Bjarmi - 01.09.1985, Blaðsíða 6

Jónas Pórísson og <jölskylda.
Það er til tvenns konar neyð!
Sídamó í kringum kristniboðsstöðv-
arnar í Yavelló og Mega. Þar hefur
t.d. mikið af búfénaði dáið og margir
látist af hungri. í Konsó hefur ástand-
ið ekki orðið svo alvarlegt, en þó
hefur það gerst á nokkrum stöðum að
börn og gamalmenni hafa dáið úr
hungri. í mars sl. fór að rigna sæmi-
lega vel í Konsó og víðar og það leysir
einhvern vanda. I Konsó höfum við
von um að uppskera fáist nú strax í
ágúst, en hins vegar er ástandið lengi
að batna vegna þess hve lengi þetta
hefur staðið og vegna þess að fólk
hefur flosnað upp frá heimilum
sínum. Þetta skapar allt vanda og
fólkið þarf að snúa aftur heim til að
geta unnið á ökrunum og hræddur er
ég um að þessi rigningartími fari víða
fyrir lítið vegna þessa ástands.
Hjálparstarfið er þá fyrst og
fremst neyðarhjálp?
— Þegar svona hörmungar dynjá
yfir er í rauninni ekki hægt að einbeita
sér að neinu öðru en neyðarhjálp.
Fólk er að deyja úr hungri, það flýr
heimahaga og safnast saman á stöðum
þar sem það á von um að fá hjálp og
það verður auðvitað fyrst að reyna að
leysa neyð þessa fólks og eins og er
virðist nú mest af kröftunum fara í
þess konar hjálp.
Kirkjan hefur reyndar rekið ýmiss
konar þróunarhjálp, t.d. í suður-
hlutanum þar sem við störfum. Þá er
um að ræða fyrirbyggjandi starf s.s.
skógrækt, vegalagnir, byggt yfir
vatnsból og jafnvel reynt að koma á
fót smáiðnaði, en þetta tekur bara svo
geysilega langan tíma áður en það
munar um það. Það er enginn vafi að
það sem hefur verið gert í Konsó á
liðnum árum hjálpar mikið, en enginn
ræður við rigninguna og þegar hún
bregst visna e.t.v. tré sem hafa vaxið
í 7 til 8 ár.
Auðvitað er það lítil frambúðar-
lausn að gefa bara mat. Það verður að
vinna fyrirbyggjandi starf, en það
verður ekki gert á einni viku, það
tekur áraraðir, e.t.v. kynslóðir.
Hvernig er fyrir vesturlandabúa að
horfast í augu við þœr hörmungar sem
þarna blasa við?
— Það er erfitt að lýsa því með
orðum hvað hrærist í huga manns
þegar horft er upp á slíka erfiðleika
semþarnaeru. Maðurstendurframmi
fyrir börnum sem eru að deyja eða
deyja í höndunum á manni og gamal-
mennum og öðrum sem deyja úr
hungri og sjúkdómum. Vissulega
erum við búin að starfa það lengi í
Afríku að við erum farin að venjast
ýmsu og líklega væri ekki hægt að
starfa við aðstæður sem þessar ef það
gerðist ekki. En þó má segja að þvi
meiri sem erfiðleikarnir eru því meira
þarf að gera og það verður hvatning-
Það er ekkert annað svar til en að
reyna að lina þjáningar þó það sé oft
eins og dropi í hafið sem við erum að
gera. Það þýðir ekkert að setjast
niður og velta vöngum yfir vandamál-
unum. Það verður að glíma við verk-
efnin og reyna að hjálpa þeim sem
hægt er að ná til.
Oft hvarflar það að manni að hægt
væri að skipta auðnum öðruvísi en nu
er og við Vesturlandabúar gætum
auðvitað gert miklu meira en við
gerum. En það þurfa þá Iíka að vera
þannig aðstæður í þessum löndum að
bæði yfirvöld og fólkið sé undir það
búið að taka á móti hjálp. Það er ekki
nóg að ausa peningum yfir þessi lönd,
það verður að ganga þannig frá að
unnt sé að nýta þá á réttan hátt og það
er ekki hægt öðruvísi en að undirbúa
fólkið. Það þarf að vera búið undir
þær breytingar sem kunna að koma-
Það eru alltof mörg dæmi þess að
eitthvað stórt er sett í gang eftir
hugmyndum Vesturlandabúa. Þegar
þeir eru farnir hefur þetta allt grotnað
niður vegna þess að fólkið var ekki
nægilega vel búið undir þær breyting-
ar sem urðu.
Hver er staða kirkjunnar og kristni-
boðsstarfsins í Eþíópíu við þær erfiðu
ytri aðstæður sem fyrir hendi eru?
— Mekkane Yesus-kirkjan er með
um 600 þúsund meðlimi og þar af
næstum helminginn í suðurhluta
landsins þar sem við störfum. Óhætt
er að segja að kirkjan standi í stórsjo
í ýmsum skilningi, bæði hvað varðar
þessar hörmungar, sem hljóta náttúr-
lega að hafa geysileg áhrif á allt
kirkjustarf, og einnig vegna árekstra
við yfirvöld í landinu. Það er líka ljóst
6