Bjarmi - 01.10.1985, Blaðsíða 6

Boðun...
Tungumálið er mikilfenglegt tæki.
Pað samanstendur af orðum sem búin
eru til úr einföldum táknum (stöfum,
a,b,c, o.s.frv.) en um leið vísa orð út
fyrir sig sjálf, á veruleika sem ekki
felst í táknunum sjálfum. Hvað segja
orðin: „Fagnaðarerindið um Krist“?
Þó orðin séu einungis byggð upp með
því að tengja saman hina ýmsu stafi
(tákn) fela þau í sér mikinn leyndar-
dóm, leyndardóm sem þarf að birta
manninum. „Fagnaðarerindið um
Krist“ táknar mikilvægan boðskap
sem boða verður hverjum manni t'l
þess að hann geti tileinkað sér hann.
Sú boðun gerist fyrir orð.
í nokkrum orðum er „Fagnaðarer-
indið um Krist“ þetta: Maðurinn er til
af því að hann á sér skapara, Guð,
sem skóp (og skapar) í þeim tilgangi
að maðurinn lifi í kærleikssamfélagi
við hann og aðra menn. Maðurinn
(mannkynið) hefur rofið þetta kær-
leikssamband, syndgað, útilokað sig
frá samfélagi við Guð. Enginn verkn-
aður af manna hálfu getur endur-
skapað það samfélag. Maðurinn getur
ekki losað sig við synd sína og lifað
takmarkalausu kærleikssamfélagi við
Guð og aðra menn. Hann þarfnast
utanaðkomandi hjálpar, en þar greip
Guð inn í mannlega tilveru og opin-
beraði manninum nýjan boðskap,
nýja von sem Jesús Kristur er. Guð
tók á sig syndir mannanna er Jesús
Kristur friðþægði fyrir þær með kross-
dauða sínum á Golgata forðum daga.
Ég get átt samfélag við Guð þó synd
mín sé enn til staðar, því Jesús tekur
hana á sig. Það fagnaðarerindi til-
reiknast manninum fyrir skírn og trú
(Mark. 16:16).
Maðurinn veit ekki um þetta fagn-
aðarerindi af sjálfsdáðum. Því verður
að boða honum það, og það gerist
m.a. með orðum. Án orða kæmust
skilaboðin ekki til þeirra sem þau eru
ætluð. Boðun í kristilegu barnastarfi
lýtur að því að koma skilaboðum til
barna — fagnaðarerindinu um Krist,
að þau eru elskuð af kærleiksríkum
Guði og geti verið bjirn hans fyrir
skírn og trú.
Flest börn á íslandi eru skírð, sem
merkir að Guð hefur gert þau að
börnum sínum. Boðun í orðum er
eftir sem áður mikilvæg, því „svo
kemur trúin af boðuninni, en boðunin
byggist á orði Krist“ (Róm. 10:17).
Án boðunar getur maðurinn ekki
tileinkað sér fagnaðarerindið, hvorki
játast boðskapnum né lifað í Kristi.
Skírninni heyrir til boðun.
„Allt vald er mér gefið á himni
og á jörðu. Farið því og gjörið
allar þjóðir að lærisveinum, skírið
þá í nafni föður, sonar og heilags
anda, og kennið þeim að halda allt
það sem ég hef boðið yður“
(Matt. 28:18-20).
Markmið krístinnar
boðunar
Þekkingarmiðlun gegnir mikilvægu
hlutverki í kristninni boðun, miðlun
þeirrar þekkingar sem felst í fagnað-
arerindinu um Krist. Samt sem áður
er þekkingarmiðlunin ekki markmið
kristninnar boðunar. Markmiðið er
að hlustendur hins boðaða orðs til-
einki sér boðskapinn, lifi í samræmi
við hann, játi sig trúa á Krist og lifi
sem lærisveinar hans. Markmið krist-
innar boðunar er að börn og fullorðnir
samsami líf sitt boðskapnum, noti
hann til að túlka eigin lífsaðstæður,
skynji eigin hugsun og atferli í ljósi
fagnaðarerindisins og að það hafi
merkingu fyrir hið daglega Iíf.
