Bjarmi - 01.04.1985, Side 17

’ virtist reyndar ofurlítið ráðvilltur þar
sem hann stóð ljós á hörund og
léttklæddur og skar sig úr innan um
allt dökka fólkið sem þarna var. En
honum var létt í sinni og í huga hans
bergmálaði sálmurinn: Fögur er fold-
in, heiður er Guðs himin, indæl
pílagríms ævigöng.
Meinlæti, píslar- og iðrunarganga
pílagríms var honum að vísu fram-
, andi en hann hafði þó ætíð haft
hugboð um að líf pílagríms væri
einfalt og fábrotið.
Hótelið var í gamla bæjarhlutan-
um, innan borgarmúranna og hét
Hótel Pílagrímsins. Honum hafði
strax litist svo einkar vel á nafnið.
Innan múranna var ákaflega erfitt að
komast leiðar sinnar þarna sakir
ntannmergðar, en honum tókst þó að
finna hótelið og koma sér þar fyrir.
Degi var tekið að halla en enn
virtist líf og fjör úti og pílagrímurinn
ákvað að nota tímann vel.
„Hefurðu séð Grafarkirkjuna?
Hvað, hefurðu ekki séð Grafarkirkj-
una?“ spurði dyravörðurinn. „Beint
niður götuna og beygja svo, það
þekkja allir leiðina," og í ákafa sínum
hálf ýtti hann pílagrímnum út.
Pílagrímurinn lét berast með
straumnum niður götuna. Kvöldið
flutti með sér þægilegan andvara.
öáðum megin þröngrar götunnar
voru litlar búðir, nokkurs konar sölu-
tjöld, sem seldu alls kyns minjagripi,
útskorna muni, föt, skartgripi og
hvers kyns skran. Alls staðar heyrð-
ust hróp og köll; sölumennirnir voru í
essinu sínu og gylliboðin dundu á
ferðafólkinu. Pílagrímnum virtist
þeir allir gera honum tilboð sem hann
gæti ekki hafnað.
„Vinur, ég geri þetta aðeins fyrir
þig“, hrópuðu þeir ákafir. „Þetta er
Hnstakt tilboð, bara fyrir þig! Ég tapa
ú viðskiptunum en ég geri þetta fyrir
þig, skandinavíski vinur minn.“
Pílagrímurinn hristi höfuðið. Hann
var ekki kominn til að versla.
■ »
Þ
að var að kvöldi föstudags-
ms langa. Pílagrímurinn reikaði um
stræti gamla bæjarins, eftir Via Dolor-
osa og síðan niður að Grátmúrnum.
Par voru nokkrir Gyðingar að biðja.
Einföld athöfn. Þeir komu með bæna-
sjalið sitt, sveipuðu því yfir höfuð sér
og þuldu síðan bænir sínar hljóðlega.
Pílagrímurinn fékk sting í hjartað er
hann bar þetta saman við kristnina,
eins og hún kom honum fyrir sjónir
hér á Landinu helga. Hann hafði nú á
rúmri viku séð fjöldann allan af
helgum stöðum, bókstaflega þrætt þá
staði er Kristur hafði komið til, bæði
Betlehem, Nazaret og Galíleu. Hann
hafði líka skoðað Jerúsalem. Svo virt-
ist sem búið væri að byggja a.m.k.
eina kirkju í kringum sérhverja at-
höfn sem tengdist Kristi, og einhverj-
ar í minningu móður hans og ömmu.
íburðarmikil kirkjan var síðan fyllt af
dýrlingum og helgimyndum, kertum
reykelsum og - nú um páskana -
ferðamönnum. Allt var yfirfullt af
fólki sem tók myndir í gríð og erg,
hvort sem það var leyfilegt eða ekki,
og hrópaði hvert til annars:
- Svo þetta er staðurinn!
- Já, örugglega einmitt hér!
- Vá, geturðu ímyndað þér...
Og svo framvegis.
