Bjarmi - 01.01.1985, Blaðsíða 16

Egil Aarvik:
o kkur skyldi ekki undra, í
heimi, sem fullur er af illsku, þótt við
kynnumst oft mönnum, sem bágt
eiga. Við erum frædd óaflátanlega um
skelfileg örlög og vonleysi, sem ganga
okkur til hjarta. Neyðin og niður-
lægingin, sem birtist á sjónvarps-
skerminum, ber okkur ofurliði. Ekki
er nóg með, að fólk skorti fæðu og
önnur efnisleg gæði. Ó, nei, þeir eru
margir, sem andlega talað missa fót-
festuna. Tilveran verður ein hringa-
vitleysa. Mark og mið er gersamlega
glatað.
fj árfesting
K
rald eitt nýlega heyrði ég enn
sjónvarpsfréttir í þessum sama ömur-
lega tón. Og þá kom upp þessi
hugsun:
Ættum við nokkuð að gera meira
fyrir bágstadda meðbræður okkar?
Nú gerum við þó nokkuð bæði með
þróunarhjálp og „félagsmálapökk-
um“, ekki skal lítið gert úr því, öðru
nær! En hugsunin, sem laust niður í
mér, var þessi:
Að hjálpa meðbræðrum er ekki
krafa, áreynsla og fórn. Það er eins
konar tilboð! Við eigum að láta
hjálpina í té — ekki aðeins náungans
vegna, heldur ekki síður vegna okkar
sjálfra. Lokum við hjarta okkar fyrir
neyð náungans, sköðum við í raun-
inni sjálf okkur. Já, þegar til lengdar
lætur, erum það við sjálf, sem bíðum
hnekki.
M
.eð þetta í huga sat ég sem
sé fyrir framan sjónvarpsskerminn og
16