Bjarmi - 01.05.1985, Side 4
Hugleiðing
eftir Valdísi Magnúsdóttur:
Þú ert
dýrmætur
í augum Guðs
„Lát engan líta smáum augum á æsku þína en ver
fyrirmynd trúaðra í orði, í hegðun, í kœrleika, í trú, í
hreinleika“ (1. Tím. 4,12).
Á unglingsárum mínum heyrði ég oft og las þessi orð.
Pau urðu mér til dóms yfir lífi mínu sem kristins unglings
og um leið tyftari til Krists til að fá fyrirgefningu á
misheppnuðum tilraunum mínum til að fara eftir þeim
og endurnýjaða löngun til að vera fyrirmynd trúaðra til
vitnisburðar um frelsara minn á heimili, í skóla og í
samfélagi trúaðra.
Petta atti þó aðeins við um seinni hluta versins. Fyrri
hlutinn höfðaði lítið til mín og hvatning Páls til
Tímóteusar var merkingarsnauð, þar til hún laukst upp
fyrir mér við að kynnast af eigin raun hugsanagangi
Afríku- og Asíubúa.
Staða ungsfólks og gamals í hugum okkar íslendinga
annars vegar og Kenýumanna hins vegar er gjörólík.
Hver lítur smáum augum á það að vera ungur hér
heima? Pað er einmitt eftirsóknarvert að vera ungur í
anda og þó fyrst og fremst í útliti sem allra lengst.
Tilhugsunin um að verða gamall er óþœgileg og
ömurleg. Fjölmiðlarnir eiga drjúgan þátt í að skapa þessi
viðhorf.
En hjá Pókotmönnum í Kenýu erþað eftirsóknarverð-
asta aföllu að verða gamall, lífsreyndur maður með vald
yfir andlegum og veraldlegum málefnum. Unga fólkið
getur lítið lagt til mála. Fullorðnir líta smáum augum á
œskuna.
Á fyrsta safnaðarfundinum í kirkjunni okkar í
Cheparería var rœtt um fórnir, samskot og fjáröflunar-
leiðir safnaðarins. Þá stóð m.a. upp ungur maður,
tæplega tvítugur, og sagðist hafa hlustað með áhuga á
umrœðurnar, en hann hefði aldrei hugsað út íþessa hluti
fyrr.
„Ég er bara enn svo ungur, “ bœtti hann við, „en ég
lofa að reyna að hugsa um, hvað ég geti gert“.
Ofangreint vers varð á þeirri stundu lifandi um leið
og mér varð hugsað til íslenskra unglinga, gífurlegs
sjálfsálits þeirra og allsnœgta. <
Pað er „ár æskunnar“. Öll ár eru „ár æskunnar“ á
íslandi. Nær allir unglingar eignast fatnað og þá muni
allsnægtarþjóðfélagsins sem þeim er innprentað að séu
„nauðsynlegir“ og „sjálfsagðir".
Á undanförnum vikum hefur verið reynt að opna
augu íslenskrar œsku fyrir neyð jafnaldra þeirra í
Suður-Afríku og það er gott. Pað er þó mest þroskandi
að kynnast aðstöðu fátækra þjóða af eigin raun.
Unga fólkið, nágrannar okkar í Cheparería, eiga sér
sína drauma um bjarta framtíð. Pau dreymir um að
eignast góðan maka, börn sem deyi ekki á unga aldri,
akur sem þau geti brauðfætt sig af jafnvel einhver
húsgögn og, ef þau verði rík, kannski jafnvel úr og
útvarp. En lífið fœrir flestumfátækt, sjúkdróma, drykkju-
skap og harða lífsbaráttu og fáir komast í gegnum
skólaskyldu og menntaskóla, því að það er svo dýrt að
fjölskyldurnar sýna því lítinn skilning.
Nei, það er engin ástæða til að líta smáum augum á
œsku okkar, manndóms- eða elliár, því að Guð sjálfur
mœtir okkur með elsku sinni á hverjum degi og segir:
„Pú ert dýrmætur í mínum augum og mikils metinn".
(Jes. 43).
Valdís Magnúsdóttir.
4