Bjarmi - 01.09.1985, Blaðsíða 21

Smásaga eftir Lovise Qrödeland
Ljós í myrkrinu
Hann sat álútur yfir blöðum og
bókum. Það logaði aðeins á vinnu-
lampanum í herberginu. Úti var
úimmt og kyrrt nema hvað vindurinn
hreyfði við laufvana trjám.
Honum gekk illa að einbeita sér við
verkefnið. Hahn mændi úr sæti sínu
út um gluggann, út í myrkrið, í áttina
að einhverju sem birtu stafaði frá.
Það var ljós í kristilega samkomuhús-
inu þetta kvöld eins og svo oft áður.
En ljósið hafði aldrei talað til hans
eins og í kvöld.
Hann vissi það. Það var þarna inni
> birtunni sem hann hefði átt að vera,
■nni í samkomuhúsinu, inni í hinu
heilaga samfélagi. Þar væri honum
borgið í vondum heimi.
Hann hafði áður verið kristinn,
trúaður maður, en var það ekki
lengur. Hann vissi hvað hann vildi svo
3ð þetta var ekkert erfitt vandamál.
Aður, já, en ekki núna. Ekki í
kvöld. Hann vissi það. Var eitthvað
óviss, þráði næstum því... Já, í kvöld
var það víst aðeins köllun, köllun frá
hirtunni í samkomuhúsinu. Það var
víst þar sem hann hefði átt að vera í
kvöld því að honum hafði verið boðið.
Allt fram að þessu hafði ekkert
hjátað á. Hið illa í heiminum hafði átt
s>nn þátt í því að styrkja hann í trú
hans. Það gat ekki verið til neinn Guð
1 allri þessari illsku, allri neyðinni sem
ríkti í heiminum. Kristna fólkið var
engu betra en aðrir.
I kvöld var því á annan veg farið.
Honum hafði verið boðið að koma á
samkomu. Það hafði ekki borið við í
■nörg ár. Gat það verið að einhver
héldi að hann gæti frelsast, hann sem
var svo viss í sinni sök?
Eða var hann ekki viss um sjálfan
s'g og hugmyndir sínar þegar öllu var
ú botninn hvolft? Þau ættu bara að
v*ta það í kvöld hversu óviss hann var,
Þau sem töldu hann öruggan sín
ITlegin. Nei, það má ekki verða. Hann
ekki láta undan og verða talinn
v'ngull sem enginn þyrði að reiða sig
á.
En ljósið heillar og togar hugsanirn-
ar með sér — því að nú er það
manneskja sem biður, hefur beðið í
mörg ár. Hann veit það. Hvað er það?
Er þetta köllun til afturhvarfs? Já,
hefði hann verið í skjólinu innan dyra
verið á meðal þeirra — þeirra sem
geta horfst í augu við dauðann án þess
að óttast — þeirra sem eiga frið í
vondum og válegum heimi.
Sko, samkomunni er lokið. Fólk
fer að streyma út, stórir og litlir
hópar. Það hefur verið múgur og
margmenni í kvöld. Langt síðan svo
fjölmennt var. Meira að segja margt
æskufólk, að því er virðist.
Augun hvarfla fram og aftur í leit
að einhverjum. Hvernig skyldi henni
líða núna? Hún bauð mér að koma —
og ég kom ekki. Já, hún er eflaust á
meðal hinna í stórum skaranum.
Hann skyggnist um í ákafa en þessi
eina er hvergi sjáanleg. Nei, það er
sjálfsagt ekki auðvelt að greina hvern
um sig í slíkri mannmergð. Hann
getur víst haldið áfram að strita við
blöð og bækur. Það er fáránlegt að
sitja svona og góna á fólk. Flestir eru
þegar horfnir.
En hann getur ekki hamið hugsan-
irnar. Þær vilja heldur glíma við sitt.
— Sko, þarna! Allt í einu sér hann
það. Einhver fer þarna einförum hægt
og rólega upp veginn. Það er hún.
Hann sér það, er alveg viss, enda þótt
þarna séu aðeins ljósastaurarnir.
Þetta er hún! Þetta er vaxtarlag
hennar. Ein út af fyrir sig, langt á eftir
hinum...
Hún nemur staðar, lítur í áttina að
glugga þar sem aðeins logar á vinnu-
Iampa. Hvers vegna kom hann ekki?
Hún leggur aftur af stað, hægt.
Horfir aftur, og einu sinni enn, — uns
hún hverfur í myrkrið.
Það var fjós í kristllega
samkomuhúslnu þetta
kvöld elns ogsvo oft áður.
En fjóslð hafðl aldrel
talað til hans elns og
/ kvöld.
21