Bjarmi - 01.11.1985, Blaðsíða 4

Hugleiðing
eftir Margréti Hróbjartsdóttur
Veríð í mér
Margrét Hróbjartsdóttir,
lyúkrunarfrædingur og
safnaðarsystir, starfandi
við Landsspítalann og
Laugarnessöfnuð í
Reykjavik.
„Verið í mér, þá verð ég líka í yður“ (Jóh. 15,4).
„Verið í mér...!“ Hversu oft hefi ég ekki staidrað við
þetta orð og spurt Drottin minn: Er ég í þér? — og
ert þú í mér? Er ég grein á vínviðnum? Er ég fasttengd
vínviðnum eins og greinin er stofninum?
Þessi mynd er ákaflega skýr. Greinin vex útfrá
stofninum, hún er í lífssambandi við hann, drggur alla
sína næringu frá honum. Ef það samband rofnar, eða
eitthvað hindrar það, veikir það greinina, hún hættir að
bera ávöxt, jafnvel blöðin fara að visna og detta af.
Er ég grein á vínviðnum? Er ég í Jesú, er hann í mér?
Páll postuli segir í Róm. 8,9: ,,..en hafi einhver ekki
anda Krists, þá er sá ekki hans.“ Ef hann er ekki í mér,
er ég án iífssamfélags við Krist, — svo einfalt er það.
„Ef andi hans, sem vakti Jesúm frá dauðum býr í yður,
þá mun hann, sem vakti Krist frá dauðum, einnig gjöra
dauðlega líkami yðar lifandi með anda sínum, sem í
yður býr“(Róm.8,l 1). Að vísu getur greinin verið lengi
áföst við stofninn og jafnvel litið út eins og hún hafi líf
í sér fólgið, — en hún er dauðanum undirorpin,
lífsvökvinn rennur ekki lengur um hana, hún er hætt að
nærast.
Drottinn Jesús býður Jóhannesi postula að rita
söfnuðinum í Sardes og segja: „Ég þekki verkin þín, að
þú lifír að nafninu, er ert dauður. Vakna þú og styrk
það, sem eftir er og að dauða komið!“ (Op. 3,1-2). Enn
er ef til vill von. Vínyrkinn kemur með hnífinn sinn og
sker í burtu eitt og annað, sem dregur úr vextinum,
hann hreinsar greinina. Til hvers? Svo lífið megi aftur
fara að streyma um hana, hún fari að vaxa og dafna og
bera ávöxt eins og henni var ætlað að gera. Ó, hvað hún
finnur til undan hnífnum! Það blæðir, — og hún lítur
4
aumkunarverð út, auð og ber, nakin, engin blöð til að
skýla sér með! Ef hún gæti talað myndi hún mótmæla.
Það gerum við. Það geri ég, þegar ég finn til undan hníf
vínyrkjans, þegar allt er tekið frá mér, sem ég gat falið
mig á bak við, þegar vanvirða nektar minnar kemur í
ljós. Ég reyni að grípa í eitthvað til að skýla mér með,
eitthvað til að afsaka mig með. En vínyrkinn er
miskunnarlaus! Nei, það er ekki rétt, hann er einmitt
fullur miskunnar, hann vill ekki að greinin deyi, heldur
að hún lifi og beri ávöxt.
Hversu oft finn ég ekki til undan hníf vínyrkjans!
Nærri því daglega, já, stundum oft á dag. Þegar
Ijóskastara Guðs er beint inn í líf mitt, orði hans, Þá
koma agnúarnir í ljós, allt þetta, sem hindrar vöxt og
ávöxt greinarinnar. Hér blossar eigingirnin upp, þarna
sjálfselskan, hér læðist að mér sjálfsviðkvæmnin, þarna
hrokafull og stærilát hugsun, hér langar mig til að segja
þessum rækilega til syndanna eða þarna að koma mér
í mjúkinn hjá einhverjum, allt í eigin hagsmunaskyni.
Svona gæti ég haldið áfram að telja upp, endalaust!
Endalausir agnúar, syndir, mitt eigið sjálf, sem alltaf er
að láta á sér hræra til að taka það pláss, sem heilögum
anda einum ber, sem alltaf er að hindra vöxtinn, svo
greinin geti ekki borið þann ávöxt, sem henni ber að
gera. Aftur og aftur,:— mörgum sinnum á dag verð ég
að koma til Jesú með allt þetta og biðja hann að
fyrirgefa mér, hreinsa mig. .Enga bæn bið ég oftar, en
þessa: „Jesús, fyrirgefðu mér, hreinsaðu mig!“ „Skapa
í mér hreint hjarta, ó Guð, og veit mér að nýju stöðugan
anda. Varpa mér ekki burt frá augliti þínu og tak ekki
þinn heilaga anda frá mér“ (Sálm. 51,12-13). Hann
heyrir þá bæn. Stundum felst hreinsun greinarinnar í
því, að ég er fús að fara til mannsins míns og biðja hann
um fyrirgéfningu, eða til einhvers annars. Það er aldrei
auðvelt! Það kostar það, að ég verð að beygja mig —
og leyfa vínyrkjanum að vinna sitt kærleiksverk.
Hendur hans eru lífgefandi. Það, sem í bili virtist vera
til sorgar, gefur nú „friðsælan ávöxt réttlætisins“ og
hjartað fagnar yfir náð Drottins Jesú Krists.
„Verið í mér, þá verð ég iíka í yður!“ Skapa þessi
orð ekki þrá í hjarta þínu? Þrá eftir innilegra samfélagi
við Guð. Samfélagi, sem er eins nátengt Jesú og greinin
er stofninum. „Með því vegsamast faðir minn, að þér
berið mikinn ávöxt og verðið lærisveinar mínir“ (Jóh.
15,8).