Bjarmi - 01.04.1985, Síða 6

vitnisburði Nýja testamentisins að
upprisutrúin varð ekki til af því einu
að gröfin var tóm, heldur af því fyrst
og fremst að vottarnir mættu hinum
lifandi Drottni. Tóm gröf, ein og sér,
er vafasamur vitnisburður. Það sáu
andstæðingar kristninnar þegar á
tíma Nýja testamentisins (Matt.
28,13). Hún gat hafa orðið „tóm“ á
þann hátt að líkinu hefði verið stolið
eða með því að ruglast á gröfum. En
á grundvelli vitnisburðanna í heild og
vegna þess að opinberanirnar stað-
festu það, er gröfin tóma merki þess
að Jesús lá ekki áfram í henni heldur
reis upp líkamlega.
Guðspjallamennirnir vilja greina
frá raunveruleika upprisunnar, raun-
veruleika sem er handan mannlegrar
skynsemi. Það gera þeir með því að
segja frá atburðum sem gerðust.
Mismuninn í frásögn þeirra verður að
skilja út frá því sem hverjum þeirra lá
þyngst á hjarta.
Innihaid vitnisburðarins í páskafrá-
sögnunum er ofvaxið skilningi okkar.
Allar tilraunir til náttúrlegra útskýr-
inga hljóta því að mistakast. Opin-
beranir hins upprisna eru ekki bara
sálræn eftirköst eftir dauða Jesú á
krossinum. Þær urðu óvænt og ollu
ótta .en ekki fögnuði hjá lærisvein-
unum.
Rétt er að gefa gaum að nokkrum
athyglisverðum atriðum varðandi frá-
sagnirnar um opinberanir Jesú:
a) Listinn yfir vottana í 1. Kor.
15,5-8 hefur að geyma ólíka hópa
sjónarvotta sem augljóslega urðu allir
fyrir sömu reynslu á mismunandi stað
og tíma: Þeir sáu Jesúm upprisinn!
b) Sjónarvottarnir þekktu þann
sem þeir sáu, að það var Jesús, jafnvel
þótt hann virtist þeim ókunnur í
fyrstu (Lúk. 24,31; Jóh. 20,16).
c) Opinberanirnar tengjast því að
lærisveinarnir eru sendir út í heiminn
(Matt. 28,18-20).
Samkvæmt frásögnum Nýja testa-
mentisins eru náttúrleg viðbrögð
mannanna í páskavitnisburðinum
ekki trú, heldur skelfing, vantrú og
efasemdir. Jafnvel lærisveinarnir,
sem voru þó þátttakendur í atburð-
unum, eru hér engin undanteknmg.
Sumar frásagnanna greina frá ótta og
skelfingu (Mark. 16,6nn), aðrar bera
vott um ráðaleysi (Lúk. 24,11). Margt
var án efa óljóst (Jóh. 21,4). Reynsl-
an af því hvað páskarnir þýða í raun
og veru kemur hins vegar í ljós í fullri
dýpt sinni í hverju einstöku tilfelli
fyrir sig þegar hinn upprisni hefur
birst (Lúk. 24,32nn). Þar sem svo er
ástatt getum við sem nú lifum ekki
vænst eða krafist meira en þess sem
Iærisveinarnir vitnuðu um. Efi getur
verið merki um að einstaklingur hefur
í raun og veru mætt hinum lifandi
Kristi, og spyr sig því spurninga um
þennan raunveruleika og tekur af-
stöðu til hans. 1 páskafrásögunum
um efasemdamanninn Tómas (Jóh.
20,24-29) kemur fram að Jesús tekur
hann alvarlega og hjálpar honum til
trúar.
Upprisa Jesús er nokkuð sem við í
raun getum vart gert okkur í hugar-
lund. Samt hefur hún átt sér stað í
sögunni. Eitt er samhljóða í öllum
frásögunum: Hér er ekki um að ræða
endurlífgun látins manns sem áfram býr
síðan við ógn dauðans. Það sem átti sér
stað var allt annað: Sjálfur dauðinn var
sigraður.
Frásagnir
Nýja
testamentisins
af
upprisu
Jesú