Bjarmi - 01.10.1985, Blaðsíða 13

f að hevra____
Inlkrökkunum"
lrri *e'ð eina upphitunin í skálanum.
að spara kol og auðvelda upp-
|veikju var safnað spreki úti í hrauni.
r§ man sérstaklega hvað Herborg
tafsson, kristniboði, sem þá var
1>rstöðukona, var dugleg að bera
eim efni í eldinn. Engir skápar voru
eldhúsinu, aðeins nokkrar hillur
,leð hengi fyrir og allt vatn var sótt í
iajdá fyrir framan skálann.
I þá daga voru börnin heilan mánuð
• e'nu í Selinu og þegar þau áttu að
r‘ra í bað, eins og nauðsynlegt var,
,Urfti að hita allt vatn á kolavélinni.
't bogaði af manni svitinn við það
*arf og eitt sinn var mér orðið svo
e'tt að ég skutlaði mér út í Kaldá á
eftir. Það gefur einnig hugmynd um
starfið þá, að eitt af kvöldverkum
ráðskonunnar var að hreinsa úti-
kamrana og grafa í jörð það sem í
föturnar hafði safnast um daginn.
Nú eru aðstæður allar aðrar og
munar þar kannski mest um breyting-
una sem varð þegar byggt var við
skálann og hann endurbættur 1967.
Nú höfum við heitt vatn frá olíuhitun
og gasvél er tekin við af gömlu
kolavélinni. Enn höfum við þó ekki
fengið rafmagn, en ég vona að þau
sem taka við starfinu þurfi ekki að
vera lengi án þess, því þá verður hægt
að fá vélar til að létta störfin. Ég
sakna þó ekki rafmagnsins, og ég get
sagt þér að steikin er miklu betri úr
Kósangasofninum.
Og nú á enn að fara að byggja við
og bæta aðstöðuna. Austan við skál-
ann er búið að steypa plötu og þar á
að rísa húsnæði fyrir íþróttir, föndur,
þvotta o.fl.
—Gefst þér tími til að umgangast
börnin mikið sem þú matreiðir fyrir í
Kaldárseli?
—Já, blessaður vertu, ég kynnist
börnunum furðuvel. Oft er ég með á
kvöldvökum og les stundum fram-
haldssöguna. Svo þarf að annast börn-
in ef lasleiki eða eitthvað annað amar
að. Þá verð ég stundum að ganga
þeim því næst í móðurstað. Ég get
sagt þér frá einu broslegu atviki sem
gerðist í drengjaflokki fyrir allmörg-
um árum.
Fyrsta eða annað kvöldið í flokkn-
um kvartaði lítill hnokki um að sér
væri illt í maganum. Benedikt Arn-
kelsson, sem þá var forstöðumaður,
eins og oftast í drengjaflokkum, gat
ekki fundið að neitt alvarlegt væri að,
og sagði að þetta myndi líklega lagast
ef hann legði sig og reyndi að sofna.
Seinna var svo barið að dyrum hjá
mér. Var drengurinn kominn þar og
bar sig heldur illa.
„Hvað gerir hún mamma þín fyrir
þig, þegar þér verður illt í maganum?“
spurði ég í von unr að geta hjálpað.
„Hún leyfir mér að koma upp í rúm
til sín,“ svaraði drengurinn.
„Þá verð ég að vera mamma þín í
Kaldárseli," sagði ég. Sá litli var þá
fljótur að skríða undir sængina hjá
mér og magaverkurinn batnaði um
leið.
13