Bjarmi - 01.10.1985, Page 9

Finn Wagle:
Bóm
og bæn
A
hverju ári eru þúsundir barna skírðar í
kirkjunni okkar. Bænin til Guðs er eðlilegt framhald skírnar-
innar, fyrst fyrir foreldra og guðfeðgin, en síðan fyrir börnin
sjálf. Sem börn Guðs eiga þau að fá að biðja til hans, fá að
segja þú við Guð. En hvaða hjálp fá börnin til þess? Hvað
gerir kirkjan til að gefa foreldrunum djörfung til að biðja með
börnunum sínum?
Fullgildir krístnir
einstaklingar
Við skuium byrja með örlitlum
svipmyndum af því sem við getum
kallað skoðun Biblíunnar á barninu.
Við vitum að í gyðingdómi var litið á
bernskuárin sem eins konar biðtíma.
I trúarlegu tilliti var barnið ófullveðja
— því að í bili var það ófært um að
læra lögmálið. Barn hafði því minna
gildi en fullorðinn maður trúarlega
séð. Bernskan var biðtími og fyrst
þegar barnið var 12-13 ára og hafði
lært lögmálið var biðtíminn úti. f>á
hlaut það fullgilda stöðu í trúarlegu
tilliti.
I þessu Ijósi skiljum við hve orð
Jesú eru róttæk er hann segir: „Nema
þér snúið við og verðið eins og börn,
komist þér aldrei í himnaríki.“ Jesús
i'tur ekki á börnin sem minna virði en
fullorðnir heldur segir: „Slíkra er
Guðs ríki.“ Við gætum bætt við: Þau
eru fullgildir þegnar. í skírninni eru
þau tekin inn í Guðs ríki, ekki um
stundar sakir, ekki til reynslu, hcldur
aú fullu og öllu. Bernskuárin eru
enginn biðtími í þeim skilningi að þau
verði betri og hæfari kristnir einstakl-
'ngar þegar þau verða fullorðin.
Þau eru heldur ekki biðtími í þeirri
nierkingu að bíða þurfi þess að þau
verði nógu gömul til að geta skilið
kristindóminn með höfðinu og séð
hve miklir syndarar þau eru. Nei,
bernskuárin eru tími þegar börnin,
sem eru skírð, eiga að fá að lifa með
Guði — á eigin forsendum, þ.e. þau
tilheyra Kristi. Þau eru kölluð, í
fyrstu ekki til að skilja, heldur til að
lifa Iífi trúarinnar á eigin forsendum,
sem fullgildir kristnir einstaklingar.
Þetta líf trúarinnar birtist fyrst og
fremst í bænalífi barnanna.
Þegar mamma
og pabbi biðja
Á sama hátt og barnið býr yfir
hæfileikum til að tala en verður að
læra málið hefur það forsendur til að
lifa trúarlífi. En það líf verður að
hljóta næringu utan frá. Með öðrum
orðum þá er það umhverfið sem
mótar trúarhugmyndir og trúarlíf
barnsins.
Þar skiptir heimilið öllu máli á
fyrstu árunum. Þá er bænin mikilvæg-
ur þáttur fyrir börnin, allt frá vöggu.
Þjóðverjinn Paul Vogel heldur því
fram að ef barn öðlast reynslu af
biðjandi móður geti það átt trúarlíf
þegar áður en það hefur lært að tala.
Hann kallar tvö fyrstu æviárin skeið
„hinnar orðlausu móðurtrúar". Næsta
skeið, 2-8 ára, nefnir hann skeið
„hinnar biðjandi móðurtrúar“. Hvort
tveggja leggur áherslu á hve trúar-
þroski barnsins er háður trúariðkun-
inni í umhverfi barnsins. Svíinn
Hjalmar Sudén nefnir þessi ár „ hin
trúarlegu uppgötvunarár“ og vill með
því leggja áherslu á þýðingu þess að
börnin fái frjálst og blátt áfram að
uppgötva bænalíf hinna fullorðnu og
hvaða sess Guð skipar í lífi þeirra.
Trúarlífssálfræðingurinn André
Godin álítur að 2-3 ára barn hafi
hæfileika til að greina á milli kyrrðar-
innar sem á að ríkja vegna þess að
pabbi er veikur eða manna lagði sig
og þeirrar kyrrðar sem ríkir á bæna-
stund og er rofin af óskiljanlegum
orðum Guði til dýrðar. Börn sem fá
að kynnast raunverulegri bæn á heim-
ili sínu búa yfir reynslu sem hefur
áhrif á þeirra eigin trúariðkun og
skilning á því hver Guö er og hvar
hann er að finna.
Göte Klingberg nefnir mörg dæmi
um þetta í bók sinni, „Rannsóknir á
trúarlífi barna“: „Ég á minningar frá
barnæsku minni um móður mína á
hnjánum í bæn. Það veitti mér öryggi.
Mér hefur aldrei fundist ég eins
nálægt Guði og þá!“ „Ég tel að fyrsta
trúarreynsla mín hafi verið þegar
móðir mín bað í fyrsta sinn með mér:
9