Bjarmi - 01.10.1985, Side 18

Þrír tóku trú á unglingamóti:
Æskan kemur!
saman og valda mikilli upplausn og
fráhvarfi (Matt. 24). Þeim er hleypt
inn vegna blekkinga sinna, ekki síst
vegna þess að svo er að sjá sem þeim
takist að líkja eftir sönnum kristin-
dómi. Þeir hika ekki við að nefna nafn
Jesú (Matt. 7,22) og virðast jafnvel
vera heittrúaðir, kristnir menn. Tök-
um eftir hinu innilega ákalli í Matt.
7,21-23; „Herra, herra!“ Tákn og
undur gerast fyrir tilstilli þeirra.
Hvernig eiga venjulegir, kristnir
menn að greina í sundur heilt og
rotið? Ef breytni og kenning eru ekki
í samræmi við Biblíuna er vandinn
leystur. En hvað skal segja þegar
sumir þessara manna hylja óheilindin
með „kristilegri" grímu og jafnvel
rétttrúnaði? Þess eru dæmi að predik-
arar sem fara villir vega blekki fólk
af því að breytni þeirra er lýtalaus og
kenningin rétt. Jafnframt vitum við að
fyrir hefur komið að kristnir menn
sem hafa fallið frá trúnni hafa staðið
upp og vitnað í söfnuðinum til þess að
breiða yfir fráhvarf sitt. Þeir vissu
nákvæmlega hvað þeir áttu að segja,
og trúaða fólkið lét sér vel líka.
Enginn átti hæfileikann til að afhjúpa
falsið.
Hér kemur náðargáfan að greina
andana til sögunnar. Óhugsandi er að
Pétur hefði getað afhjúpað Ananías
og Saffíru, hræsni þeirra og blekking-
ar, nema hann hefði haft gáfuna til að
greina andana (Post. 5,1-11). Þessi
hjón voru lygin og óhreinlynd en af
allri framgöngu þeirra mátti ætla að
þau ættu lifandi, kristna trú. Enn
fremur voru þau formlega þátttakend-
ur í söfnuðinum. En Pétur sagði:
„Ananías, hví fyllti Satan hjarta þitt
svo að þú skyldir ljúga að heilögum
anda?“
Þetta verður ein mikilvægasta náð-
argáfan á síðustu tímum þegar villan
nær hámarki. En jafnframt eru fáar
náðargáfur sem jafnerfitt er að „eiga“
og nota réttilega. Þeir sem búa yfir
henni og nota hana eru oft misskildir
og sagðir vera leiðinlegir og dómsjúk-
ir. Þess vegna verða þeir að biðja um
sanna auðmýkt, mikinn kærleika og
djúpa visku en einnig mikinn kraft og
náð til að standa fastir í sannleikan-
um. Sá sem skortir þessa gáfu hefur
leyfi til að biðja Guð að gefa sér hana
(1. Kor. 14,12-13).
Trúið ekki sérhverjum anda en
gætið að hvers eðlis þeir eru. Það sem
er af sannleikanum þolir ætíð rann-
sókn og athugun.
(Fast grunn.)
íslensku kristniboðana í Cheparer-
ía í Kenýu skortir ekki verkefnin.
Starfið er í sífelldum vexti.
Nú kemur fólk saman á sunnudög-
um á sjö stöðum á akrinum auk
ýmissa samverustunda á öðrum
dögum.
Starfið meðal æskufólks hefur
gengið vel að undanförnu. Níutíu
unglingar tóku þátt í helgarmóti fyrir
nokkru. Þrír þátttakendur vitnuðu
um það skömmu síðar að þeir hefðu
öðlast trúna á Jesúm Krist á mótinu.
Um aðra helgi var farið með um
tuttugu unglinga í trúboðsferð. Þeir
héldu kvöldsamkomu og guðsþjón-
ustu og fóru hús úr húsi til að ræða við
fólk um frelsarann.
Þau Hrönn Sigurðardóttir og Ragn-
ar Gunnarsson kristniboðar sjá um
eflingu skólans á stöðinni og þriggja
annarra skóla. Ragnar fer margar
ferðir með sjúklinga sem þarfnast
hjúkrunar.
í vor önnuðust þau og stjórnuðu
matardreifingu bæði á stöðinni og
víðar í Pókothéraði. Þegar líða tók á
árið hafði rignt vel. Fólk var farið að
uppskera baunir og maísinn virtist
ætla að spretta dável. Snemma á árinu
sýktist Ragnar af gulu. Héldu þau
hjónin þá til Naíróbí sér til hvíldar en
þegar þangað kom veiktist Hrönn
líka og dvöldust þau um sjö vikna
skeið í höfuðborginni.
Nokkru eftir að þau voru komin
aftur heim á stöðina veiktist Hrönn að
nýju og var nú í burtu í fimm vikur.
Gula er slæmur sjúkdómur, svo og
fylgikvillar hennar. Þau hjónin hafa
nú náð sér — og láta hendur standa
fram úr ermum sem fyrr segir.
Drengirnir þeirra, þeir Sigurður og
Hermann Ingi, dafna vel. Þeir tala
svahílí, ríkismálið, við alla aðra en
foreldra sína og verða sífellt sleipari í
málinu. Þeir eru nú farnir að skilja að
til er eitthvað sem heitir Island, segir
í bréfi frá foreldrunum. Eru þeir mjög
hrifnir af íslenskum fánum sem þeir
eiga. „Það sem veldur þó mestri
hrifningu á íslandsalmanakinu eru
strætisvagnarnir við Lækjartorg!“
18