Bjarmi - 01.07.1985, Blaðsíða 28

Anna Berger J0rgensen
Hann
hvarf!
Það er snemma í júlí og fegntími hér
í Japan. Himinninn grúfir grágulur rctt
yfir höfðum okkar. Það er eins og
heimurinn sé altekinn af heitum raka.
Hávær ástarsöngur froskanna rís og
hnígur á hrísgrjónaökrunum á milli
hússins okkar og næsta sambýlishúss. I
garðinum blómstrar dökkblátt hindar-
blóm. Það er einn sólargeislinn á regn-
tímanum.
Skóladrengirnir okkar hafa fengið
sumarleyfi. Á hverju kvöldi sofna þeir í
herberginu við hliðina á okkur, og á
morgnana er líf og fjör í húsinu, ekki
þessi einkennilega kyrrð sem við eigum
að venjast þegar þeir eru í heimavistinni
í skólanum.
Bærinn sem við eigum heima í stend-
ur á sléttu sem virðist engan enda taka.
Þar er stórborg sem teygir sig í þá næstu
án þess að um greinileg landfræðimörk
sé að ræða. Rétt eins og skapað til
hjólreiða og spennandi rannsóknar-
ferða! Synirnir okkar tveir leggja í
könnunarferð með áminningum um að
vera saman og fara ekki svo langt í
burtu að þeir rati ekki heim. Tungu-
málakunnáttan er ekki eins og hún var
þegar þeir voru í japönskum barnaleik-
skóla!
Og allt gengur vel þangað til sá eldri
kemur heldur framlágur til baka, einn.
„Hann hvarf bara!“
Fyrsta hálftímann erum við róleg.
Hver veit nema yngri bróðirinn hafi
orðið leiður á fyrirskipunum stórabróð-
ur og langað til að komast í einhver
ævintýri á eigin spýtur. Hann kemur
sjálfsagt fljótlega aftur.
En tíminn líður og þá fer að togna á
taugunum. Ótalmargar mjógötur og
þar að auki öngstræti sem líkjast hvert
öðru valda því að erfitt er að átta sig ef
menn eru komnir burt frá kunnuglegum
heimaslóðum. Það kemur að engu haldi
þó að fyrstabekkjarnemandinn hafi lært
stafrófið. Hér eru hlykkjóttar tákn-
myndir sem sýna mönnum hvar þeir
eru. Reyndar eru götuskilti fáséð.
Pabbi fer út að leita. Hann lítur inn
við og við til að spyrja tíðinda. Þættir úr
Ijótum mannránssögum þyrlast upp í
hugann. Óróinn og kvíðinn verða eins
og stórfljót. Hann hefur ekkert að
drekka í þessum raka hita, enga peninga
til að hringja, ekki mál til að gera grein
fyrir sér. Himneski faðir, gættu drengs-
ins okkar!
Eftir nokkurn tíma höfum við sam-
band við lögregluna. Við könnumst við
vingjarnlegan lögreglumanninn sem
kemur strax á litla mótorhjólinu sínu.
Hann heldur til í hverfisskála lögregl-
unnar á horninu og kom hingað til að
heilsa okkur þegar við fluttum hingað
fyrir ári.
Áminningum hans um að láta ekki
undir höfuð leggjast að hafa aðaldyrnar
alltaf læstar hefur víst ekki veriö fylgt út
í ystu æsar. Nú skráir hann samvisku-
samlega allar upplýsingar: „Hvar hann
sást síðast, klæðnaður, útlit“, gáir á
sjúkrahúsin í nágrenninu og lætur vita á
lögreglustöðvarnar í næstu bæjum. Fyrr
en varir eru margir glöggskyggnir lög-
reglumenn farnir að skyggnast eftir
ljóshærðum snáðanum okkar sein er að
því leyti ólíkur dökkhærðum jafnöldr-
um sínum.
Mörgum klukkustundum síðar - okk-
ur fannst þær óheyrilega langar - berast
skilaboð um talstöð lögreglunnar um að
hann sé fundinn, um það bil tíu kíló-
metrar fyrir norðan.
„Kega nasjí!“ (heill á húfi) segir
vingjarnlegi lögregluþjónninn okkar,
greinilega feginn.
Hvernig á ég að lýsa gleðinni? Hún er
takmarkalaus. Loks spretta tárin fram -
vegna léttisins!
Honum er fagnað stórkostlega. Lög-
regla og glaðir grannar standa hjá okkur
þegar bíllinn rennur upp að kirkjunni
stuttu síðar, með aðalsöguhetju dagsins
í aftursætinu og lítið reiðhjól sem gægist
upp úr farangursrýminu. Við ntælum
inörg og löng kurteisisorð og skiljum
við bjargvætti okkar.
Þegar eins lítra kókflaska er að mestu
tæmd er kominn tími til að heyra
frásöguna.
„Varstu hræddur? Gréstu mikið?"
„Svolítið. En ég bað Jesúm og þá vissi
ég að einhver mundi fljótlega finna
mig.“
Halda einhverjir að kristniboðar taki
slíkt svar eins og sjálfsagðan hlut? Nei,
svo er ekki. Við höfum sannarlega enga
frekari tryggingu fyrir því en aðrir að
börnin okkar taki við trúnni af okkur.
Gleðin yfir því að drengurinn okkar
veit, til hvers, hann á að snúa sér, í blíðu
og stríðu, blandast saman við feginleik-
ann yfir því að hann er kominn aftur
óskaddaður. Þakklætið breytist í lof'
söng í öllum rakanum og hitanum:
„Drottinn er styrkur minn og lofsöng-
ur, hann varð mér til hjálpræðis" (björg-
unar), Sálm. 118,14.
(Vi foreldre)-
28