Og svo var ekki einu sinni víst að
þetta væri „staðurinn". Kirkjuhefðin
benti yfirleitt á einhvern „stað“ en
stundum komu fleiri til greina. T.d.
voru til tveir hagar þar sem fjárhirð-
arnir áttu að hafa gætt um nóttina
hjarðar sinnar, en það sárasta var þó
e.t.v. að mönnum' bar heldur ekki
saman gröfina.
Kirkjuhefðin taldi Golgata hafa
staðið þar sem nú var Grafarkirkjan
og þar voru margar kirkjudeildir sem
höfðu skipt staðnum á milli sín. Allt
var þetta ólíkt því sem pílagrímurinn
átti að venjast og var það trúlega
ástæðan fyrir því hve lítð honum þótti
til allra þessara gyiltu dýrlinga — og
Kristsmynda koma. Svo var það hin
gröfin, Garðgrafhýsið. Pað fannst fyr-
ir u.þ.b. öld og sumir vildu frekar
telja gröf Krists þar. Sá staður var í
umsjá angilikana og þar var engin
kirkja, aðeins grafhýsið og garðurinn.
Þar var fallegt og pílagrímurinn hefði
kunnað þar vel við sig ef ekki hefði
verið sakir mannfjöldans, sem minnti
á aðaltorg bæjar hans á þjóðhátíðar-
daginn.
Svo var það skrípaleikurinn sem
hann hafði fylgst með þá um morgun-
inn, píslargangan eftir Via Dolorosa.
Fylkingin var löng og fremst var
borinn stór kross. Menn gátu tekið að
sér að leika Símon frá Kýrene og bera
krossinn smástund, rétt nógu lengi til
að láta einhvern ættingjann smella af
sér mynd. Þá settu menn upp sama
bros og þegar þeim hafði tekist að
klífa á bak úlfalda og einhver við-
staddur var settur í að gera augna-
blikið ódauðlegt á filmu.
Aftast gengu munkar og nunnur,
sungu sálma og þuldu bænir, en
hamagangurinn fremst var það sem
mesta athygli vakti. Stöku sölubúð
var opin og seldi aðallega Kristshöfuð
með þyrnikórónu, útskorin í olíu-
við...
P
-■■L. áskadagsmorgunn. Píla-
grímurinn var árrisull. Svo var um
fleiri á hótelinu því að grísku ortho-
doxarnir, sem flestir höfðu fastað
síðan á skírdagskvöld, fóru snemma
til altarisgöngu, að fá næringu svo
sem trúin bauð.
Það yrði varla messa svo snemma
hjá mótmælendum. Pílagrímurinn
gekk hljóðlega út og út fyrir múra
gömlu borgarinnar. Hann tók stefn-
una í átt að Garðgrafhýsinu. Fáir
voru á ferli í dögun, en búið var að
opna garðinn. Enginn var við graf-
hýsið sjálft. Þarna stóðu dyrnar opn-
ar. Pílagrímurinn læddist næstum að
þeim og gægðist inn. Allt var hljótt.
Inni var enginn. Gröfin var tóm.
Gröfin var alveg tóm.
Þá laukst það skyndilega upp fyrir
honum.
Víðs vegar um Landið helga hafa
menn reist Kristi minnisvarða með
ýmsu móti og vildu með því bera vitni
um frelsarann og náðarverk hans.
Þannig vildu þeir líka varða þá staði
er hann hafði komið á. Menn vita
samt ekki nákvæmlega hvar „staðirn-
ir“ eru og e.t.v. er það gott. Annars
er hættan alltaf sú að menn fari að
tilbiðja staðina en ekki Krist sjálfan.
Fyrir pílagríminn, fyrir kristið fólk,
fyrir mannkyn allt, skiptir það ekki
máli HVAR gröfin er. Það sem skipt-
ir máli er sjálft páskaundrið:
GRÖFIN ER TÓM — HANN ER
UPPRISINN.
17