I*órisson og fjölskyldfl.
k.
20