Bjarmi - 01.11.1982, Blaðsíða 5

Nýr organisti
Það var kominn nýr organisti í
Tundalsöfnuðinn. Margt breyttist
með honum. Áður hafði organista-
starfið í þessum stóra sveitasöfn-
uði verið tengt kennarastöðu í
skóla kirkjunnar. Organistinn var
venjulega kallaður skemmtilega
nafninu hringjarinn. Og hringjar-
inn — það var mektarmaður í
sókninni. „Hringjarinn á að stjórna
öllu“ var orðatiltæki áður. Og satt
var það, að Wallén, gamli hringjar-
inn, hafði þurft að stjórna mörgu.
Hann hafði einnig reynt að koma
því þannig fyrir, að hann fengi
virðulegan eftirmann við orgelið í
kirkjunni sinni. Það síðasta, sem
honum hafði tekizt að gjöra, var
að fá gamla, yndislega orgelið, sem
var frá því í lok átjándu aldar,
endurnýjað og fært nýtízku snið.
Hann hafði meira að segja valið
mann úr hópi umsækjenda í nýju
stöðuna, og tekizt að láta hann í
fyrsta sætið.
Það tókst samt ekki betur en
svo, að sóknarnefndin hafði ein-
róma valið þriðja mann á listan-
um, ungan mann, sem nýlega hafði
lokið prófi frá konunglegu hlióm-
listarakademíunni í Stokkhólmi,
aðeins 24 ára gamall.
Sálarflækja
Wallén, gamli hringjarinn, tók
þetta sem sérstaka móðgun við sig.
Og .honum fannst hann enn dýpra
særður, þegar það var ákveðið, að
nýi organistinn, sem nú var titlað-
ur kirkjuorganleikari, skyldi taka
við stöðu sinni 1. desember, sem
var einmitt fyrsti sunnnudagur í
aðventu. Þá átti kirkjuorganleikar-
inn, Abel Grönwall, að setjas't inn
í embættið. Og um leið var aug-
ljóst, að Anders Wallén hringjari,
átti að ljúka þjónustu sinni og
„hverfa frá borði“ við guðsþjón-
ustuna á svonefndum dómsdags-
sunnudegi. Stundum ber við á
meðal vor manna, að eitthvað ger-
ist, sem veldur því, að það er eins
og eitthvað „herpist saman" innan
í oss. Það myndast hnútur, sem
er ekki unnt að leysa. Á nútíma
máli heitir það eitthvað í átt við
að fá sálarflækju. Og nú fékk
Wallén hringjari slíka flækju.
Ef Wallén hringjari hefði rætt
við einhvem um málið, hefði allt
sennilega lagazt — eða að minnsta
kosti orðið skárra en það var. En
hann þagði. Hann lokaði innra með
sjálfum sér allt, sem hann vissi
og hugsaði. Hann var í hópi þeirra
manna, sem geta kvalið umhverfi
sitt með skorti á trúnaði og því að
vera opinskár.
Konan hans Walléns
Hann átti óvenjulega káta og
skemmtilega konu, Wallén hringj-
ari. Hún var opinská. Hún móðgaði
ef til vill sumt fólk með því, að
hún sagði þeim blátt áfram það,
sem aðrir sögðu um þá — á bak.
Það var ekki auðvelt fyrir slika
konu að vera gift manni eins og
Wallén hringjara. Það sagði hún
líka margoft við hann. Og hún
kallaði hann „þegjandann". Hann
tók því ekki illa, var ef til vill
jafnvel svolítið hreykinn af því,
og svaraði aðeins: „Einhver verður
að geta þagað í þessum símalandi
heimi.“
Wallén hringjari unni konu sinni
samt heitt, og hann hafði sannar-
lega ástæðu til þess. Þau áttu mörg
og dugmikil börn, sem öll voru
flogin úr hreiðrinu. Það hafði verið
yndislegur tími, meðan þau voru
heima. Því að börnin voru öll
söngvin, þau höfðu erft mikið af
gáfum föðurins í þvi efni. Þótt
Wallén hringjari væri afburða
skólakennari, var hann ekki síður
frábær tónlistarmaður. Hann hafði
einnig lokið tónlistarkennaraprófi
við akademíuna í Stokkhólmi.
Hann lék líka meistaralega á orgel-
ið, var afburða snjall að leika for-
spil og millispil og var alls ekki
slakur sem tónskáld. Sum af and-
legum kórverkum hans og orgel-
verkum höfðu verið prentuð. En
það bezta, sem hann hafði samið,
hafði aldrei verið prentað. Það
voru smásöngvar til eiginkonunn-
ar — sem hún söng helzt við eigin
5