Bjarmi - 01.04.1985, Síða 16

Steinunn A. Björnsdóttir
Indæl
pílagríms

Steinunn Arn-
þrúður Björns-
dóttir.
D
^^.útan silaðist upp bratta
fjallshlíðina. Svitinn perlaði á enni
bílstjórans og farþegarnir stundu og
dæstu því að sólin skein skært og
miskunnarlaust á rútuna og hitinn
inni var næstum óbærilegur.
Þá blasti hún skyndilega við, sýnin
langþráða: Jerúsalem, borgin helga.
Pílagrímarnir réttu úr sér, gleymdu
hitamollunni og störðu bergnumdir á
múrana sem blöstu við þeim og á bláa
moskuna með gyllta þakinu sem bar
við himin.
Það var eftirvænting í loftinu, ekki
aðeins í rútunni heldur í allri borg-
inni, páskar voru í nánd. Þúsundir
eða tugþúsundir pílagríma streymdu
til helgustu borgar kristninnar til þess
að minnast þar pínu, dauða og upp-
risu frelsara sína. Þeir komu hvaðan-
æva að, voru úr ýmsum kirkjudeild-
um, en öllum var hið sama efst í
huga: Þeir áttu að fá að ganga götuna
sem Kristur gekk; fá að fylgja honum
frá innreiðinni í Jerúsalem, sitja til
borðs með honum við síðustu kvöld-
máltíðina, þjást með honum í Getse-
mane, líða með honum og fagna við
upprisu hans á páskamorgun.
Pílagrímurinn, sem fyrstur vatt sér
niður úr rútunni, hefði komið okkur
kunnuglega fyrir sjónir á götu. Hann
Via Dolorosa — Vegur þjáninganna.