Svo tekið sé dæmi um slíkt í boðun
má nefna dæmisögu Jesú um misk-
unnsama Samverjann sem er vinsæl
hugleiðing í barnastarfi. Við kennum
gjarna söguna, endursegjum hana
eða leikum (t.d. með Ieikbrúðum).
En það er ekki nóg að kenna söguna.
Jesús sagði hana ekki af því að hún
var falleg saga. Nei, sagan á að sýna
okkur hver náungi okkar er á hverjum
tíma. Hið mikilvæga í boðun frásög-
unnar um miskunnsama Samverjann
er: „Far þú og gjör hið sama“
(Lúk.l0:37b). Dæmisagan var okkur
gefin til að við séum þeim náungi sem
við mætum á lífsgöngunni og þarfnast
umhyggju og aðstoðar okkar. Ritað
er: „Þú skalt elska náunga þinn eins
og sjálfan þig“ (Matt. 22:39).
Hið endanlega markmið kristinn-
ar boðunar meðal barna er að þau
eignist að lokum þann trúarþroska að
um sjálfstæða og persónulega trú sé
að ræða, og að þau sjái sjálf ábyrgð
sína í ljósi Guðs orðs án mannlegra
milliliða.
Að boða fagnaðarerindið
sem fagnaðareríndi
Við játum fúslega og kennum að
kristnu trúarlífi heyri til siðferði,
kristið siðferði. Trúin ber „ávexti" í
daglegu lífi okkar, birtist í viðmóti og
framkomu gagnvart samferðafólki
okkar. Hvernig á að koma því til skila
hjá börnum að trúin birtist í daglegu
lífi án þess að boða lögmálsverk? Ég
býst varla við því að við boðum að
Guð vilji bara „góðu“ börnin, elski
bara þau sem geri góðverk. Samt sem
áður tel ég þá hættu vera fyrir hendi
að við boðum Guð sem „siðapostula
í afalíki“, t.d. með því að segja við
börn: — Guð sér allt hið ranga sem
þú gerir. Guð er orðinn að einhvers
konar „grýlu“ sem beinir börnunum
frá röngu atferli. Hvers konar Guð og
hvers konar kristindómur er þá boð-
aður? Það er hinn strangi kærleiks-
lausi Guð sem metur mennina eftir
siðferði þeirra og kristindómur sem
leggur menn í klafa siðaboða og á
ekkert skylt við lútherskan kristin-
dóm.
Sú guðsmynd sem Biblían boðar
fyrst og fremst er hinn kærleiksríki og
fyrirgefandi Guð, — Guð sem viður-
kennir mennina eins og þeir eru óháð
siðferði þeirra. Fagnaðarerindi kristn-
innar er að við erum viðurkennd,
samþykkt sem börn Guðs án þess að
eigin verðleikar skipti þar nokkru.
Það grundvallarviðhorf um Guð seffl
ég tel mikilvægast að börnum sé
boðað er að þau læri að treysta Guði,
kynnist honum sem umhyggjusörn-
um föður, sem viðurkenni hvert barn
eins og það er. Guði þykir jafnvænt
um „slæmu börnin“ og „hin góðu“.
Jesús er fyrirmynd okkar í boðun.
Hann tók börnin að sér (Matt. 19:13-
15), tók að sér þá sem gert höfðu
rangt (Lúk. 19:1-10) og boðaði þeim
fyrirgefningu sem syndguðu (Jóh. 8:1-
11). Synd er eftir sem áður synd. Það
er engin ástæða til að fela það í boðun
meðal barna. Spurningin er hins vegar
hvernig við tölum um syndina, dóm-
inn yfir henni og möguleikann a
6