Bjarmi - 01.10.1985, Page 4

Hugleiðing
eftir sr. Valgeir Ástráðsson
n
Hann tekur
á móti mér
Sr. Valgeir Astráðsson cr
prestur í Seljasokn ■
Reykjavík.
Með haustdögum, þegar lauf falla og veturinn leggst
að, hefur því stundum verið líkt við dauðann í andstöðu
við það líf, sem kviknar og færist yfir allt með
vorkomunni.
En þótt haustdagarnir séu ekki einkenni lífsins í þeim
skilningi, þá færist líf yfir í öðrum skilningi. Félagsleg
starfsemi öll vaknar af dvala. Einkum á það við um alla
starfsemi meðal barna og unglinga, sem vaknar til
lífsins að nýju eftir hlé sumarsins. Og í kristilegri
starfsemi gætir þessa hvað mest. Hjá okkur, sem um
skipulag þeirra mála fjöllum, einkennist haustið af
amstri við að koma öllu af stað, — venjulegast því að
reyna linnulaust að fá fólk til að taka þátt í því starfi og
láta eitthvað af tíma sínum til þess að boða börnum og
unglingum fagnaðarerindið um Jesúm Krist.
Barna- og unglingastarfið, sem miðar að þeirri
boðun, er mikið að vöxtum víða um land. Og það er
þakkarefni, hversu margir finna gleði í að mega taka
þátt í því starfi og að leggja sitt að mörkum.
En af einhverri ástæðu reynist það samt með ári
hverju erfiðara að fá fólk til þeirra starfa. Sú reynsla
mun vera víðast um landið og í flestum félagsheildum.
Margt kristið fólk er tregt til að binda sig í barna- eða
unglingastarfi. Ekki held ég að sú staðreynd stafi af því
að fólk hafi nú minni tíma aflögu utan vinnutíma síns
en áður-var. Margir bera fyrir sig vanmætti. Algengasta
ástæðan er þó líklega sú að tækifæri til annarra
frístundaiðkana verða fleiri og jafnframt tímafrekari.
Frá öndverðu hefur það verið ríkur þáttur kristinnar
boðunar að kenna þeim ungu. Frelsarinn Jesús Kristur
lagði á það áherslu að starfa með börnum og gaf
ákveðin fyrirmæli þar að lútandi. Af orðum hans má
lesa greinilega nauðsyn þess að boða börnum og kenna
þeim, — leggja alúð við uppfræðslu þeirra og taka þau
gild í kristnu samfélagi.
Þessi nauðsyn á því að vinna að barnastarfi skilst
betur af þeirri líkingu, sem víða er notuð í Ritningunni,
þegar trúnni og trúarsamfélaginu er líkt við það sem vex
og grær. Trúin er eins og fræið sem vex. Frelsarinn er eins
og stofninn, þar sem fylgjendur hans eru greinarnar. í
trúnni verður að vaxa og dafna til þess að þroski náist.
Þarjiarfþví að hlúa að allt frá upphafi. Hugsunin um
að ala upp er líka þessu nálæg, þar sem sagt var svo um
orð Guðs, að „þú skalt brýna þau fyrir börnum þínum,
tala um þau, þegar þú ert heima og þegar þú ert á
ferðalagi, þegar þú Ieggst til hvíldar og þegar þú ferð á
fætur“ (5. Mós. 6).
Allt það leggur áherslu á, hversu nauðsynlegt það er
að vinna vel að því að næra trú barna og unglinga og
hvílíkt forgangsverkefni það ætti að vera í öllu lífi
kristinna einstaklinga. Að vinna ötullega að því og
leggja sig allan fram, það er bein skylda allra þeirra,
sem kristnir vilja kalla sig. Að sjálfsögðu geta margar
ytri aðstæður hamlað þar þátttöku, svo sem heilsa,
tækifæri og margt annað. En þó má á það benda, að
hver einasta kristin manneskja, sem hvergi nærri kemur
þannig starfi beint eða óbeint skyldi spyrja sig alvarlegra
spurninga.
Sannarlega er skyldan við uppfræðslu barna og
unglinga og starf þar stórt mál. Þó má benda á einn þátt
annan, sem ekki skiptir minna máli, en það er sá þáttur
uppbyggingarinnar fyrir einstaklinginn sjálfan, sem því
fylgir að mega taka þátt í því starfi. Hver einasta kristin
manneskja, sem hefur starfað af einlægni og heilum hug
að starfi meðal barna og unglinga, hefur líka þá reynslu
að einmitt þar er að finna þá gleði og fullnun trúarinnar,
sem ekki er hægt að vera án. Við kristnir menn trúum
því að frelsarinn Jesús Kristur sé upprisinn og sé í
þessari veröld. Þar geti enginn maður lifað eðlilegu lífi
né náð neinni fullnægju nema í samfélagi við hann, sem
er frelsari mannanna. Þegar hann talaði um börnin, þá
sagði hann að hver sem tæki á móti einum af þessum
minnstu bræðrum, hann tæki á móti sér. Þau orð verða
ekki að fullu skilin nema af þeim sem vilja boða
börnunum, gefa þeim af tíma sínum. Þeir sem hafa til1
þess náðargáfu að tala geri það. Aðrir hafa tækifærin
líka. Þau eru kannski að taka á móti Iitlu barni í
barnaguðsþjónustu, láta það finna kristinn kærleika í
brosi eða handtaki, með því að hnýta skóreim, — í öllu
því, sem laðar að og stuðlar að vexti í kristinni trú og
lífi. Þá segir hann, Drottinn okkar og frelsari, að tekið
hafi verið á móti sér.
Þegar haustið færist nær, þá hefst starfið. Það kallar
á þig kristinn maður og krefur þig þátttöku í trúnaði við
hann, sem hefur frelsað þig. En með því ertu líka að.
taka þátt í þeirri gleði, sem þú finnur ekki annars
staðar. Farðu af stað!
Valgeir Ástráðsson
4