Bjarmi - 01.10.1985, Side 15

Freisting
Grísku og hebresku orðin sem
notuð eru í Biblíunni og þýdd „freist-
ing“ og „að freista“ þýða að rannsaka,
prófa, reyna og eru bæði notuð um
það sem Guð leggur á menn og um
tælingu djöfulsins til syndar.
Guð freistar einskis manns, Jak.
1,13. En hann reynir þá svo að þeir
staðfestist í því sem gott er. En þegar
maðurinn er í deiglu notar djöfullinn
tækifærið og reynir að tæla hann til
syndar. (Auðvitað geta menn líka
sjálfir leitað uppi freistinguna og getur
það leitt þá í glötun, sbr. Orðskv.
14,16.)
Ekki verður komist hjá freistingu
því að menn þroskast ekki til full-
komnunar nema með því að berjast
við þær, Jak. 1,2. Ef til vill var það
öðrum þræði þess vegna sem Guð
leyfði að hinir fyrstu menn yrðu fyrir
freistingu, 1. Mós. 3.
Andinn leiddi Jesúm út í óbyggðina
svo að hans yrði freistað af djöflinum,
Matt. 4,1. Jesús var án syndar og þó
segir Biblían að hann hafi vaxið í
jarðvist sinni, Guð „fullkomnaði“
hann, einkum með þjáningum, og
þjáningarnar hafa fyrst og fremst
verið þær að hann varð fyrir freisting-
um, Hebr. 2,10,18.
Jesús hefur sagt vinum sínum fyrir
að þeirra muni líka verða freistað,
sbr. Lúk. 22,31. Og Jesús hindrar
ekki að Satan freisti þeirra. En hann
gerir annað. Hann segir við Símon að
hann hafi beðið fyrir honum, Lúk.
22,32.
„Hættan í lífinu er freistingin,“
hefur einhver sagt, „tímanleg, já, eilíf
áhætta tilverunnar. í samtalinu við
Pétur leggur Jesús áherslu á að djöf-
ullinn sé markviss þegar hann freistar.
Hann vill tæla menn í eilífa glötun.
Freistingin er komin úr djúpi myrk-
ursins og það vill Jesús leiða okkur
mönnunum fyrir sjónir af því að við
fetum æviveginn andvaralausir þó að
við séum við hengiflug glötunarinn-
ar.“
En Guð er líka að verki á stund
freistingarinnar enda talar Jesús um
fyrirbæn sína. Er til vopn gegn freist-
ingunni? Jesús ræðir einkum um bæn,
Matt. 26,41, og sjálfur notaði hann
„sverð andans", orð Guðs, Efes.
6,17, með góðum árangri gegn freist-
ingunni er hann glímdi við óvininn í
óbyggðinni, Matt. 4,4,7,10.
„Þessi vopn bíta á djöfulinn. Hann
óttast þau. Við heyrum, lærum og
íhugum orð Guðs svo að við
fræðumst, styrkjumst og hljótum
huggun. Þegar við lendum svo í
baráttu og sálarstríði lyftum við hjört-
um til Drottins vegna þessa sama orðs
og hrópum innilega á hann að hann
hjálpi okkur.
Þannig er eins og eilíft samtal verði
milli Guðs og ntanna: Ýmist talar
hann til okkar og við hlustum á hann,
eða hann hlustar á okkur þegar við
tölum um hvers við þörfnumst. Hvor-
ugt þolir djöfullinn, hann stenst það
ekki“ (Lúther).
‘ HÆTTA!
&EFIÐ APANUM
t EKKlAB 60RDA

15