Bjarmi - 01.03.1985, Blaðsíða 21

Wang-san. Hann fylgist með í ofvæni.
Hann hlustar glaður og hreykinn á
svip á svörin, sem berast skýrt og
greinilega innan frá litla borðinu.
Hann er svo glaður vegna litla blóma-
vasans með ódýru blómunum, vegna
fallega teppisins á hríshálmsmott-
unni, vegna sunnudagsins, sem er
dagurinn þeirra, vegna Fo-lin, sem er
stúlkan hans.
Og Fo-lin krýpur á mottuna.
— í nafni föðurins og sonarins og
heilags anda.
Allt er svo hljótt í litlu kirkjunni.
heyrir aðeins tært vatnið drjúpa af
enni Austurlandastúlkunnar, er því
er ausið yfir höfuð hennar.
í eyrum mínum hljómaði það eins
°8 sagt væri:
'— Silfur, silfur, silfur.
Silfurpeningur, sem hefur týnst —
nu hefur honum verið sópað upp —
sýpað upp frá alda gleymsku. Brot —
•'till hluti úr hinum mikla skartgrip
Pfottins — hinu himneska djásni
hans — fundið og lagt aftur í skaut
nans. Fyrir því er gleðin ekki aðeins
°kkar, heldur hans, himinsins.
. Við syngjum aftur — syngjum
Sung, sem okkur er farið að þykja
n'Jög vænt um upp á síðkastið.
Efni söngsins er þetta: „Ég kem til
P'n, þreyttur og sjúkur, með synd
'nargra ára. Ég er glataður, ef ég
nölast ekki náð. Miskunna þú, ó,
pnðs lamb. — Þvo mig hreinan, já,
v'tan sem mjöll! Ó, lát blóð þitt, hið
ýra flóð, þvo sál mína hvíta sem
mjön.“
g ég stóð í ræðustólnum.
Aftur er ókleift að útskýra þetta.
En ég skynjaði fótatak á eftir mér á
steinsteypunni. Fótatak, sem nam
staðar við hlið mér. Og enn einu sinni
Var þessi hönd lögð á öxl mér. Og er
e8 fletti upp Biblíunni, kom sem
‘'ndblær yfir blaðsíðurnar með kín-
Versku táknunum, andblær, djúpur
p8 ríkulegur, inn í innstu fylgsnin í
'tla, hrædda hjartanu mfnu.
Það tilheyrði þá líka kristniboðs-
. 'PUninni. Ekki aðeins það, scm við
attum að gera fyrir aðra — að skíra
jp og kenna þeim. Nei, hið síðasta,
'ö stórkostlegasta, er okkar: „Og
sJú, ég er með yður alla daga, allt til
°nda veraldarinnar."
Og það var stórkostlegt orð, sem
við ætluðum að sameinast um: —
„Sjá, guðslambið, sem ber synd
heimsins.“
Aftur varð mjög hljótt. Það er ekki
alltaf þannig. Oft hlaupa nokkurbörn
um og trufla. Móðir, sem man, að hún
hefur gleymt potti á ofninum, stendur
á fætur í skyndi og hleypur út.
Unglingur, sem finnst þetta verða allt
of leiðinlegt, eða öldungur, sem
megnar ekki að sitja svona lengi.
Hann fer, þegar predikunin hefst.
Einhver getur líka geispað hátt og
lengi, á meðan þú ert að lesa textann,
teygt úr sér á bekknum og iðrast eftir
að hafa farið svona snemma á fætur á
sunnudegi. Eða ef til vill tekur gamli
dyravörðurinn allt í einu eftir því, að
hann hefur gleymt að ýta gömlu,
ryðguðu klukkunni áfram og fer nú
skröltandi með stigann og leggur
hann upp að veggnum, á meðan þú
ert að biðja. Þetta verður að vera
komið í lag fyrir predikunina. Því að
konurnar líta upp á þessa klukku til
þess að vera vissar um að geta komist
í taéka tíð og útbúið matinn handa
manninum sínum fyrir klukkan tólf.
