Bjarmi - 01.02.1985, Blaðsíða 9
—Vertu sæll, sagði ég við félaga
minn. — Þú ferð og byrjar sam-
komuna. Ég kem eins fljótt og ég get.
En fyrstverð ég að fara og heilsa
nianninum þarna.
Mótið hafði staðið yfir í tvo daga,
°g þetta var í fyrsta sinn sem ég rétti
honum höndina og bauð hann vel-
kominn. Það var auðvitað fjöldinn
allur af þátttakendum, já hundruð
manna sem ég hafði ekki haft tíma til
að heilsa sérstaklega, en það skipti
engu máli. Þeir vissu að þeir voru
Samt sem áður velkomnir. En því
hafði þessi nöldrari ekki áttað sig á,
°g þess vegna hefði ég átt að heilsa
honum fyrr.
Hann var afar fáorður og talaði
lágt. Það var eins og hann hefði orðið
ofurlítið feiminn við þennan óvænta
vinsemdarvott.
— Ætlið þér ekki að koma inn á
samkomuna?
— Hver á að tala?
Hann muldraði þetta í barm sér og
horfði á mig með gagnrýni og spurn í
augum.
— Ég á að tala og ég er að hugsa um
að ræða um efnið: Náungi minn. Það
et athyglisvert efni.
— Ég get náttúrlega komið svolitla
stund, tautaði hann. Síðan slökkti
hann í sígarettustubbnum sínum og
henti honum.
Kvöldið eftir átti ég að fara til þorps
1 30 kílómetra fjarlægð og predika
Þar. Fýlulegi maðurinn kom til mín
°g spurði hvort hann gæti fengið að
homa með mér.
— Já, já, það er velkomið.
'— Ætla aðrir að fá far?
■— Nei, aðeins við tveir.
Það var sannarlega ekki af því að
hann langaði að heyra mig predika
Sem hann vildi fá að koma með. Nei,
a>ls ekki. Hann þekkti af tilviljun
[ögregiumann í þorpinu, og nú hugð-
'st hann nota tækifærið og hitta hann
oteðan ég væri að predika í samkomu-
húsinu. Allt þetta sagði hann mér
fyrirfram svo að ég vissi strax um hvað
v®ri að ræða. En honum var auðvitað
Velkomið eftir sem áður að fljóta með.
€J
íðan héldum við af stað. All-
an tímann gerði hann ekki annað en
úthúða trúuðum mönnum, öllu trú-
uðu fólki, hvaða kirkju eða félagi sem
það tilheyrði, hvort sem það var
hákirkjulegt eða fríkirkjufólk, hvíta-
sunnumenn eða félagar í kristniboðs-
hreyfingunni. Enginn stóðst dóm
hans. Hann hélt látlaust áfram meðan
við fórum þessa þrjátíu kílómetra.
Og ég leyfði honum að vaða elginn.
Venjulega er best að leyfa fólki að
tala út. Ef það fær tækifæri til að gefa
beiskjunni útrás líður ekki á löngu uns
það hefur lokið sér af. En að þessu
sinni talaði hann óvenjulengi.
Rétt áður en við ætluðum að skilja
spurði hann:
— Hvenær verður samkomunni
lokið?
— Um tíu leytið.
— Ágætt, þá kem ég.
Á mínútunni klukkan tíu var hann
kominn fyrir utan samkomuhúsið og
svo lögðum við af stað heim. En það
fór alveg á sama veg og áður: Hann lét
dæluna ganga meðan við ókum þessa
þrjátíu kílómetra og skammaðist yfir
kristna fólkinu. Ég leyfði honum að
tala eins og hann langaði til.
D aginn eftir var laugardagur.
Það var síðasti heili dagurinn sem ég
ætlaði að vera á mótinu, því að um
miðjan sunnudag átti ég að fara á
annan stað. Eftir samkomuna á laug-
ardagskvöldið hitti ég manninn aftur
úti á hlaði fyrir framan húsið. Ég
heilsaði honum, og fyrr en varði tók
hann upp þráðinn þar sem frá var
horfið.
— Ég var vitlaus að vera að koma
hingað. Hér er ekki ein sála sem lætur
sig nokkru varða að ég er hér. Ég
hafði vænst þess að kristnir menn
væru öðru vísi en aðrir en þeir eru
alveg nákvæmlega eins. Ég er búinn
að vera hér aleinn alla vikuna. —
í fyrstu var mér skapi næst að
leysa frá skjóðunni og halda svolítinn
fyrirlestur yfir hausamótunum á hon-
um. En þegar ég ætlaði að hefja mál
mitt minntist ég þess að ég hafði ekki
komið sjálfur fram eins og kristinn
maður fyrstu dagana gagnvart hon-
um. Þess vegna sá ég að skynsam-
legast væri að ég játaði mína eigin
synd áður en ég færi að áminna hann.
— Já, mér þykir mjög fyrir því að
ég hef ekki gert það sem mér bar
skylda til að gera fyrir yður svo að
yður gæti liðið vel hérna.
En þá sneri hann allt í einu við
blaðinu, svo snögglega að ég varð
öldungis forviða.
— Ég á auðvitað ekki við að
leiðtogarnir eigi að hafa tíma til þess
að taka hvern einstakan þátttakanda
að sér. Þeir hafa í svo mörg horn að
líta þegar svona stendur á. En það eru
nú margir aðrir hér sem kalla sig
kristna og þeir hefðu getað gert
eitthvað til þess að maður fyndi að
maður væri velkominn.
— Já, þér hafið rétt fyrir yður. En
ég vil nú biðja yður að fyrirgefa mér
að ég hef sjálfur verið kaldur og
óvinsamlegur við yður. Þér munið
kannski eftir því þegar þér stóðuð
einmitt hérna og voruð að reykja
síðdegis á þriðjudag. Einn af félögum
mínum sagði mér þá að þér væruð
óánægður bæði með matinn og rúmið
og þátttökugjaldið, og þegar ég sá
hvað þér voruð ólundarlegur á svip-
inn fannst mér, ef ég á að segja eins
og er, að þér væruð nú ekki
beinlínis aðlaðandi, svo að hugsanir
mínar gagnvart yður voru ekkert
ákaflega hlýlegar.
Þetta var auðvitað illa gert af mér
og ég skammaðist mín fyrir það. Ég
ferðast um og predika að við eigum að
elska Guð umfram alla hluti og
náunga okkar eins og sjálfan okkur —
og svo vanræki ég þetta sjálfur ein-
ungis vegna þess að þér voruð
óánægður með fyrirkomulagið hér.
Svona var hugarfar mitt þangað t‘il
síðdegis á fimmtudag þegar ég átti að
tala um efnið Náungi minn. Þá sá ég
synd mína og það var þess vegna sem
ég kom og heilsaði yður þegar ég var
á leið á samkomuna. Viljið þér
fyrirgefa mér?
— Ég hef ekkert að fyrirgefa og ég
ásaka yður alls ekki. Ég veit að útlit
mitt vekur andúð og ég veit að ég
virðist ekki vera neitt sérstaklega
skemmtilegur, en það er nú svo margt
sem hefur stuðlað að því að ég er eins
og raun ber vitni. Sumt er sjálfum mér
að kenna en margt hef ég orðið að
þola óverðskuldað.—
9