Bjarmi - 01.09.1985, Qupperneq 7

að hungursneyðin hefur mikið að
segja fjárhagslega fyrir kirkjuna.
Kirkjan hefur reynt mjög ákveðið að
sinna þessum hörmungum sem yfir
hafa dunið og rekur sitt hiálparstarf í
samvinnu við yfirvöldin. I suðurhluta
landsins, t.d. í Konsó, er það kirkjan
sem stendur fyrir hjálparstarfinu í
samvinnu við erlendar hjálparstofn-
anir.
Hvað um samstarfið við yfirvöld í
landinu?
■— Það er auðvitað mismunandi,
sums staðar gengur það vel, annars
staðar er það erfitt. í sambandi við
hjálparstarfið hefur þetta gengið upp
°g ofan. Okkar skoðanir og eþíópskra
valdhafa fara ekki alltaf saman og er
Það í sjálfu sér skiljanlegt. Við metum
aðstæður oft öðruvísi en þeir og svo
homa ýmsir aðrir þættir inn í þetta,
svo sem stjórnmál o.fl. Það er eðlilegt
að þeim finnist óþægilegt að hafa
átlendinga yfir sér sem stjórna þessu
°g svo passar það e.t.v. ekki af
stjórnmálalegum ástæðum að Vestur-
'öndin séu að hjálpa þeim svona
atikið. Ýmislegt svona hefur áhrif og
gerir þetta erfitt.
Hvað varðar kirkjustarfið sjálft og
samskipti við stjórnvöld í því sam-
handi hefur það líka gengið misjafn-
*ega. Á mörgum stöðum hefur kirkj-
um verið lokað og menn hafa verið
°fsóttir. Á öðrum stöðum hefur starf-
*ð fengið að vera óhindrað og gengið
vel. Þannig hefur þetta verið nokkuð
'engi og það má geta þess að það gekk
hka stundum á ýmsu áður en byltingin
var gerð og fyrstu ofsóknirnar í Konsó
v°ru t.d. á valdatíma keisarans. Það
sem er verst fyrir allt kirkjustarfið er
ðvissan sem ríkir. Það er erfitt að fá
akveðin svör um hvað kirkjan má og
hvað hún má ekki. Það er hvað
erfiðast að vita aldrei hvað raunveru-
lega má gera. Það sem má í dag getur
verið bannað á morgun.
Hvernig hefur gengið í Konsó?
-— Þar hefur starfið yfirleitt gengið
vel þrátt fyrir ýmsa erfiðleika. Þar
hefur kirkjum ekki verið lokað en
aokkrar þó teknar sem geymslur und-
lr korn og hefur þeim ekki verið
skilað ennþá. Reynt hefur verið að
hindra ferðir presta og starfsmanna út
1 héraðið og hefur það valdið söfnuð-
unum erfiðleikum þar sem prestarnir
hafa ekki getað heimsótt þá, en
samtímis hefur þetta víða ýtt undir
sterkara leikmannastarf. Almennt má
Segja að miðað við aðstæður gangi
starfið vel þótt það hafi auðvitað
tekið geysilegum breytingum sl. tíu
ár. Áður voru margir starfsmenn og
við gátum farið óhindrað hvert sem
var, nú höfum við 6-7 launaða starfs-
menn í söfnuðinum og eiga þeir í
vissum erfiðleikum með að ferðast út
í hérað og sinna sínum störfum.
Hefur orðið fráhvarf frá trúnni?
— Fyrst eftir byltinguna varð visst
fráfall og deyfð færðist yfir staði þar
sem starfað hafði verið í lengri tíma.
Þetta virðist nú vera að breytast.
Kringum stöðina kom viss deyfð fyrir
4-5 árum en nú virðist starfið vera á
uppleið þar og fólk er að átta sig aftur
á hlutunum. Starfið gengur þó best
fjær stöðinni í Kolme og Fasjahéraði,
þar hefur verið mjög blómíegt starf
frá byrjun og það vex stöðugt, enda
er það í höndum heimamanna og þeir
hafa orðið að standa á eigin fótum.
Þannig er ástandið líka almennt í
kirkjunni, það voru vissir fráfallstím-
ar fyrst eftir byltinguna, en nú virðist
starfið yfirleitt vera á uppleið. Fólk
hefur fundið það út að það lifir ekki á
brauði einu saman, önnur atriði skipta
líka máli. Ýmsir sem sneru baki við
kirkjunni hafa jafnvel snúið aftur.
Það má t.d. nefna að í stærri bæjum,
Addis og Awasa, eru kirkjurnar troð-
fullar hvern einasta sunnudag.
Hjálparstarf eða kristniboð? Eigum
við fyrst og fremst að leggja áherslu á
hjálparstarf og þróunaraðstoð? Er
kristniboð átroðningur og afskipta-
semi? Á það rétt á sér?
— í mínum augum er þetta ekki
annað hvort — eða, heldur bæði —
og. Kristniboð og hjálparstarf hefur
alltaf farið saman. Það er biblíulegt.
Að sinna neyð náungans, hjálpa
sjúkum, reka skólastarf, það hefur
alltaf verið hluti af kristniboðsstarfinu
og þannig verður það í lönduni þar
sem svona neyð ríkir. Það er ekki
hægt að boða fólki sem er að deyja úr
hungri orð Guðs og tala um kærleika
Guðs án þess að reyna að gefa þeim
að borða. Það verður að lina hina
líkamlegu neyð samtímis því að orð
Guðs er boðað. Þetta verður ekki
skilið að frá mínum bæjardyrum séð.
Við getum bara litið á söguna. Það
eru kirkjur og kristniboðsfélög sem
staðið hafa fyrir því stærsta og mesta
hjálparstarfi sem unnið hefur verið,
t.d. í Afríku. Nú er eins og fólk á
Vesturlöndum sé að vakna upp við
það að til er fólk sem þjáist og
hörmungar sem skipti okkur máli.
Það er mjög jákvætt að fólk vill rétta
hjálparhönd þegar hörmungar og
hungursneyð dynur yfir, en kristni-
boðið hefur í rauninni alltaf verið að
reyna að sinna þessum málum. Vegna
fjárskorts og annars hefur það ekki
alltaf tekist sem skyldi. Við getum
nefnt sjúkraskýlið í Konsó sem dæmi,
en þar hafa mörg hundruð þúsund
Frá matargjafabúðum í Qondar i Norður-Eþiópíu.
L
7