í dag er einkennilega hljótt. Eng-
inn óróleiki. Það er eins og hinn
guðdómlegi andblær fylli allt hér
undir lágu þakinu, sem enn ber merki
eftir viðfangsilla fellibylji síðastliðins
sumars.
Þannig var það ekki alltaf. Stund-
um gekkst þú niður af þessum palli
sem sigraður og yfirbugaður maðúr.
Andaverur vonskunnar voru undir
hvelfingunni — sendar niður frá him-
ingeimnum. Þær spúðu eldi og skutu
eldlegum skeytum að nálægum skot-
mörkum.
Og hjarta þitt var tómt. Þú varst
hjálparvana gagnvart voldugum önd-
um. Fátækleg orð þín féllu til jarðar
við fætur þér. Þér vafðist tunga um
tönn. Orðin komust ekki þumlung
áleiðis. Og þú sagðir í neyð þinni og
ósigri: Ég skal aldrei predika framar.
Nú fer ég aftur til Noregs, næ mér í
svolítinn jarðarskikaogfer að plægja.
Fo-lin situr á fremsta bekknum og
snýr að ræðustólnum. Ég sé, að
dökku augun hennar eru full af tárum
— tárum, sem springa og renna eins
og litlar perlur niður gulbrúnar kinnar
hennar.
Þau drjúpa niður á steinsteypuna.
— Silfur, silfur, silfur.
Nú renna þau í stríðum straumum.
Að lokum felur hún andlit sitt í
höndum sér.
Við tölum um Jesúm, sem ber
syndir okkar á líkama sínum upp á
tréð, frelsarann, sem hangir milli
himins og jarðar vegna glataðra
manna — vegna silfursins, sem hann
hefur týnt.
Slíkur morgunn gleymist aldrei.
Maður fer niður af pallinum eftir
unninn sigur, en óskiljanlega smár, af
því að Jesús hefut orðið mikill og hátt
upphafinn. j
Biblíukonan gengur fram. Hún
tekur um herðar Fo-lin, og þær ganga
saman inn í litla herbergið að baki
kirkjunnar, þar sem við getum verið
eiri með tnarineskju, sérii þarfnast
hjálpar.
JHhrfV g var lengi í kirkjunni þennan
morgun. Þeir voru margir, sem voru
ekkert að flýta sér að komast heim.
Tvær konur sátu á einum bekknum og
voru að biðjast fyrir. Maður nokkur
studdi höndum undir höfuð sér hinum
megin við miðganginn. Hann er ekki
heiðingi — hefur verið kristinn árum
saman. Drottinn snertir við börnum
sínum til þess að helga þau.
Ungur drengur — menntaskóla-
nemi situr á aftasta bekk grátandi. Ég
þekki hann vel. Skírði hann fyrir
rúmu ári. Ávallt trúfastur samkomu-
gestur. Á æskulýðssamkomunum á
laugardögum var sæti hans sjaldan
autt;
—4 Hvað er það, séöi ér svona erfitt?
Ég sit við hliðina á honum.
Þá grætur hann með enn meiri
ekka.
Ég læt hann gráta stundarkorn.
Þá róast hann og þúrrkar af sér
tárin.
— Ég fór í bíó í gærkvöld, í stað
þess að koma hingað á æskulýðs-
samkomuna okkar.
— Gerðirðu það?
— Og það var svo léleg mynd,
prestur. Hún var svo óhrein. Hún var
eín samfelld langlóka af þeim óhrein-
Jeika, sem ég á í baráttu við — og vil
gjarna sigrast á í mínum eigin huga.
Hún var svo soraleg, prestur. Ég lá í
marga klukkutíma án þess að geta
sofnáð í gærkvöldi. í hvert skipti, sem
ég lökaði augunum, rann allt þetta
sorajega, allt þetta óhreina að nýju
yfir léreftið.
Ég varð sjálfur svo óhreinn af því.
Og jafnvel núna, hérna í kirkjunni —