Bjarmi - 01.07.1985, Blaðsíða 9

að elska hvort annað í blíðu og stríðu.
Þegar talað er um að elska, þá er átt
við ást sem ekki gefst upp eða kólnar þó
á móti blási. Erik Fromm talar um
ástina sem list. Til þess að verða góður
listamaður þarftu að leggja mikla vinnu
á þig, þú leggur þig allan fram. Sá sem
vill elska maka sinn þarf oft að taka á.
Astin er þess vegna vinna. Elskendurnir
vinna sig saman og gefast ekki upp þó
vinnan verði oft hörð.
Eitt af því sem einkennir nútíma
þjóðfélag er skortur á þolinmæði. Ungt
fólk hefur alist upp við að fá allt sem það
Þarf eða telur sig þurfa á að halda.
M.ö.o. margt ungt fólk kann ekki
'engur að láta á móti sér, getur ekki
hugsað sér að lifa við óuppfylltar þarfir.
'>Þolinmæðisþröskuldurinn“ er svo lág-
ur að um leið og eitthvað bjátar á gefst
fólk upp. Þetta kemur greinilega í Ijós
þegar viö prestarnir reynum að sætta
félk sem biður um skilnað. Oft á tíðum
eru ágreiningsatriðin svo smávægileg að
skilnaður kemur ekki til greina frá
sjónarhorni okkar. Stundum tekst að
°pna augu fólks fyrir þessu en ekki nógu
oft.
Erfiðleikarnir í hjónabandinu eru til
Þess að sigrast á þeim. Því oftar sem við
vinnum sigur á vandamálunum því meiri
'íkur eru á að betur gangi næst þegar
eitthvað kemur upp á.
Eðlileg tjáskipti
Sálfræðin talar um bein-, óbein- og
ivöföld eða tvíræð tjáskipti. Auðvelt er
að greina þessi form tjáskipta í mann-
legum samskiptum. Sumir nota mikið
ðbein tjáskipti, þ.e. nefna hlutina ekki
s>nu rétta nafni. Þetta getur verið í lagi
sé það gert í hófi og kærleika. En þetta
óbeina form getur líka valdið sársauka
°g misskilningi í sambúð hjóna. Beinu
'jáskiptin eru alltaf farsælust. Þá vitum
við hvar við höfum hvort annað. Tví-
ræðu tjáskiptin eru aftur mjög óheppi-
*egt form með það fyrir augum að koma
réttum boðum á milli einstaklinga, sér-
staklega í hjónabandi, því þau geta
hundið. - Hugsum okkur hjón sem eiga
htil börn. Konan segir við manninn: Ég
hef hugsað mér að skreppa til Siggu í
kvöld, skólasysturnar ætla að hittast,
getur þú passað? - Já, góða farðu,
ar>nars ætlaði ég að hitta Jóa. Þetta
samtal gæti orðið til þess að konan
hefur hvorki ánægju af að fara né vera.
Með þessu er ég enn að undirstrika
nauðsyn þess að hjón tali saman, noti
rétt orð og beiti jákvæðum tjáskiptum,
svo þau viti til fulls hvað klukkan slær.
Þegar vegirnir skiljast
Nú er ljóst, að hjónaskilnaðir eru
staðreynd. Þegar Jesús var spurður um
hjónaskilnaði vísaði hann í lögmál Móse
og sagði: „Vegna harðúðar hjartna yðar
leyfði Móse yður að skilja".
Hjónaskilnaðir eru alltaf neyðarúr-
ræði. Höfuðreglan hlýtur að vera sú að
„það sem Guð hefur tengt saman má
eigi maður sundur skilja“. En þegar
allar aðrar dyr eru lokaðar verður
hjónaskilnaður eina útgönguleiðin.
Þessi leið er erfið og skilur oftast eftir
sig flakandi sár sem koma ekki síst fram
á börnunum ef þau eru annars vegar.
Fyrirbyggjandi starf er nauðsynlegt
og ætti að brenna meira á hinum kristna
söfnuði. Við þurfum að taka saman
höndum um að varðveita hjónabandið
og fjölskykluna, það verður seint nóg
undirstrikað.
En þegar sú staða kemur upp að
vegirnir skiljast, þá er einnig ábyrgð
hins kristna safnaðar mikil. Þá reynir á
kærleika samfélagsins. Ráðgjafaþjón-
usta norsku kirkjunnar í fjölskyldumál-
um hefur á síðustu árum gert átak í að
aðstoða fólk sem lent hefur í skilnaði.
Þetta er gert til þess að eftirköstin verði
sem minnst og einstaklingunum geti
liðið bærilega ekki síst börnunum. Þetta
er mjög þörf þjónusta sem við mættuin
gefa meiri gaum.
Gildi trúarinnar
Að lokum vil ég minnast nokkrum
orðum á gildi trúarinnar í hjúskapar-
erfiðleikunum.
Kristið fólk glímir við sama vanda og
aðrir í hjónabandi og fjölskyldulífi. Þó
vil ég leyfa mér að vekja athygli á þeim
forréttingum sem trúin gefur. Sá sem á
trú á Guð og treystir honum fyrir lífi
sínu, hann á mikinn styrk í bænalífi sínu
og í samfélagi við annað trúað fólk.
Hjón sem reynt hafa mátt bænarinnar
eiga því þá leið opna til að auðga
samfélagið á heimilinu bæði í meðlæti
og mótlæti.
Heilög ritning kennir ekki að Guð
lofi börnum sínum átakalausu lífi.
Aftur á móti geymir Biblían fyrirheit
um nálægð Guðs og hjástoð í því sem
er erfitt og þungt.
Heimilisguðrækni er því nokkuð sem
við hljótum að hvetja alla til að iðka.
Mörgum reynist eflaust erfitt að halda
uppi heimilisguðrækni á stórum heimil-
um þar sem heimilisfólkið er sjaldan allt
heima í einu vegna óreglulegs vinnu-
tíma og skólagöngu. En það þýðir ekki
að við þar mcð gefumst upp. Við
verðum að skipulcggja helgihaldiö og
ræða saman um framkvæmd þess. Hjón
ættu t.d. að gera að venju sinni að biðja
kvöldbæn saman, þakka Guði fyrir
liðinn dag, biðja um fyrirgefningu synd-
anna og blessun yfir komandi tíð.
Helgihald safnaðarins er einnig það
athvarf sem við megum leita til og
ættum að iðka reglulega. Hjón sem
þannig rækta trúarlíf sitt heima og í
samfélagi heilagra eiga fjársjóð sem
undir öllum kringumstæðum verður
þeim til gagns og ævarandi blessunar.
Guð gefi okkur öllum náð til að lifa
hamingjusömu lífi þar sem trúin á Guð
er hornsteinn alls sem við gerum.
Það er algengt að einstaklingar
verða fyrir vonbrigðum ■ hjóna-
bandinu vegna þess að vænting-
arnar uppfylltust aldrei. Til að
koma ■ veg fyrir marga þá erfið-
leika sem fólk glímir við er mikil-
vægt að tala saman um þjóna-
bandið. ekki síst þær væntingar
og óskir sem við berum með okk-
ur til þjónabandsins.
9